บทที่ 14 คลื่นใต้น้ำ
เปรมปรียาวางปากกาในมือลงก่อนเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร่างระหงที่เดินมาหยุดตรงเคาน์เตอร์ชั้นล็อบบี้ ประชาสัมพันธ์สาวชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอเป็นหญิงสาวสวยอยู่ในชุดกระโปรงสั้นเสื้อคอกว้างเผยไหล่เนียนงามและผิวขาวราวพอชเลน เปรมปรียามองเห็นชัด ๆ ว่าผู้หญิงตรงหน้างดงามบาดตาจริง ๆ ก็เมื่อเธอกรีดปลายนิ้วเคลือบเล็บงามสีชมพูไปบนแว่นกันแดดสีชาอันโตก่อนถอดมันออกด้วยท่าทียั่วยวนทว่าดูดี
“ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่าจะมาติดต่อห้องพักหรือคะ?”
ประชาสัมพันธ์สาวถามตามมารยาทแต่ร่างระหงกลับกวาดสายตาไปทั่วก่อนตอบ
“เปล่า...ฉันจะมาสอบถามแขกที่เข้าพักที่นี่ ว่าเขาพักอยู่ห้องไหน?”
“ถ้าอย่างนั้นรบกวนแจ้งชื่อนามสกุลของแขกด้วยค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะเช็คให้”
“เขาชื่อฮอฟมันน์ แม็คเคลน เป็นชาวอเมริกัน”
“คุณฮอฟมันน์หรือคะ?” เปรมปรียานิ่งไปชั่วอึดใจก่อนตอบโดยไม่ทันได้ตรวจสอบอะไร “ตอนนี้คุณฮอฟมันน์ไม่ได้พ
