พสิกาพยายามดิ้นหนีทั้งที่ไร้ทางสู้ แขนขาอ่อนแรงไปหมด เพราะแรงบีบรัดจากชายร่างใหญ่ที่จับมือเธอทั้งสองข้างไพล่หลัง หญิงสาวตกใจแทบหมดสติยามเห็นใบหน้าของคนร้าย ‘เสี่ยวัฒนา’ เจ้าหนี้อีกคนหนึ่งของพ่อเลี้ยง เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร จะว่าบังเอิญก็คงไม่ใช่ พสิกามั่นใจตั้งแต่แรกเจอว่าเสี่ยใหญ่ตั้งใจ
เขาตั้งใจมาพบเธอ!
“คะ…คุณมาทำอะไรที่นี่คะ”
เสียงสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ พยายามผละกายออกห่างจากการกระทำอันเลวร้ายของคนพวกนี้ แต่ดูเหมือนเปล่าจะประโยชน์ เพราะมือหนาของเสี่ยวัฒนาเริ่มลูบไล้กรอบหน้า ก่อนจะจับปอยผมยาวสลวยของเธอทัดหูให้
“ฉันมาหาเธอไง จำไม่ได้เหรอว่าพ่อเธอบอกจะยกเธอให้ฉัน”
“นั่นมันไม่มีความหมายตั้งแต่ที่คุณประมูลฉันไม่ได้จากในเลาจน์วันนั้นแล้ว!” ตะโกนออกไปสุดเสียง ไม่เหลือวี่แววกระต่ายน้อยผู้แสนน่ารัก
“นี่เธอกล้าตะคอกใส่ฉันเหรอ!” มือเหี่ยวย่นอันน่ารังเกียจบีบปลายคางมนแน่นจนพสิกาเจ็บแปล
