หย่าหวนรักกลับมา

EP9จำได้แม่น

ย้อนกลับไปเมื่อ10นาทีที่แล้ว…..

ณ หน้าร้านอาหาร

“เฮ ไอ้ครอสพวกกูอยู่ทางนี้” คารอสเหยียดยิ้มมุมปากเดินเข้ามาหากลุ่มเพื่อนที่ยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่หน้าร้านอาหารไทยแห่งหนึ่ง

คารอสแปะมือเพื่อนพลางกระแทกไหล่กันเบา ๆ เป็นการทักทายตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน

“แม่ง ไปอยู่อังกฤษตั้งสี่ปีเปลี่ยนไปเยอะเชียวนะมึง” ครูซว่ากลั้วหัวเราะมองรอยสักของคารอสอย่างชื่นชม “รอยสักแม่งโคตรเท่”

“พาสาวอังกฤษมาฝากเพื่อนไหมวะ” ภีมแซวขึ้นมาระคนอยากรู้อยากเห็นบ้าง เพื่อนไปอยู่อังกฤษตั้งหลายปีจะไม่มีสาวติดมาสักคนเลยหรือไง ไหนจะข่าวลือของมันกับแตงไทยที่แพร่ะสะพัดไปทั่วตั้งแต่มันไปเรียนได้ไม่ถึงอาทิตย์ว่าแอบคบกัน

“มีก็เชี่ยละ” คารอสกลั้วหัวเราะเมื่อเพื่อนทำหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดออกไป “กูไม่ได้มีใคร”

“แล้วแตงไทย” คีย์เลิกคิ้วถามถึงสถานะของคารอสกับผู้หญิงอีกคนที่พวกเขารู้จักแต่ไม่ได้สนิทด้วยความอยากรู้ ข่าวลือที่แพร่สะพัดอยู่พักใหญ่ใช่ความจริงไหม “ข่าวที่ว่าพวกมึงคบกันหลังจากไปเรียนต่อจริงรึเปล่า”

แต่นอกจากคารอสไม่ตอบยังยักไหล่ใส่อย่างไม่ยี่หระ

“ไหนว่าชวนกูมาเลี้ยงข้าว แต่นี่พวกมึงเอาแต่ถามกูเรื่องไร้สาระมันหมายความว่าไง”

“กูก็อยากรู้ไหม มึงกลับมาจากอังกฤษแต่ไม่ยอมออกมาเจอเพื่อน วันนี้มึงยอมโผล่หัวมากูก็ต้องสอบสวนมึงหน่อย” คารอสส่ายหน้าระอาก่อนด่าแสกหน้าครูซว่า

“สาระแน”

ครูซไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ ก่อนสังเกตเห็นว่าคารอสทำหน้าแปลกไปเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ “อะไร” ส่งเสียงถามด้วยความสงสัย

“ไอ้ตินไม่มาเหรอ” ถามถึงเพื่อนสนิทอีกคนด้วยความแปลกใจ เป็นเวลากว่าสี่ปีแล้วนับตั้งแต่คารอสไปเรียนต่อเขากับจัสตินไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย คารอสเคยส่งข้อความหาจัสตินอยู่ แต่อีกฝ่ายแค่เปิดอ่านไม่เคยตอบกลับมา คารอสจึงเดาว่าจัสตินคงไม่พอใจที่เขาจบความสัมพันธ์กับน้องสาวของมัน

“มันไม่ว่าง” ภีมตอบในสิ่งที่คารอสสงสัย ภีมส่งข้อความไปชวนจัสตินแล้วแต่อีกฝ่ายบอกว่าไม่ว่างมีธุระต้องไปทำ

“มึงคิดถึงมันหรือคิดถึงใคร” คีย์หยอกเย้าอย่างรู้ทันมองตามันก็รู้ไปถึงไส้ถึงพุง

“เหอะ กูลืมไปหมดแล้วเถอะ”

และก่อนที่คีย์จะได้ตอบกลับเสียงของครูซก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง บทสนทนาจึงจบลงแค่นั้น ทั้งสี่คนเดินเข้ามาในร้านอาหารที่ดูทันสมัยและหรูหรา อาหารที่นี่ก็ขึ้นชื่อความอร่อย สรรพคุณทั้งหมดของร้านครูซบรรยายให้ฟังจนหนวกหู

“เอ้า นั่นไอ้ตินหนิ ที่บอกว่าไม่ว่างมาทานข้าวกับครอบครัวเหรอวะ” เสียงของภีมดึงความสนใจของทุกคนให้มองไปในทิศทางเดียวกัน จัสตินคนที่บอกว่าไม่ว่างกำลังทานข้าวอยู่กับครอบครัว “ผู้หญิงที่นั่งหันหลังอยู่นั่นใคร น้องจีน่าเหรอ จะว่าไปก็ไม่ได้เจอน้องจีน่านานหลายปีแล้วนะ ไปทักทายกันไหม” คารอสขมวดคิ้วสงสัย

ภีมยังพูดต่อไป จนลืมสังเกตว่ามีบางคนในกลุ่มนิ่งไปตั้งแต่เห็นแผ่นหลังแบบบางของใครบางคน

ไม่น่าเชื่อว่าเวลาผ่านไปถึงสีปี่ สี่ปีที่ทุกอย่างเปลี่ยนไปมากมาย แม้กระทั่งผู้หญิงคนนั้นหากแต่คารอสยังจำเธอได้อย่างแม่นยำราวกับเธอนั้นไม่เคยหายไปจากใจ

“ไปทักทายมันหน่อยดิ ไปสวัสดีพ่อแม่มันด้วย” ครูซออกความเห็น รู้ตัวอีกทีพวกเขาทั้งสี่ก็เดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะของจัสตินแล้ว

คารอสเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งนิ่ง มองจากมุมนี้เขาเห็นเธอได้อย่างชัดเจน จังหวะที่เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน คารอสชะงักไปชั่วขณะก่อนมุมปากจะยกยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นว่าจีน่าเบนหน้าหนีเขาอย่างไว

‘เปลี่ยนไปเยอะเลยสินะ’

“แม่คะ หนูอยากอ้วกค่ะ” คารอสรู้สึกหน้าร้อนรู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อย เหมือนจีน่าตั้งใจพูดประโยคนั้นออกมาให้เขาได้ยินหลังจากที่เราสบตากันจัง ๆ

ไม่เพียงแค่นั้นเธอยังยกมือขึ้นอุดปากราวกับกำลังห้ามไม่ให้สิ่งที่เพิ่งทานไปขย้อนออกมาจริง ๆ เห็นท่าทีเย่อหยิ่งของจีน่า คารอสเค้นหัวเราะออกมาด้วยความหมั่นไส้

เห็นหน้าเขาแค่นี้ทำเป็นจะตาย ลืมไปแล้วหรือไงว่าสี่ปีก่อนตัวเธอเคยกอดขาอ้อนวอนไม่ให้เขาทิ้งยังไง

‘เหอะ’

“แม่คะ” เสียงของเธอดังเรียกแม่อีกคนก่อนจะลุกพรวดพราดออกจากโต๊ะไปด้วยความเร็วแสงโดยมีแม่ของเธอตามไปติด ๆ

“น้องรังเกียจมึงแน่เลยว่ะ” คารอสชักสีหน้าใส่ครูซที่ขยับมาพูดประโยคนั้นใส่หน้าเขาอย่างกวนบาทา ก่อนตอบกลับมันไปว่า

“ค*ย”