“ขะ ขอบคุณนะคะที่ยอมช่วยแป้ง” แป้งหอมที่เอาแต่ก้มหน้างุดเอ่ยขอบคุณภาคย์ทั้งน้ำตาอาการเจ็บปวดไปทั่วร่างรวมถึงความผิดหวังในตัวเองทำให้ไหล่บอบบางของเธอสั่นสะท้านไปด้วยแรงสะอื้นกลางอกเอ่อล้นไปด้วยความเจ็บปวดขมขื่นจึงได้แต่ยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นอย่างยอมรับชะตากรรมภาคย์ที่เห็นดังนั้นสีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ภาคย์ T_T เธอกำลังเสียใจแถมยังดูเหมือนว่าจะเสียใจมากอีกด้วย เฮ้อ เสียใจไม่ว่าแต่เรียกร้องให้เขารับผิดชอบไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด
ภาคย์ปล่อยให้แป้งหอมจมอยู่ความเสียใจผ่านหยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่กลิ้งผ่านแก้มเนียนเป็นสายพลางคิดหาคำพูดที่จะเอ่ยปฏิเสธเพื่อไม่ให้เด็กสาวรู้สึกเสียใจมากที่สุดจนกระทั่งข้างกายเขาเริ่มเกิดความเคลื่อนไหวความคิดของภาคย์ก็พลอยหยุดชะงักตามไปด้วย
“เอ่อ คือว่าพอจะมีชุดให้แป้งยืมใส่ไหมคะ ? ชุดที่แป้งใส่มาน่าจะยังไม่แห้ง”
น้ำเสียงแหบแห้งเพราะแรงสะอื้น
