“มีนา!”
เสียงทุ้มของพีดังขึ้นข้างหลังประตูห้องน้ำ สายธารชะงักค้างอยู่ในท่าที่ใบหน้าแทบจะชิดกับใบหน้าของเธอ เสี้ยววินาทีนั้นดวงตาของเขาแข็งกร้าว สะท้อนแววโกรธจัดและไม่พอใจที่ถูกขัดจจังหวะ
มีนาเบิกตากว้างหัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด เธอเห็นพีตรงหน้าประตู ดวงตาของเขาจ้องมองสายธารด้วยแววเดือดดาลจนแทบคุมไม่อยู่
ทั้งสองสบตากันไม่ใช่แค่ความโกรธ แต่เป็นความเกลียดชังที่ปะทะกันอย่างรุนแรง แม้จะเพิ่งได้เจอกันเป็นครั้งแรก แต่กลับรู้สึกเหมือนเกลียดกันมาเนิ่นนาน
“พี่พี!!”
เสียงเรียกของมีนาหลุดออกมาทั้งน้ำเสียงสั่น และหัวใจที่เต้นแรงจนแทบหลุดจากอก เธอรีบผลักตัวเองออกจากอ้อมแขนของสายธารอย่างสุดแรง แต่กลับถูกแขนแข็งแรงรัดแน่นยิ่งกว่าเดิมจนแทบขยับไม่ได้
“ปล่อยนะคะท่านประธาน” ฮึก!"
มีนาเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาเธอแดงก่ำทั้งจากความโกรธ ความอับอายและความเจ็บปวดที่สุมอยู่เต็มอก พร้อมกับน้ำตาที่รินไหลทั้งสองข้า
