คำพูดที่ใจร้ายเสียดแทงเข้าถึงกลางอก โนราห์เดินกลับห้องทั้งน้ำตา เธอรู้สึกด้อยค่าอย่างที่ไม่สามารถบรรยายได้
ห้องพัก
"ฮัลโหลแม่" น้ำเสียงฟังดูเศร้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่ออยากหาทางออก
(มีอะไรก็รีบพูดมาเดี๋ยวแม่ต้องไปส่งนีน่าไปเรียนเปียโนพ่อของเขาสั่งเอาไว้)
"แม่คุยกับหนูสักพักไม่ได้หรือไง"
(อย่าลีลาได้ไหมมีอะไรก็พูดมาสิ)
"คือว่า..."
(โนราห์แค่นี้ก่อนนะไม่ทันแล้วเดี๋ยวรถติดแม่จะไปสาย มีเรื่องสำคัญก็ทิ้งข้อความเอาไว้เดี๋ยวแม่ตอบกลับ)
หลังจากวางสาย โลกนี้ก็กลายเป็นสีเทาค่อนไปทางมืดดำ นีน่า ก็คือลูกเลี้ยงที่ติดมากับสามีใหม่ของแม่ซึ่งดูท่าทางครอบครัวจะสุขสันต์ ทิ้งให้ลูกสาวในไส้ตรอมตรมอยู่ลำพัง
น้ำตาไหลอาบสองแก้มไม่รู้ว่าตัวเองสลบไสลไปตอนไหน ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เป็นเช้าวันใหม่
โลกใบนี้ช่างเคว้งคว้าง ว่างเปล่า เดียวดาย
หลายวันผ่านไป
ซุปเปอร์มาเก็ต
โนราห์ฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้งนั่งแท็กซี่ไปยั
