บทที่ 3 จุดเริ่มต้น 1

945 Words

การ์ตูนมองแผ่นหลังกว้างของเรย์ที่นอนหลับสนิทที่เพิ่งผ่านการบรรเลงรักกับเธอที่หนักหน่วงผ่านไปถึงสามรอบ ถ้าเขาไม่หมดแรงเธอก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว เธอนอนมองแผ่นหลังกว้างและนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นที่เขากับเธอเผลอไปมีอะไรกันด้วยความไม่ได้ตั้งใจของเธอ เพราะด้วยความคึกคะนองอยากลองครั้งนั้นนั่นเองถึงได้มาติดอยู่กับเขาตรงนี้ 9 เดือนก่อน ผับ “เรย์! นี่การ์ตูนเพื่อนน้องใช่ปะ” รุ่นพี่เอ่ยถามและพยักพเยิดหน้าไปที่หญิงสาวใบหน้าสวยที่นั่งนิ่งใคร ๆ ก็ดูออกว่าเป็นลูกคนใหญ่คนโตหรือมีอันจะกิน “ใช่ครับ พี่มีอะไรเปล่า” เรย์ถามและมองหน้ารุ่นพี่อย่างไม่ค่อยไว้วางใจ “พี่ชอบว่ะ ติดต่อให้พี่หน่อยได้ปะ” รุ่นพี่เอ่ยบอกตรง ๆ และยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์ “น่าจะไม่ติดนะพี่ เพราะมันเกลียดคนเจ้าเล่ห์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว” เรย์บอกรุ่นพี่ไปแบบตรง ๆ “มึงหวงก้างเหรอ” รุ่นพี่เริ่มมีน้ำโหเล็กน้อยที่รุ่นน้องเด็กปีหนึ่งกล้ามีปากมีเสียงกับตน “เปล่านิครับ แค่บอก ถ้าไม่เชื่อก็ลองเดินไปคุยกับมันดูสิ” เมื่อบอกไปตรง ๆ แล้วรุ่นพี่ไม่เชื่อ เขาจึงเสนอให้รุ่นพี่ไปคุยกับเพื่อนของตนแทน “เออ ไม่ต้องมาสอนกู เป็นแค่รุ่นน้องอย่ามาสะเออะ” “หึ” เรย์กระตุกยิ้มและนั่งดื่มวิสกี้ไปพลาง ๆ และมองรุ่นพี่หน้าโง่เดินเข้าไปคุยกับเพื่อนสาวคนสนิทของตน “สวัสดีครับ น้องชื่อการ์ตูนใช่ไหมครับ” รุ่นพี่เดินเข้ามาทักทายและเข้ามานั่งใกล้ ๆ ร่างบางที่นั่งอย่างเป็นนางพญา “เชิญเลยค่ะ” เธอหันมายิ้มให้อย่างไม่พิษมีภัย และหยิบแก้วแชมเปญขึ้นดื่ม “น้องนี่น่ารักนะ สวยมากด้วย” “ขอบคุณที่ชมค่ะ” เธอยิ้มให้อีกครั้งและยกแก้วแชมเปญกระดกจนหมดแก้ว “พี่ชื่อราเชนนะ เรียนปีสุดท้ายแล้ว จะรังเกียจไหมถ้าพี่จะขอเบอร์น้อง” ราเชนเอ่ยบอกเสียงสุภาพแต่สายตาก็ไล่มองกวาดเลียไปทั่วร่างสวยที่นั่งไขว่ห้างที่โซฟา “ไว้วันหลังละกันนะคะ พอดีไม่ได้พกโทรศัพท์มาจำเบอร์ไม่ได้” “อ๋อ ไม่เป็นไร อินสตาแกรม เฟสบุ๊คน้องมีไหมล่ะ พี่ขอหน่อย” ราเชนยังคงไม่ลดละ การ์ตูนนั่งถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายและหันมามองเรย์ตาขวางที่ยอมปล่อยผู้ชายคนนี้เข้ามาพูดคุยกับเธอ “นี่พี่ยังตื๊อไม่เลิกอีกเหรอคะ การ์ตูนปฏิเสธอ้อม ๆ เพื่อรักษาหน้าพี่แล้วนะ ชื่ออะไรนะ อ่า ราเชน ใครเป็นเพื่อนพี่คนนี้ช่วยลากออกไปด้วยค่ะ ตรงนี้เป็นโซนของน้องใหม่ค่ะ คนแก่ ๆ ช่วยกรุณาขยับก้นออกไปด้วยค่ะ” “นี่เธอจะมากไปแล้วนะ พวกฉันอุตส่าห์เลือกฉลองให้เด็กใหม่พวกเธอ อย่างพวกเธอไม่มีปัญญาเข้ามาได้หรอก เงินจะกินข้าวนี่ยังไม่รู้ว่าจะมีกินกันรึเปล่า หึ” ราเชนพูดออกมาอย่างเหยียด และส่งสายตาที่หยาบคายมองมาที่การ์ตูนอย่างไม่ให้เกียรติ “หึ กระจอกว่ะ กะอีแค่โซนธรรมดาเนี่ยนะ อย่ามาคุย ไสหัวออกไปได้แล้วรำคาญ” เธอกลอกตาไปมาและเหยียดยิ้มมุมปากให้เขา “อีเด็กเวร” ราเชนพ่นคำหยาบใส่หน้าการ์ตูนทันที “มึงก็อีรุ่นพี่เวร ผู้หญิงในมหาลัยเขารู้จักกันให้ทั่วว่ามึงแม่งฟันแล้วทิ้งเอาแม่งมั่วไปหมด คิดจะมาแอ้มคนอย่างฉันโคตรดูถูกกันเลยว่ะ” เธอแสยะยิ้มและเดินเข้ามานั่งข้างเรย์แทน ที่นั่งยิ้มให้เธอมาตั้งแต่ต้น “มึงหุบยิ้มไปเลย ไอ้เพื่อนเวร” การ์ตูนแห้วเสียงใส่และหยิกไปที่เอวเรย์ไปที่หนึ่งด้วยความหมั่นไส้ “โอ๊ย! มึงมาหยิกกูทำไมเนี่ย” ยังไม่ทันที่การ์ตูนจะพูดอะไร ราเชนก็เข้ามาดึงผมของการ์ตูนไว้แน่น “โอ๊ย!” เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บที่โดนดึงผมอย่างแรงจนหน้าหงายหลังไปตามแรงของผู้ชาย “มึงคิดจะเดินหนีกูไปไหนอีเด็กเวร รุ่นพี่พูดด้วยมึงก็หัดฟังมีมารยาทมั้ง” “เฮ้ย ไอ้เชนมึงเมาแล้วล่ะ ปล่อยน้องเขา” รุ่นพี่คนอื่นเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนกำลังทำร้ายรุ่นน้องก็รีบเข้ามาแยกออก แต่ราเชนก็ยังไม่ยอมปล่อย “กูจะเอาเลือดปากอีนังนี่ออก อย่ามายุ่งกับกู” ราเชนขู่และกำลังจะเอื้อมมือทำตามที่พูดจริงๆ แต่กลับมีมือหนาของใครอีกคนเข้ามากั้นเอาไว้ “ทำแบบนี้แม่งโคตรหน้าตัวเมียเลยว่ะ” เรย์เอ่ยบอกและแสยะยิ้มให้อย่างรังเกียจ “มึงมายุ่งไรด้วยว่ะ เป็นแค่รุ่นน้องต้องเคารพรุ่นพี่” “โอ๊ย ไม่ไหวแล้วโว้ย ไม่ปล่อยใช่ไหม” ผลัวะ! การ์ตูนที่เริ่มทนไม่ไหวกับการกระทำของคนที่เรียกตนว่ารุ่นพี่ จึงลุกขึ้น และบิดข้อมือหนาที่ขยุ้มผมเธอออก และเตะไปที่ผ่าหมากกางเป้าของรุ่นพี่อย่างแรง “อ๊อก” ราเชนร้องออกมาด้วยความจุก และหน้าแดงจนเขียวคล้ำจนพูดไม่ออก ------------------------------------ ไม่รู้จักฤทธิ์เดชสาวน้อยคนนี้ซะแล้ว พี่เป็นถึงมาเฟียเลยนะ ไม่สั่งเก็บก็บุญแล้ว^^

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more