“แง้ว...”
เสียงร้องแผ่วเบาและอาการพันแข้งพันขาทันทีที่เขาก้าวลงมาจากเตียงก็ทำให้เคลเมนต์อุ้มเจ้าอ้วนเบบี๋ขึ้นมาหนีบไว้กับเอว จากนั้นจึงฉวยหยิบเอาอาหารของมันหิ้วติดมือมา แล้วตรงดิ่งไปยังห้องนอนของเอเดนซึ่งอยู่ติดกันแทน ที่นั่นมีถาดอาหารสำรองของเจ้าอ้วนเบบี๋อยู่แล้ว ส่วนปาลินนั้น...
เมื่อคืนเป็นเพราะเขาห้ามใจไม่อยู่มากเกินไปหน่อย หลังจากรู้ว่าเธอเองก็รักเขา เคลเมนต์ก็ยิ่งห้ามตัวเองไม่อยู่ ถึงได้รังแกหญิงสาวอยู่ค่อนคืน กว่าจะปล่อยให้เธอได้นอนก็เกือบรุ่งสาง
ส่วนเขาคึกคักอิ่มเอมใจเกินกว่าจะหลับต่อได้ พอถึงเวลาที่ต้องตื่นนอนถึงได้ลุกขึ้นมาดูแลเจ้าอ้วนเอง ไม่ปล่อยให้มันไปกวนปาลินที่กำลังหลับอยู่
“ไม่ต้องร้อง” เขาปลอบมัน “เดี๋ยวฉันหาอะไรให้แกกินเอง”
เดี๋ยวนี้หน้าที่ให้อาหารมันทุกเช้ากลายเป็นของเขาไปแล้ว จากศัตรูในวันนั้น กลายเป็นคนให้อาหารในวันนี้ บอกตามตรงดูไปดูมามันก็น่ารักดี สายตามันเหมือน
