“บอกให้ไปชงกาแฟมาให้ แต่กลับเลือกออกไปกินกาแฟกับแฟน”
มีนาพึมพำเสียงแผ่วด้วยความน้อยใจ ดวงตาแดงก่ำพลางมองแก้วกาแฟที่ยังคงวางอยู่บนโต๊ะอย่างไร้ค่า แก้วกาแฟที่เธอตั้งใจทำมาให้ แต่เขากลับไม่แม้แต่จะมองมันด้วยซ้ำ
มือเล็กค่อยๆยกถ้วยกาแฟขึ้นมาวางไว้บนถาด เธอถอนหายใจเพียงแผ่วเบา ก่อนจะเดินออกจากห้องตามหลังของคนทั้งสองไป
“แกไปกินข้าวกันเถอะ พี่พีมารอรับอยู่หน้าตึกแล้ว”
เสียงเพลงดังขึ้นจากด้านหน้าห้อง เพลงรีบพูดทันทีที่เห็นใบหน้าของมีนาออกมาจากห้อง
“ฉันขอเก็บแก้วแป๊บนึง แกลงไปรอก่อนเลยก็ได้”
มีนาเอ่ยเสียงเบาพยายามฝืนยิ้มให้กับเพื่อนรัก ก่อนจะหมุนตัวเดินไปยังห้องพักเล็กๆข้างใน ความจริงแล้วเธอแค่ต้องการอยู่คนเดียวสักครู่ เพราะไม่อยากให้น้ำตาไหลต่อหน้าใคร
“พี่พีงั้นเหรอ…”
เสียงทุ้มต่ำของสายธารดังแผ่วเบาราวกับพูดกับตัวเอง แววตาคมหรี่ลงนิดๆ พร้อมรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความหงุดหงิดขึ้น ชื่อที่เพื่อนขอ
