Chapter 5
1615 Words
Chapter 5
อดีตที่เจ็บปวด
PART NILIN
@คอนโด
หลังจากที่ฉันออกมาจากบ่อนคาสิโนจนกระทั่งถึงตอนนี้ ใจของฉันก็ยังสั่นไหวไม่หยุด ก่อนที่ฉันจะเอานิ้วเรียวลูบไล้ไปที่แผลบริเวณลำคอของฉันเบาๆ ที่ตอนนี้มีผ้าปิดแผลเอาไว้ และพลางคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่ฉันไม่สามารถลบออกไปจากใจได้สักที...
ย้อนกลับไปเมื่อตอนฉันเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีที่หนึ่ง ฉันเรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ ฉันแอบหลงรักรุ่นพี่ปีสี่คนหนึ่ง เขามีใบหน้าหล่อเหลาเท่สมาร์ต เขาเป็นหนุ่มฮอตที่มีคู่ควงไม่ซ้ำหน้า สาวๆ แต่ละคนของเขาเป็นถึงระดับดาวคณะหรือไม่ก็เป็นระดับสาวฮอตในมหาวิทยาลัย ตกเย็นวันหนึ่งเขานั่งอยู่เพียงลำพัง ฉันก็เดินเอาขนมไปให้เขาตามปกติของฉันทุกวัน หรือพูดง่ายๆ ก็คือฉันเป็นแฟนคลับของเขานั่นแหละ
"นิลิน" เขาเอ่ยเรียกฉัน
"คะ...พะ…พี่โรม" ปากบางของฉันสั่นระริกด้วยความดีใจ เมื่อเขาเอ่ยเรียกชื่อของฉัน
“เธอชอบฉันเหรอ?” เขาเอ่ยถามฉันขึ้น
“ค่ะ ลินชอบพี่โรม” ฉันตอบเสียงแผ่วเบา
“เธออยากคบกับฉันไหม?”
“พะ...พี่โรมจะคบกับลินจริงๆ เหรอคะ?” ฉันเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น เพราะปกติเวลาที่ฉันเอาขนมไปให้เขา เขาไม่เคยสนใจหรือเหลียวตามองฉันเลยด้วยซ้ำ
“แล้วเธออยากคบกับฉันไหมล่ะ?”
“ค่ะ ลินอยากคบกับพี่โรม”
“อืม.. งั้นเธอเป็นแฟนฉันนะ “
“......” ฉันไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่พยักหน้าด้วยความเขินอาย ใบหน้าของฉันแดงระเรื่อขึ้นทันที ใครจะคิดจะฝันล่ะว่าฉันจะได้คบกับคนที่ฉันแอบชอบมาตั้งนาน
“งั้น...มานั่งนี่มา“ เขาเอ่ยเรียกฉันไปนั่งข้างๆ เขา
“ค่ะ” ฉันเดินไปนั่งข้างเขา ตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย
“ฟอด! ฟอด!”
“ว้าย...พี่โรมทำอะไรคะ” ฉันรีบขยับออกห่างเขาทันที เมื่อเขาหอมแก้มของฉันทั้งที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“จะโวยวายทำไมล่ะ เป็นแฟนกันก็ต้องทำแบบนี้แหละ” เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“......”
“ปะๆ ลุกขึ้นเร็ว เดี๋ยวฉันขับรถไปส่งเธอที่บ้าน” เขาโอบกอดเอวฉันทันที ส่วนฉันก็พยายามรีบแกะมือหนาของเขาออกเพราะตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยให้ชายใดถูกเนื้อต้องตัวฉันแบบนี้ด้วยซ้ำ
“ดะ…เดี๋ยวลินกลับเองก็ได้ค่ะพี่โรม”
“ห้ามปฏิเสธ” เขาเอ่ยเสียงเข้ม ก่อนที่เขาจะคว้าข้อมือของฉันไปจับและเดินไปที่รถสปอร์ตหรูของเขาทันที
หลังจากวันนั้นฉันก็คบกับเขาเรื่อยมา ตลอดเวลาที่ฉันกับเขาคบกัน ไม่ค่อยมีใครรู้หรอกนะว่าฉันกับเขาเป็นแฟนกัน นอกจากเพื่อนสนิทของเขา
ก๊อกๆ ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าห้องพี่โรม เพราะเขาส่งไลน์ให้ฉันเข้ามาหาเขาที่คอนโด เขาส่งไลน์มาบอกว่า "หิว" ฉันก็เลยซื้อของกินหอบหิ้วพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือไปหมด
“พะ...พี่โรม” ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวที่เห็นร่างแกร่งมาเปิดประตู ด้วยสภาพเปลือยท่อนบน มีน้ำเม็ดเล็กๆ เกาะตามผิวขาวๆ ของเขา
“หอบอะไรมาเต็มไม้เต็มมือล่ะเนี่ย” เขาเอ่ยถามฉันด้วยใบหน้าฉงน
“ลินซื้อของกินมาให้พี่เยอะแยะเลยค่ะ... พี่โรมหิวมากไหมคะ?” ฉันเอ่ยถามเขาไป ก่อนที่จะเดินเอาของไปวางไว้ที่ครัว
“ใครบอกเธอว่าฉันหิวข้าว”
“ก็พี่โรมบอกว่าหิว” ฉันเอ่ยบอกเขาไปด้วยความงุนงง ก็เขาส่งข้อความมาบอกฉันเองว่าเขาหิว
“ใช่ ฉันบอกว่าหิว แต่ไม่ใช่หิวข้าว แต่ฉันหิวเธอต่างหากล่ะนิลิน”
“ว้ายยย พี่โรมจะทำอะไรลิน” ฉันร้องถามเขาด้วยความตกใจ เมื่อเขาอุ้มฉันเข้าไปในห้องนอนและวางร่างฉันไว้บนที่นอนนุ่ม
“ฉันขอได้ไหมลิน”
“พะ...พี่โรม...” ริมฝีปากบางของฉันสั่นระริกด้วยตื่นกลัว
“แป๊บเดียวนะ ไม่เจ็บหรอก…ฉันจะทำเบาๆ”
“ไม่นะพี่โรม อย่าทำลินเลยนะคะ ฮึก!”
"เธอไม่รักฉันเหรอลิน" เขาจ้องตาฉันนิ่ง
"ระ...รักค่ะ ลินรักพี่โรม"
"ถ้าเธอรักฉันจริง…เธอให้ฉันไม่ได้เหรอ?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
"พะ...พี่โรม…แต่ลินกลัว" ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เพราะตั้งแต่คบกันมาเขาไม่เคยล่วงเกินฉันไปมากกว่ากอดและหอมแก้มหรอกนะ
“ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกลิน เดี๋ยวเธอจะชอบเชื่อพี่นะ ฟอด!” จากนั้นเขาก็ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาตัวใหญ่ของฉันช้าๆ ทีละเม็ดและถอดกระโปรงพลีตยาวออก ก่อนที่เขาจะปลดตะขอบราและถอดชั้นในตัวจิ๋วของฉันออกให้พ้นร่างบางและเมื่อฉันเปลือยกายต่อหน้าเขา ฉันก็รีบหุบขาเข้าหากันและเอาฝ่ามือปิดที่หน้าอกของฉันทันที
“อ้าขาออก” เขาสั่งเสียงเข้ม
“พะ...พี่โรม” ฉันมองเขาน้ำตาคลอด้วยความตื่นกลัว แต่เขากลับไม่สนใจ พี่โรมเขาจับขาเรียวของฉันอ้าออก ก่อนที่เขาจะก้มใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ไปที่เนินอวบอูมของฉันและใช้ลิ้นร้อนดูดเลียกลีบกุหลาบที่ปิดสนิท ที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อน เขาใช้ลิ้นร้อนกรีดขึ้นลงกลีบกุหลาบของฉันอยู่แบบนั้น
“ลิน...ปวดฉี่” ฉันพยายามหุบขาและเอามือน้อยดันใบหน้าหล่อเหลาของเขาออกเพื่อจะลุกขึ้นไปฉี่ แต่เขากลับจับสะโพกของฉันไว้แน่น และดูดเม้มติ่งเสียวของฉันอยู่แบบนั้น จนกระทั่งฉันทนความเสียวซ่านสยิวไม่ไหวจนต้องปลดปล่อยน้ำสีใสออกมา
“หวานมาก” เขาดูดเลียน้ำสีใสของฉันจนเกลี้ยง ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นปลดผ้าขนหนูสีขาวออกจากเอว และเมื่อฉันเห็นท่อนเอ็นขนาดใหญ่ของเขา ฉันถึงกับปล่อยโฮออกมาทันทีด้วยความตื่นกลัว
“จะร้องให้ทำไมล่ะลิน น่าเบื่อชะมัด หมดอารมณ์เลยว่ะกู” เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปทันที ส่วนฉันก็รีบลุกขึ้นแต่งตัวมือไม้สั่น
“พี่โรมหิวไหมคะ เดี๋ยวลินไปจัดอาหารให้ที่โต๊ะ” เมื่อฉันเห็นเขาออกจากห้องน้ำ ฉันรีบเอ่ยถามเขาทันที
“ฉันไม่หิวเธอกลับไปก่อนไป ฉันจะออกไปทำธุระข้างนอก”
“พะ...พี่โรมจะไปไหนคะ”
“เธอไม่ต้องยุ่งสักเรื่องได้ไหมลิน อย่าทำตัวน่าเบื่อแบบนี้ได้ไหมวะ” เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง จ้องมองฉันด้วยสายตาเฉยชา
“งะ...งั้นลินกลับก่อนนะคะ พี่โรม”
“...” เขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น และหลังจากวันนั้น พี่โรมก็ทำตัวห่างเหินกับฉันตลอด เขาทำอยู่แบบนี้จนกระทั่งเขาเรียนจบ
“รอนานไหมคะ” ฉันวิ่งหอบเหนื่อยมาหาเขา ที่นั่งรอฉันอยู่ตรงม้าหินอ่อนในสวนสาธารณะข้างมหาลัย
“ไม่นาน” ตอบเสียงนิ่ง
“พะ...”
“เราเลิกกันเถอะ”
“พะ พี่โรมว่าอะไรนะคะ...”ฉันเอ่ยถามเขาออกไปอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"เรา เลิก กัน เถอะ" เขาเอ่ยช้าๆ ชัดๆ อีกครั้งด้วยน้ำเสียงนิ่ง
"ฮึก...ฮือ" น้ำตาฉันไหลรินออกมาไม่หยุด...เมื่อได้ยินเขาเอ่ยประโยคนั้นออกมาอีกครั้ง
“งั้นฉันไปก่อนนะ” เขาลุกขึ้นกำลังก้าวขาออกไป ฉันรีบคว้าจับข้อมือหนาของเขาเอาไว้แน่น
“ฮึก! พี่โรม...บะ…บอกลินได้ไหมคะ ลินทำอะไรผิด ฮึก!” ฉันเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นเหมือนจะขาดใจ
“เธอไม่ได้ทำอะไรผิด เพียงแค่ฉันเบื่อเธอแล้ว เธอมันน่าเบื่อรู้ตัวเองบ้างไหมลิน!” เขาเอ่ยออกมาเสียงดัง ก่อนที่เขาจะมองฉันด้วยสายตาไร้เยื่อใย
“แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมา เรื่องระหว่างเรามันคืออะไรคะ พี่โรมเคยรักลินบ้างไหม อึก!” ฉันเอามือทุบตีที่อกแกร่งของเขาอยู่แบบนั้น
“หยุดบ้าสักที!” เขาจับข้อมือของฉันไว้แน่นและตะคอกใส่ฉันเสียงดังลั่น
“ฮึก! ฮืออ ไม่เลิกได้ไหมพี่โรม ลินรักพี่ ลินอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่ อึก!” ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นปานจะขาดใจ ฉันรักเขามากเหลือเกิน
“ฉันไม่เคยรักผู้หญิงจืดชืดไร้อารมณ์แบบเธอ…จำไว้” จากนั้นเขาก็สะบัดมือของฉันออกและเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
“ฉันไม่เคยรักผู้หญิงจืดชืด ไร้อารมณ์แบบเธอ”
“ฉันไม่เคยรักผู้หญิงจืดชืด ไร้อารมณ์แบบเธอ”
“โอ๊ยยย เมื่อไรคุณจะเลิกรังควานฉันสักที” ฉันสลัดหัวไปมา...เพื่อไล่เรื่องราวในอดีตของฉันออกจากหัว ก่อนที่ฉันจะยกมือเช็ดน้ำตาที่ใบหน้า ที่มันรินไหลออกมาทุกครั้งที่ฉันคิดถึงเรื่องราวที่แสนเจ็บปวด
- Writer
