ตอนที่ 3 เตโช (3)
1315 Words
เตโช
เพราะผมยังสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอยู่ว่าสิ่งที่ผมกำลังเผชิญนี้มันคือความรู้สึกอะไรแต่ที่รู้สึกได้แน่ๆเลย ตอนนี้ผมอยากได้และต้องการครอบครองเขาทั้งตัวเสียแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทุกครั้งที่ผมเห็นแววตาของเขา ความรู้สึกความต้องการของผมก็กลับมาลุกโชนทุกครั้งไปจนผมต้องหลบสายตาคู่นั้น เขาเองจะรู้หรือไม่ว่าผมกำลังรู้สึกอะไรกับเขา ขณะที่เราสองคนกำลังคุยกันอย่างถูกคอผมกลับสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็น นิ่งๆ เหมือนคนไม่ค่อยชอบเข้าสังคม ดูเป็นพูดน้อย ถามคำตอบคำเพียงเท่านี้ก็ช่วยให้ใจผมพองโตและมีความสุขขึ้นมาไม่น้อย ความรู้สึกลึกๆภายในใจของผมอยากจะรวบหัวรวบหางเขาเสียให้รู้แล้วรู้รอด ผมอยากจะเสพสมกับความสุขที่อยู่ตรงหน้าเพียงแค่ไม่กี่เซ็นมากมายด้วยความตื่นเต้นแต่กลับทำให้อะไรไม่ได้ถึงผมจะมีความต้องการต่อเขามากมายสักเพียงใดอย่างน้อยผมก็ยังมีมนุษยธรรม มีจิตใจที่ดีงามถึงจะมีเพียงน้อยนิดก็เถอะ ผู้ชายตรงหน้าทำให้ผมคิดได้ว่าเขาอาจเป็นผู้ชายคนสุดท้ายในชีวิตของผมที่ผมจะหยุดและฝากชีวิตกับเขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็จะไม่มีวันที่จะทอดทิ้งเขาหรือจะทำร้ายเขาได้เป็นอันขาด จังหวะเดียวกันนั้นก็มีเสียงเคาะประตูห้องนอนจากทางด้านนอก
"ก๊อกๆๆ ขออนุญาตครับพี่อิฐ"
"เข้ามาสิพี่ไม่ได้ล็อกประตู" เมื่อประตูถูกเปิดเข้ามา ผมดีใจแทบจะกระโดดเพราะคนที่ผมตามหาได้มายืนอยู่ที่หน้าประตูห้องนี้แล้ว ผมรีบลงจากเตียงแล้วรีบเดินไปหาเด็กหนุ่มวัยละอ่อนของผมโดยทันทีแต่น้องเขากลับมีสีหน้าตกใจอย่างประหลาดก็คงจะตกใจกับเหตุการณ์ที่เห็นว่าทำไมผมถึงได้มาอยู่ในห้องพี่ชายของเขาได้นั่นแหละ ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้วผมหวังเพียงอย่างเดียวคือได้พบหน้าเขาแล้วจะได้คืนเช็ค 1 ล้านบาทให้กับเขาโดยเร็วที่สุด ผมคิดว่ามันไม่ค่อยยุติธรรมสักเท่าไหร่ที่น้องเขาจะมาให้เงิน 1 ล้านบาทแก่ผมฟรีๆ ถึงเขาจะบอกผมว่าให้เปล่าก็เหอะ เงินล้านหนึ่งมันมีค่ามากสำหรับผมแต่มันไม่มากพอที่ผมต้องการ จิตใต้สำนึกของผมจึงสั่งให้ผมนำเช็คใบนี้มาคืนให้กับเจ้าของของมัน นี่ผมกำลังคิดอะไรอยู่ทำไมผมต้องตามน้องเขามาถึงบ้านหลังนี้จนมาเจอกับผู้ชายในฝันคนที่ผมอยากจะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตคนนี้ด้วย
"พี่เตมันเกิดอะไรขึ้น พี่มาหาผมหรอครับ แล้วทำไมพี่มาอยู่ในห้องพี่ชายของผมได้" น้องเขาเอ่ยถามขณะกำลังยืนสำรวจตัวผมที่ยืนอยู่ด้านหน้าเขาด้วยความสงสัย
"ใช่ พี่มาหาเราเพื่อจะคืนเช็คใบนี้ให้เรา บังเอิญเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อนเลยได้พี่ชายของเราช่วยไว้" พอผมบอกจบน้องเขาก็มีสีหน้าเป็นห่วงแล้วดึงตัวผมเข้าไปกอดด้วยความห่วงใยแล้วเอ่ยถามผมต่างๆนานาถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
"พี่ไม่เป็นไรหรอก โชคดีที่ได้พี่ของเราช่วยพี่ไว้ไม่อย่างนั้นพี่ก็คงแย่เหมือนกัน รับเช็คคืนไปเถอะนะพี่ขอร้อง พี่ว่ามันไม่มีเหตุผลอะไรที่พี่จะรับเช็คใบนี้ไว้ เข้าใจพี่ใช่ไหม" ทันทีที่ผมพูดจบน้องเขาก็ค้านผมขึ้นมาทันทีเช่นกัน
"ผมรับเช็คคืนไม่ได้หรอกครับผมให้พี่แล้วนะ ผมจะรับคืนได้ยังไง ผมบอกพี่ไปแล้วด้วยว่าผมให้พี่ด้วยความบริสุทธิ์ใจไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทนอะไรเลย ขอให้พี่เก็บเช็คนี้ไว้เพราะวันหนึ่งมันอาจจะช่วยพี่ได้ เก็บมันไว้เถอะนะครับผมขอร้อง" เมื่อผมได้ฟังเจตนาของเขาทำให้ผมได้เข้าใจถึงความต้องการของเขาจริงๆผมจึงไม่มีข้อโต้แย้งใดๆอีกก่อนจะเก็บมันเข้ากระเป๋าสตางค์ หลังจากนั้นนายอิฐก็ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้กับเด็กหนุ่มวัยละอ่อนของผมฟังจนทั้งคู่ต่างเกิดความเข้าใจ ด้วยเวลาในขณะนี้เกือบจะตีสามครึ่ง มันทั้งดึกและไม่ปลอดภัยจึงให้ผมนอนพักที่บ้านหลังใหญ่นั้นโดยน้องเขาให้ผมไปนอนเป็นเพื่อนที่ห้องนอนของเขา ผมและเด็กหนุ่มต้องแยกมานอนอีกห้องหนึ่งสองต่อสอง มันทำให้ผมเห็นใบหน้าอันเกลี้ยงเกลาของน้องเขาเป็นหน้าของนายอิฐในบัดใด อารมณ์ร้อนแรงเริ่มคุกรุ่นลุกโชนเชื้อเชิญความต้องการในเรื่องอย่างว่าของผมให้เกิดขึ้นอีกครั้งอย่างเฉียบพลันดังจุดเปลวไฟบนน้ำมันที่ถูกราดไปบนกองหญ้าแห้ง ผมจึงเสนอสนองความต้องการของตัวเองกับเด็กหนุ่มด้วยความกระสันแทบบ้าคลั่งในมโนภาพเป็นชายอื่นอย่างอิฐ คนที่ผมปรารถนาแรงกล้า เราสองคนเริ่มความสัมพันธ์ร้อนแรงตามความต้องการของผมจนสุดความสามารถ ทำให้น้องเขาและผมต่างพากันหลับใหลด้วยความสุขแม้นจะเหนื่อยล้าในสงครามรักก็ตามแต่ใบหน้าของนายอิฐยังปรากฏอยู่ในมโนจิตของผมตลอดเวลากระทั่งเสร็จสิ้นภารกิจแห่งความสุข อาจฟังดูเลวร้ายสำหรับใครหลายๆคนที่ต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ ในขณะที่ตนเองกำลังมีความสุขกับคนที่ตัวเองรักแต่คนรักกลับไปคิดถึงใบหน้าของคนอื่นระหว่างร่วมรักกันตน เรื่องราวแบบนี้หลายคนคงรับไม่ได้แต่มันคงไม่เกิดขึ้นกับผมและน้องเขาอย่างแน่นอนเพราะทั้งผมและน้องเขาต่างมีความเข้าใจซึ่งกันและกันเป็นอย่างดี ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคือฐานะอะไร ถึงจะรู้หรือไม่รู้ตอนนี้คงไม่มีประโยชน์อะไร ระหว่างเราทั้งสองเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นไปเมื่อสักครู่นี้มันคือการแบ่งปันความสุขให้แก่กันเท่านั้นเอง ภาพใบหน้าของนายอิฐค่อยๆหายไปในตอนที่ผมหลับ มันเป็นความสุขที่หาไม่ได้อีกแล้วในชีวิตแม้ว่าคนที่นอนข้างๆผมจะไม่ใช่อิฐแต่ผมสามารถรับรู้และสัมผัสมันได้ถึงความผูกพันของสองพี่น้องที่ส่งถึงกันถ่ายทอดมายังผม
ผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาสัมผัสที่หน้าผากแผ่วเบาจนผมต้องค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเป็นน้องเขานั่นเองที่ใช้ริมฝีปากหนานุ่มจูบสัมผัสก่อนที่รอยยิ้มอันแสนมีสเน่ห์จะถูกส่งออกมาจากใบหน้าน้องเขา ส่งผลให้ผมได้รู้ว่าตอนนี้เป็นเช้าวันใหม่แล้ว ผมเองก็ไม่ลืมที่จะยื่นริมฝีปากเรียวเล็กของตัวเองไปสัมผัสที่ริมฝีปากของน้องเขาในระยะกระชั้นชิดอย่างดูดดื่ม หากเมื่อคืนคนที่ผมมีความสุขด้วยคือนายอิฐคงดีกว่านี้ ดีนะที่น้องเขาไม่ได้แนะนำนายอิฐว่าผมเป็นใคร ทำอาชีพอะไรแต่ถึงจะบอกหรือไม่บอกก็คงไม่มีผลกับผมหรอกครับเพราะความจริงก็ยังคงเป็นความจริงวันยันค่ำ อิฐฉันจะทำให้นายมาอยู่ในการครอบครองของฉันให้ได้ เร็วๆนี้นายต้องเป็นของฉัน
- Writer
