หย่าหวนรักกลับมา

EP10ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว

“งั้นพวกเราคุยกันไปนะ พ่อขอไปสูดอากาศข้างนอกหน่อย” จัสตินหันไปพยักหน้าให้พ่อ เมื่อพ่อลุกออกไปภายในโต๊ะจึงเหลือแค่เขากับกลุ่มเพื่อน จัสตินปรายหางตามองคารอสเล็กน้อยจึงได้เห็นว่าคารอสเองก็กำลังมองเขาอยู่เหมือนกัน

“แล้วมึงจะกลับเลยไหม ไปนั่งกับพวกกูก่อนดิ” คีย์เอ่ยชวนจัสตินให้มานั่งร่วมโต๊ะด้วยกันเพื่อพูดคุยตามประสาเพื่อนในวัยทำงานที่ไม่ค่อยได้พบปะกัน

“พวกมึงตามสบายเลยวันนี้กูไม่ว่าง ไว้วันหลังแล้วกัน” จัสตินปฏิเสธเสียงแข็ง รู้สึกเกรงใจที่ต้องปฏิเสธเพื่อนเหมือนกันแต่ให้นั่งร่วมโต๊ะกับคารอส จัสตินทำไม่ลงจริง ๆ

“ไรว่ะ นี่ไอ้ครอสมันเพิ่งกลับมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเอง มันไม่ยอมออกมาเจอใครเลย กว่ากูจะคะยั้นคะยอให้มันออกมาได้ มึงจะไม่อยู่สนุกด้วยกันจริง ๆ เหรอ” คีย์ยังคงรบเร้าจัสตินต่อไป อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งทีจะปล่อยโอกาสดี ๆ แบบนี้หลุดมือไปได้อย่างไร

“ขอโทษจริง ๆ เพื่อน แต่น้องกูเพิ่งกลับมา กูขอใช้เวลากับน้องกูหน่อย”

“งั้นก็โอเค ไว้นัดกันใหม่ แต่มึงต้องสัญญามาก่อนคราวหลังจะไม่เบี้ยวนัดพวกกู”

“เค” จัสตินรีบตอบรับตัดความรำคาญเพื่อที่พวกเพื่อนของเขาจะได้เดินออกไปจากโต๊ะเขาสักที มองหน้าคารอสนาน ๆ จัสตินเองก็รู้สึกคลื่นไส้มาบ้างแล้ว เห็นหน้าหมา ๆ ของมันแล้วอยากเอาตีนประทับหน้าให้สมกับความเคียดแค้นที่สะสมมาหลายปี

อยากรู้จริง ๆ ว่าตอนที่มันเห็นหน้าจีน่า ความรู้สึกระอายแก่ใจได้ซึมซับเข้าไปในความรู้สึกของมันบ้างไหม แต่จัสตินว่าไม่หรอก คนเลวทรามอย่างมันจะไปรู้สึกอะไร

ไม่นานจีน่าก็เดินกลับมาที่โต๊ะด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก อาหารที่เพิ่งทานไป เธอก็ขย้อนมันออกมาจนหมดไส้หมดพุง แค่เห็นใบหน้าของชายคนนั้นอาการคลื่นไส้ก็ตีตื้นขึ้นมาจนเธอกลั้นไม่ไหว

“น้องเป็นยังไงบ้าง” จัสตินรีบถามไถ่อาการของน้องสาวด้วยความเป็นห่วง

“เรากลับบ้านกันเลยได้ไหมคะ หนูอยากนอนพัก” ทุกคนพยักหน้าตอบตกลงอย่างว่าง่ายโดยที่จีน่าถูกแม่พาออกจากร้านไปก่อน

จัสตินเรียกพนักงานมาเช็คบิลค่าอาหาร เขารับรู้ได้ถึงสายตาของใครบางคนที่มองทางเขาอยู่ตลอดเวลา เมื่อหันกลับไปก็เห็นว่าคารอสกำลังมองตามจีน่าที่เดินออกจากร้านไป

ท่าทางอาลัยอาวรณ์ของมันทำจัสตินหัวเราะหยันออกมา

“ไอ้ตินมึงจะกลับแล้วเหรอ” ครูซเอ่ยทักขึ้นมาก่อนเดินมาลากจัสตินไปที่โต๊ะของพวกมัน “จีน่าเป็นอะไรน้องไม่สบายเหรอ”

“น้องแค่เหม็นสาปของเน่าไม่ได้เป็นอะไรหรอก” จัสตินตอบอย่างไม่ยี่หระ ขณะที่คารอสเองก็ไม่ได้คิดแยแสคำพูดของจัสตินเหมือนกัน

หลังจากที่คาดเดาว่าจัสตินอาจไม่พอใจที่เขาหักอกน้องสาวมัน พอได้ยินคำพูดถากถางของมันจึงทำให้รู้ว่าสิ่งที่เขาคาดเดาเอาไว้มันไม่ผิด แต่คารอสไม่คิดเก็บคำพูดของจัสตินมาใส่ใจอยากพูดอะไรก็พูดไปถือว่าเขาชดใช้ให้มันแล้วกันที่เผลอไปหักอกน้องมันเข้า

คนไปกันไม่รอดก็คือไปกันไม่รอดไหมวะ จะดึงดันให้ความสัมพันธ์ลงเหวไปอีกทำไม อีกทั้งน้องของมันงี่เง่าขนาดนั้นใครมันจะทนไหว แรกเริ่มก็ดีอยู่หรอก หลังมางี่เง่าจนเขาอยากหนีหาย ประจวบเหมาะกับช่วงนั้นเขากำลังไปเรียนต่อจึงถือโอกาสบอกเลิกเธอซะเลย

แล้วที่ตอนนั้นบอกเขาว่าท้องน่ะ ใช่เรื่องจริงรึเปล่าก็ไม่รู้ หากเธอท้องจริงวันนี้เขาก็ต้องเห็นเด็กคนนั้นแล้วสิ เขารู้ทันมารยาของเธอทุกอย่าง วันนั้นถึงไม่หลงเชื่อคำพูดของเธอไง จีน่าก็คือจีน่าเป็นเด็กเลี้ยงแกะอยู่วันยันค่ำ

“กูขอตัวก่อนนะ” จัสตินตัดบท ทุกคนจึงเงียบปากลงไม่ถามเซ้าซี้หรือรบเร้าจัสตินต่อ รับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดระหว่างคารอสกับจัสติน

“โอเค ไว้เจอกันเพื่อน”

รอจนจัสตินเดินออกไปจนลับสายตา สายตาของคนที่เหลือจับจ้องมาที่คารอสเป็นตาเดียว คารอสรับรู้ว่าโดนจ้องมองก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“เหมือนไอ้ตินจะโกรธมึงเลยนะ” ครูซว่าขึ้นมา

“แล้วไงอะ” คารอสไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ “กูแค่เลิกกับน้องมัน กูไม่ได้ฆ่าน้องมันทิ้งสักหน่อย หากมันจะโกรธ ขนาดนั้นก็ปล่อยมันไป กูไม่เก็บมาใส่ใจหรอก” เขาไม่แยแสอยู่แล้ว

“แต่กูไม่โอเคนะ” คีย์เอ่ยเสียงเรียบนิ่ง “พวกกูเตือนมึงแล้วว่าอย่า กูไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนของเรามันจบลงเพราะเรื่องแบบนี้นะไอ้ครอส เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่มัธยมต้น มึงก็รู้ว่าไอ้ตินมันรักมันหวงน้องมันแค่ไหน กว่ามันจะยอมให้เราเจอน้องมันแล้วมึงไปทำกับน้องมันแบบนั้น มึงเองก็มีน้องสาวมึงน่าจะเป็นคนที่เข้าใจความรู้สึกมันได้ดีที่สุด หากมีคนมาทำให้น้องมึงเสียใจ ไม่สิ หากไอ้ตินทำกับน้องมึงเหมือนที่มึงทำกับน้องสาวมัน กูว่ามึงเองก็โกรธมันไม่ต่างที่มันโกรธมึงตอนนี้หรอก”

คารอสนิ่งคิดตามคำพูดของคีย์ คารอสเองก็ไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนของเขากับจัสตินจบแบบนี้หรอก

“กูบอกแล้วถ้ามึงไม่คิดจริงจังกับน้องมัน ก็อย่าลากน้องมันมาเจ็บ” คราวนี้ภีมพูดขึ้นมาบ้าง

“แล้วใครบอกกูไม่จริงจัง” คารอสเถียงขึ้นมาแววตามีแต่ความจริงจัง ทุกคนจึงเงียบฟังให้สิ่งที่เขาพูด “ตอนนั้นกูชอบจีน่าจริง กูมีความรู้สึกให้เธอจริง แต่พวกมึงก็รู้ว่าจีน่ามันงี่เง่าขนาดไหน ติดกูแจจนกูกระดิกตัวทำอะไรไม่ได้ เป็นพวกมึงไม่เบื่อไม่รำคาญหรือไง หากรู้ว่านิสัยแท้จริงเธอเป็นแบบนั้นกูไม่จีบหรอกว่ะ” นึกย้อนกลับไปเมื่อตอนนั้นคารอสก็รู้สึกขนลุกขนพอง รู้สึกขยาดกับนิสัยจีน่าในตอนนั้น

“แล้วมึงกับน้องจบกันด้วยดีรึเปล่า” คีย์เลิกคิ้วถาม คำถามนี้คารอสปิดปากเงียบ เพราะเขาเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าจบดีไหม

เธอกอดขาอ้อนวอนเขาไม่ให้เขาไป แต่เขาก็ยังผลักไสอย่างไม่นึกสนใจแบบนั้นเรียกว่าจบดีรึเปล่า

“พวกมึงเลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ยังไงซะตอนนี้กูก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับจีน่าแล้ว กูลืมเธอตั้งแต่เดือนแรกที่เลิกกันแล้วด้วยซ้ำ ส่วนเรื่องไอ้ตินกูจะไปขอโทษมันเอง” คารอสตัดบทด้วยความรำคาญ เอาแต่พูดเรื่องจีน่าอยู่ได้ ได้ยินชื่อเธอบ่อย ๆ แม่งคันยุบยิบที่หัวใจฉิบหาย

“กูจะรอดู ไอ้คนปากดีแบบนี้อย่าให้เห็นคลานสี่ขาไปง้อจีน่าเชียวนะมึง”

“อย่าฝันกลางวัน” คารอสตอบครูซกลับทันที อะไรปัญญาอ่อนแบบนั้นคารอสไม่ทำหรอก ไม่รู้สึกก็คือไม่รู้สึกแล้วไงจะอะไรหนักหนา