5 ทำในสิ่งที่เธอต้องการ

1400 Words

ครามใช้เวลาในห้องน้ำไม่นานนัก ก่อนเดินออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวสีขาวที่พันรอบเอวอย่างหลวมๆ สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบห้อง ก่อนจะหยุดที่ร่างของเกวลินซึ่งนั่งตัวแข็งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ “ฉะ ฉันขอถามอะไรนายหน่อยสิ” “อืม” “นะ นายมีแฟนไหม” เกวลินเอยถามด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ ดวงตาคู่สวยเงยขึ้นมองเขาอย่างหวาดระแวง แต่ก็ไม่อาจห้ามความอยากรู้ที่เอ่ยออกไปได้ “หึ!!” คนตัวสูงหยุดชะงักมองหน้าเธอเพียงแว๊บหนึ่ง ก่อนจะหันไปหยิบมวนบุหรี่บนโต๊ะกระจก จากนั้นก้าวเดินออกไปยังระเบียง เงาร่างสูงทอดยาวใต้แสงไฟเมืองยามค่ำคืน บุหรี่ในมือถูกจุดด้วยไฟแช็ค เสียงจุดไฟแผ่วเบาดังขึ้นก่อนที่เขาจะดูดควันเข้าปอดจนสุด สายตาคมเหม่อมองแสงไฟระยิบระยับของเมืองเบื้องหน้า “ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ” เกวลินพึมพำกับตัวเองเบาๆ เธอแค่อยากรู้ว่าเขามีเจ้าของหัวใจแล้วหรือไม่ เพราะถ้าเขามีใครอยู่แล้วต่อให้เป็นการใช้หนี้ เธอก็จะไม่ยอมขึ้นเตียงกับเขาเด็ดขาด ใบหน้าสวยเผลอถอนหายใจแรง ดวงตากลมโตจับจ้องแผ่นหลังกว้างของร่างสูงที่ยืนอยู่ระเบียง “ฟู่…” เสียงเป่าควันบุหรี่ออกมาอย่างเชื่องช้า ควันสีเทาพริ้วรอยหายไปในอากาศ ก่อนที่เขาจะยกมวลบุหรี่ขึ้นแตะริมฝีปากอีกครั้ง สีหน้าเรียบนิ่งราวกับโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่ให้เขาต้องรู้สึกอีกต่อไป ครั้งหนึ่งเขาเคยมีความรัก แต่กลับถูกผู้หญิงที่รักที่สุดทิ้งไป เพียงเพราะเธอไม่อยากฝากชีวิตไว้กับชายอันตรายอย่างเขา สถานะของแพทย์หญิงผู้สูงส่งกลับมาเฟียอย่างเขา มันช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว และนั่นคือครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ที่ครามเคยรู้จักความรู้สึกที่เรียกว่าความรัก “ฉะ ฉันจะได้ใช้หนี้คุณเมื่อไร” ”หึ!รีบมากหรือไง“ คำถามที่ดูเหมือนธรรมดา แต่กลับทำให้เธอรู้สึกว่าเธอกำลังเร่งรัดเขาอย่างบอกไม่ถูก ”ฉันอยากหมดหนี้เร็วๆ ฉันจะได้ใช้ชีวิตในแบบของฉัน“ “งั้นก็มาเลย” ครามก้าวขาเดินตรงเข้ามาหาเธอ ก่อนจะยกมือขึ้นจับที่ลำคออย่างแน่นหนา เขาบีบแรงจนรู้สึกถึงแรงกด พร้อมกับลากเธอไปที่เตียงอย่างไม่มีทางเลือก “นี่นายจะทำอะไร นายจะฆ่าฉันหรือไง" เสียงของเธอสั่นเทาอย่างชัดเจน ดวงตากลมโตเบิกกว้างจ้องมองใบหน้าของเขาด้วยความหวาดหวั่น ก่อนจะถูกผลักลงไปที่เตียงอย่างแรง “ก็รีบมากไม่ใช่หรอ ฉันก็จะทำในสิ่งที่เธอต้องการไง” เขากระแทกเธอลงที่เตียงอย่างแรง “โอ้ย!!! ฮึก!" ร่างเล็กหน้านิ่วขึ้นอย่างเจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออก ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่ใช้คลุมร่างกาย เลื่อนเปิดเผยให้เห็นเรียวขาขาวนวลเนียนราวหยวกกล้วย “หึ!!” ดวงตากลมโตเงยขึ้นมองล่างสูงที่ยืนเต็มความสูงตรงหน้า เขาดูเหมือนไม่ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวด ที่เธอกำลังเผชิญเลยแม้แต่น้อย ร่างสูงตามลงมาทาบทับล่างบางอย่างรวดเร็ว มือหนาลูบไล้ไปตามท่อนขานวลเนียนของเธอด้วยความชื่นชม สายตาของเขาเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย จ้องมองอย่างไม่ละสายตา มือเล็กกระชับผ้าเช็ดตัวที่คลุมอกเอาไว้แน่น พยายามปกป้องก้อนเนื้อกลมโตที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้า ดวงตากลมโตเปิดกว้าง มองทุกการเคลื่อนไหวของเขาอย่างจับจ้อง แม้ใจเธอรู้ดีว่าถึงที่สุดแล้ว เธอต้องขึ้นเตียงบำเรอความใคร่ให้เจ้าหนี้คนนี้ แต่พอถึงเวลาจริงหัวใจดวงน้อยกับเต้นโครมครามหายใจจนแทบไม่ออก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอถูกกระแทกลงเตียงเมื่อครู่ หรือเพราะความกลัวที่ถาโถมเข้ามา เกวลินกลืนน้ำลายลงคอก้อนโต หายใจแทบไม่เป็นจังหวะ สายตาของเขายังคงจ้องมองเลือนร่างเธออย่างไม่วางตา พร้อมก้าวเข้ามาใกล้จนเธอได้กลิ่นบุหรี่อ่อนๆ กลิ่นนั้นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเหม็น แต่กลับอบอวนไปด้วยความหอมบางอย่างที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน ต่างจากกลิ่นบุหรี่ทั่วๆไป และกลิ่นกายของเขาก็แตกต่างจากผู้ชายคนอื่น กลิ่นหอมสะอาดแต่แผงด้วยความน่ากลัว เธอเผลอสะดุ้งตัวสั่นเมื่อเสียงของเขาดังขึ้น “กลัวหรอ” เสียงพล่าของเขาเอ่ยออกมาอย่างช้าๆ พร้อมกับมือหนาที่สัมผัสพวงแก้มนวลของเธออย่างแผ่วเบา ราวกับต้องการปลอบโยน แต่ทว่าความอ่อนโยนแบบนั้นกับยิ่งทำให้เกวลินรู้สึกหวาดกลัวมากกว่าอบอุ่น ใบหน้าคมคายที่โน้มเข้ามาใกล้ นั่นทำให้เธอกลัวมากกว่าที่จะรู้สึกดีซะอีก “ปะ เปล่าค่ะ” หน้าอกอวบใหญ่ของเธอกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหอบหายใจ ดวงตาคมดั่งเสือร้ายก้มลงมามองอย่างเต็มตา ก่อนที่รอยยิ้มบางจะปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา ราวกับพึงพอใจในภาพตรงหน้า มือหนายกขึ้นมาบีบที่ลำคอระหงของเธอแน่น แต่ก็ยังพอมีที่ว่างให้เธอหายใจเข้าออก ก่อนที่เขาจะก้มลงจูบที่ปากอวบอิ่มของเธอ พร้อมทั้งสอดแทรกลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปาก ตวัดลิ้นร้ายกวาดคว้านหาน้ำหวานภายในโพรงปาก แล้วดูดกินราวกับกำลังหื่นกระหาย จ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ!! มือเล็กของเธอยังกำกระชับผ้าเช็ดตัวที่คลุมหน้าอกไว้แน่น เรากลับเป็นเกราะสุดท้ายของตัวเอง ต่อให้เขาจะลุกหนักแค่ไหน เธอก็ไม่ยอมปล่อยให้ผ้าผืนนี้หลุดจากมือเด็ดขาด ปากร้อนบรรจงจูบบดขยี้ลงบนปากบางอย่างรุนแรง แทบไม่มีเวลาให้เธอได้หายใจ คนตัวเล็กกลั้นหายใจโดยอัตโนมัติ เมื่อถูกลมหายใจของเขาแย่งเอาอากาศอย่างไม่หยุดพัก จ๊วบ!!! “อ้า!!! แฮร่ก! แฮร่ก!“ เสียงหอบหายใจของเธอดังถี่และสั่นระรัว หลังจากที่มือเล็กออกแรงผลักหน้าอกแข็งแรงของเขาออกไป เพราะรู้สึกว่าตัวเองใกล้ขาดลมหายใจเต็มที ริมฝีปากอวบอิ่มเธอสั่นระริก ดวงตากลมโตพร่าเรือนด้วยทั้งความตกใจและความกลัว ”แค่นี้ก็หายใจหอบเหนื่อยแล้วหรอ เกมยังไม่ทันจะเริ่มเลย“ เสียงพล่าเอ่ยกระซิบที่ข้างใบหูขาวสะอาด ทำเอาคนตัวเล็กขนลุกซู่ เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าว ในขณะที่เธอยังคงสูดอากาศเข้าปอดด้วยความเร็วและแรง “ฉันหายใจไม่ออก” “ใครบอกให้เธอกลั้นหายใจ อยากตายตามพ่อเธอไปหรือยังไง“ ”นี่นาย!!“ เกวลินสะบัดหน้าหันมามองค้อน ตวาดเสียงดังใสใส่หน้าคนที่เอาแต่พูดถึงพ่อของเธอแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นครามก็ยังไม่ใส่ใจ เพราะไม่อยากให้ตัวเองเสียอารมณ์ในเวลานี้ ”หึ!! เอาผ้าออก” “ฉะ ฉัน…” เสียงกระอึกกะอักในลำคอพูดยังไม่ทันได้ขาดคำ “ฉันบอกให้เอาผ้าออก! ถ้ายังอยากอยู่ใช้หนี้สบายๆก็อยากขัดใจฉัน ฉันเสียอารมณ์ขึ้นมาเธอจะเดือดร้อน“ เขาไม่ได้เพียงแค่ขู่ แต่ดวงตาคมกริบที่จ้องมองเธอนั้นเต็มไปด้วยความดุร้าย ราวกับเสือหิวที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อให้ตายได้ทุกเมื่อ โดยไม่สนเลยว่าเหยื่อนั้นจะเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไร้ทางสู้เพียงคนเดียว “อื้อ…!” เกวลินทำตามที่เขาสั่งอย่างไม่กล้าขัดขืน มือเล็กสั่นระริกค่อยๆดึงผ้าเช็ดตัวออกจากร่างกาย ความร้อนวูบวาบแผ่ซ่านไปทั่ว เมื่อเม็ดบัวสีชมพูอ่อนเผยโผล่บนเนื้ออวบกลมเต่งตึง ดวงตาของครามจับจ้องภาพตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา ริมฝีปากหยักยกยื้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ ครามจ้องมองลงไปด้วยความชื่นชม ผิวเนื้อที่ขาวเนียนละเอียดและสองเต้าสวยใหญ่เกินตัวของเธอไปมาก ครามตะลึงงันอยู่แค่ชั่วขณะ ก่อนจะยกมือหนาขึ้นมาบีบคั้นลงไปทั้งสองเต้าอวบ เขาทาบทับร่างบางลงไป เนื้อแนบเนื้อเป็นสัมผัสที่แปลกใหม่สำหรับเธอมาก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more