พลิกชะตามาป่วนรัก

เอาให้สุด

หลุนเหอจิ้งและหลี่เว่ยควบม้ามาถึงโรงเผาถ้วยชามขนาดใหญ่ เถ้าแก่เดินออกมาต้อนรับ พลางสอบถามถึงสิ่งที่ลูกค้าต้องการ

“คุณหนูและนายท่านต้องการสิ่งใดขอรับ โรงเผาแห่งนี้มีถ้วยชามทุกชนิด” เถ้าแก่วัยประมาณหกสิบปีกล่าวต้อนรับ

“นางคือชายาเอกแห่งจวิ้นอ๋องเหยียนจื่อหยา” หลี่เว่ยกล่าวกับเจ้าของโรงเผา

“ขออภัย ข้าน้อยมิทราบ” เถ้าแก่โรงเผาค้อมตัวลงต่ำ เกรงบารมีนาง

“อย่าได้มากพิธี ข้ามาทำการค้า มิได้มาเพื่อการอื่น” พลันหันไปถลึงตาใส่หลี่เว่ย ไม่เข้าใจว่าองครักษ์จะประกาศศักดาของนางที่โรงเผาไปใย ไม่มีประโยชน์

“เจ้านำดินเหนียวออกมาปั้นสิ่งที่ข้าต้องการให้ข้าดู” นางยื่นแบบส่งให้เถ้าแก่

“มันคือสิ่งใดขอรับ” เถ้าแก่ทำหน้าเหมือนหลี่เว่ยตอนเห็นแบบวาดของนางครั้งแรก

“โถสะดวก มีข้าเป็นผู้สั่งทำได้เพียงผู้เดียวในใต้หล้า ห้ามเจ้าทำโถสะดวกให้กับผู้อื่น” นางกล่าวจริงจัง

“ขอรับ ข้าน้อยรับทราบแล้ว” เถ้าแก่ขมวดคิ้วมองแบบร่างนั้น ไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางต้องหวงแบบโถประหลาด ถึงจะทำขายก็คงมิมีผู้ใดอยากจะซื้อ เพราะไม่รู้จะซื้อไปทำการอันใด

“หลี่เว่ย เอากระดาษกับพู่กันมาให้ข้า ข้าจะร่างสัญญาให้เถ้าแก่ลงนาม” หลี่เว่ยก็งงๆ เช่นกันกับความหวงแบบร่างของโถสะดวก หลี่เว่ยเดินเข้าไปยังโรงเผา หาเครื่องเขียนสภาพเก่ามาให้นาง

คนยุคโบราณคงยังไม่เข้าใจเรื่องลิขสิทธิ์ นางจะเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์โถสะดวกแต่เพียงผู้เดียวในแคว้นและหลายๆ แคว้น หากต้องการใช้โถสะดวกของนาง ตั้งสั่งผ่านร้านที่นางจะขายเท่านั้น

เรื่องเงินๆ ทองๆ ต้องรัดกุม

หลุนเหอจิ้งเขียนสัญญาให้เถ้าแก่ลงนามเสร็จ ก็สั่งให้เอาดินประเภทที่ต้องการออกมา ปั้นให้ดูประเดี๋ยวนั้น นางให้ปั้นจนเหมือนกับแบบที่ต้องการ แล้วก็ให้ลองปั้นอีกหลาย ๆ อัน โดยดูจากแบบปั้นอันแรก ช่างปั้นต่างปั้นจนเหมือนแบบที่วาดไว้ ใช้เวลาไปถึงสามชั่วยามจึงเป็นที่พอใจ นางไม่อยากทิ้งแบบร่างไว้ เปิดโอกาสให้ผู้คนลอกเลียนแบบได้ อีกอย่างต้องการความชัดเจนถูกต้อง ว่าโถสะดวกที่ต้องการเป็นไปตามแบบ องศาของคอห่านราดน้ำได้คล่อง วัสดุถูกต้องตามที่ต้องการ สีให้ทาสีขาวก่อนค่อยนำไปเผา นางคิดอย่างถี่ถ้วนไม่อยากขี่ม้าไปๆ มาๆ ถ้าแบบโถผิดพลาดหรือปั้นไม่ตรงตามใจก็ต้องได้กลับมาอีก ดังนั้นทำให้แล้วเสร็จไปเสียทีเดียวจะประหยัดเวลากว่ามาก

เมื่อดูแบบปั้นโถจนเป็นที่พอใจ หลุนเหอจิ้งเดินไปดูส่วนผสมของน้ำเคลือบสำหรับเคลือบโถ นางเขียนอัตราส่วนของน้ำเคลือบอย่างละเอียด สั่งเถ้าแก่ให้ผสมหินฟันม้าบดละเอียดที่สุด ใส่ขี้เถ้าไม้มะม่วงเป็นส่วนประกอบในน้ำเคลือบด้วย และสั่งให้ใช้อุณหภูมิในการเผาสูงขึ้น จะทำให้เคลือบทนรอยขูดขีด ทนกรดและด่าง สีของเคลือบก็จะสดใส

นางนำก้อนทองออกมาสิบก้อน สั่งเร่งผลิตให้ได้ตามจำนวนทองที่นางให้ไป เถ้าแก่ยิ่งงง หนักเข้าไปอีก เพราะไม่เคยนำหินฟันม้า หินไม่มีค่าที่เห็นได้ทั่วไป มาใช้เป็นส่วนผสมน้ำเคลือบ แถมนางยังสั่งผลิตจำนวนมากขนาดนี้ นางจะเอาโถประหลาดไปทำอันใดนักหนา

“รุ่งเช้าข้าจะมาดูความเรียบร้อย เจ้าต้องเผาโถตัวอย่างให้เสร็จคืนนี้” นางสั่ง

“ขอรับ ข้าน้อยรับทราบ” เถ้าแก่รับทองก้อนมา รีบมองซ้ายมองขวา ซุกไว้ในแขนเสื้อ เขาต้องรีบนำทองก้อนไปแลกเป็นตั๋วเงิน เงินมากมายแลกกับการทำโถประหลาดให้สตรีที่คิดการประหลาด ก็ถือว่าคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม

ร่างบางพร้อมองครักษ์ควบม้ากลับเข้าไปในเมืองอีกคราเพื่อหาร้านขนาดกลางที่ต้องการ ร้านตั้งอยู่ในย่านที่คนพลุกพล่าน นางจ่ายเงินซื้อมาในราคาสามหมื่นตำลึงเงิน ถือว่าไม่แพงมากนัก นางไปติดต่อร้านช่างไม้มาปรับปรุงร้านพร้อมร่างแบบคร่าวๆ ในร้านให้มีแท่นจัดวางโถสะดวกของนาง มีเคาน์เตอร์รับจ่ายเงิน มีม้านั่งด้านบนบุด้วยหนังนุ่มไว้ให้ลูกค้าสำหรับนั่งรอ มีมุมเล็กๆ สำหรับวางเครื่องดื่ม ของว่างและน้ำชา ติดต่อทุกอย่างภายในวันเดียว

หลุนเหอจิ้งจ่ายค่ามัดจำ สั่งช่างไม้เริ่มทำงาน นางสั่งสีแดง ดำ และทอง มาใช้ตกแต่งร้าน สีย้อมไม้บางอย่างต้องสั่งล่วงหน้า จึงต้องจัดการให้เสร็จคราวเดียว อะไรควรทำก่อนหรือหลังอลิซ ในร่างหลุ่นเหอจิ้งจัดการไว้หมด นางรอบคอบและถี่ถ้วน เรียกได้ว่า เป๊ะระดับสิบเต็มสิบ อีกทั้งยังสั่งทำป้ายเพื่อจะเปิดกิจการโถสะดวกภายในเจ็ดวัน

Work hard play harder ทำงานอย่างหนัก แล้วมีความสุข กิน เที่ยวใช้เงินให้หนักกว่า คือคติของนางตั้งแต่ชาติก่อน อยากได้อะไรก็ต้องใช้เงิน อยากได้อะไรต้องได้ ก่อนอื่นต้องเริ่มหาเงินเข้ากระเป๋าตัวเองให้ได้มากๆ คนเราถ้าคิดจะทำอะไร อย่าลังเลย คิดแล้วทำเลย ไม่ต้องยั้ง

เอาให้สุด