ช้องนางรีบปฏิเสธ ก้าวเดินถอยห่าง รู้สึกอึดอัดกับแววตาคม ถึงจะไม่รู้ว่ามันแฝงอะไรอยู่ แต่ที่รู้คือรู้สึกไม่ชอบมันเลย
“จะรีบไปไหนครับคนสวย อยู่คุยเป็นเพื่อนกันก่อนสิครับ”
“นางคุยไม่เก่ง นางขอตัวก่อนนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมชวนคุยเอง” ภูวดลรีบเดินไปขวางเอาไว้ ส่งแก้วไวน์ให้อีกครั้ง
“ดื่มเป็นเกียรติที่เรารู้จักกันหน่อยสิครับ ไม่ต้องกลัวผมนะครับ ผมกับรามันเราเป็นเพื่อนรักกัน”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ช้องนางก็ยกคิ้วสูง เม้มริมฝีปากครุ่นคิด จะรับแก้วไวน์มาดีไหม กลัวว่าถ้าหากเป็นเพื่อนของสามีจอมใจร้ายจริงๆ เกิดเสียมารยาทไป เดี๋ยวเขาก็พาลมาโมโหใส่อีก แต่ก็ติดที่ว่าไม่เคยเห็นว่าสามีพูดถึงเพื่อนที่ชื่อภูวดลสักครั้ง เท่าที่รู้เพื่อนรักของชายหนุ่มคือ หมอกิจเท่านั้น ริมฝีปากบางจึงต้องเอ่ยถามให้คลายสงสัย
“คุณเป็นเพื่อนกับคุณรามันหรือคะ”
“ใช่ครับ”
เมื่อได้คำตอบ
