มีนาหลับตาแน่น พยายามดันอกกว้างของสายธารออกสุดแรง แต่ยิ่งเธอต่อต้านจูบของเขากลับยิ่งร้อนแรงมากขึ้น จนเธอแทบไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน
“อึก… ปล่อย…นะคะ”
เธอเอ่ยเสียงสั่น เมื่อริมฝีปากถูกบดเบียดจนแทบไม่มีช่องว่างให้หายใจ
สายธารถอนจูบออกเพียงเล็กน้อย ดวงตาคมกริบที่มองลงมาทำให้เธอถึงกับตัวสั่น
“ทำไมต้องทำยังกับคนไม่เคยด้วย ทั้งที่เธอก็ร้องครางกับฉันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยราวกับคำขู่
หัวใจของมีนาเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เธอไม่รู้ว่าควรโกรธ กลัว หรือหวั่นไหวกันแน่
“ท่านประธานหยุดพูดแบบนั้นนะคะ เรื่องระหว่างเรามันไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะ กรุณาลืมมันเถอะนะคะ ส่วนหนูเองก็จะอยู่ห่างๆจากท่านประธานเหมือนกันค่ะ และไม่ต้องกลัวนะคะว่าหนูจะอึดอัด เพราะหนูไม่มีความรู้สึกแบบนั้นอยู่แล้วค่ะ”
มีนาพูดเสียงสั่น พลางก้มหน้าลงเม้มปากแน่น เพื่อป้องกันไม่ให้เขาจูบอีกครั้ง
สายธารถอนหายใจร้อนหนัก รอยยิ้มบ
