เขานิ่งไปเพียงอึดใจ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“ช่างมันเถอะ พี่จะถือว่าพี่ไม่ได้ยินไม่ได้เห็นอะไรทั้งนั้น”
เขาก้มลงจับมือเธอไว้แน่น ดวงตาคมทอดมองอย่างจริงจัง
“และมีนาไม่ต้องกลัวนะ พี่ไม่มีวันเอาเรื่องนี้ไปพูดที่ไหนแน่นอนพี่สัญญา”
ความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขาไหลผ่านเข้าสู่ปลายนิ้วของเธอ ราวกับจะปลอบโยนหัวใจที่ยังสั่นไหวไม่หยุด
มีนาสูดลมหายใจเข้าลึก เธอพยายามกลืนก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ในลำคอ ก่อนจะยิ้มบางๆทั้งน้ำตาคลอ
“ขอบคุณนะคะพี่พี พี่เป็นพี่ชายที่ดีมากจริงๆค่ะ”
คำพูดของเธอฟังดูอ่อนโยน แต่สำหรับพีมันกลับเหมือนคำตัดสินบางอย่าง ที่ทำให้หัวใจของเขาเจ็บหนึบในทันที
“แล้วถ้าพี่…”
เสียงทุ้มของพีขาดหายไปชั่วครู่ เขาก้มลงมองมือของตัวเองที่ยังจับข้อมือบางไว้แน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเธออีกครั้ง
“ถ้าพี่ไม่ได้รู้สึกกับมีนาแบบนั้นล่ะ”
มีนาขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่เข้าใจนักแต่ยังคงนิ่งฟัง
พีสูดหายใจเข้าลึก
