สองเดือนต่อมา
เรื่องราวในวันนั้นผ่านไปราวกับสายน้ำที่ไม่มีวันหวนกลับแป้งหอมเก็บเรื่องราวทุกอย่างเอาไว้ลึกสุดของหัวใจมีหลายครั้งที่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาดวงตาดอกท้อที่ชวนให้คนพบเห็นลุ่มหลงแวบเข้ามารบกวนจิตใจทำให้เธอต้องรีบสลัดออกไปด้วยความเร็วไวแต่บางครั้งก็ยังคงนั่งเหม่อเอาแต่คิดถึงเขาอยู่ร่ำไปเหมือนดังเช่นเวลานี้ที่ตัวหนังสือตรงหน้านั้นเธออ่านไม่เข้าใจเลยสักนิด
“คุณหนูคะได้เวลาทานมื้อเที่ยงแล้วค่ะ” จิตใจที่ล่องลอยไปไกลพลันหวนกลับคืนมาแป้งหอมปิดหน้าหนังสือที่อ่านไม่รู้เรื่องกลับคืนลงไปก่อนที่เธอจะหันมาส่งรอยยิ้มหวานละมุนให้เด็กรับใช้คนสนิทของมารดาพร้อมลุกขึ้นเดินเข้าไปในบ้านทันที
“พี่ปัน พี่ปิ่น” แป้งหอมแย้มยิ้มด้วยความดีใจเมื่อเห็นว่าพี่ชายและพี่สาวกลับมาบ้านในวันหยุด
“ไง เด็กดีของพี่ปันไม่เจอกันแปบเดียวอ้วนขึ้นนะเรา” ปัน ปริญญา ยื่นมือมาบีบแก้มนุ่มนิ่มของน้องสาวพลางเผยรอยยิ้มล้อเลียน
