หลังจากที่มีปากเสียงกันในช่วงเที่ยง สุดท้ายแล้วพสิกาก็ต้องยอมอ่อนข้อให้ณฟ้าอยู่ดี
‘ขอโทษได้มั้ย ไม่ได้ตั้งใจทำให้เจ็บ ใครใช้ให้เธอดื้อจนฉันโมโหล่ะ’ คำพูดห้วนๆ กับใบหน้าคมคายที่ไม่มีวี่แววรู้สึกผิดแม้แต่นิดเดียวทำให้พสิกามองค้อน
‘ถ้าผึ้งขาดสติบ้าง ขอโทษแค่คำเดียวคุณฟ้าจะหายใช่ไหมคะ’
‘ไม่ได้สิต้องจูบด้วย’
‘คุณฟ้า!’
อยากปาหมอนใบเล็กใส่หน้าพร้อมปรี่เข้าไปข่วนคนตัวหนาเสียจริง ใครใช้ให้ยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งสายตาวิบวับแบบนั้นกัน ลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าตัวเองมีความผิดข้อหาทำให้เธอเจ็บตัวอยู่
‘จูบเดียวเอง’
หัวเราะเสียงดังพลางก้มหน้าก้มตาทำแผลให้เธอต่อ เขาขอกล่องปฐมพยาบาลจากทางรีสอร์ต และขอไถ่โทษด้วยการอาสาดูแลเธอ
พสิกาลอบยิ้มกับท่าทางของเจ้านายหนุ่ม ซึ่งเวลานี้นั่งคุกเข่าขมวดคิ้วเข้าหากันจนแทบเป็นโบ
‘หายไวๆ นะเด็กดี เพี้ยง!’ เขาบรรจงแปะพลาสเตอร์ยาพร้อมเป่าคาถาร่ายมนตร์ให้ราวกับเธอเป็นเด็กเล็กๆ เข
