ค่ำคืนนี้เป็นคืนที่สองของการสวดพระอภิธรรมศพ ‘พสิกา’ โดยมีนาวินและพิมพ์พลอยเป็นเจ้าภาพ ทั้งสองช่วยเป็นธุระจัดการทุกอย่างให้นวลทองและ โรสสิตา ซึ่งบัดนี้เสียใจเกินกว่าจะทำอะไรได้ด้วยตนเอง
บรรยากาศเต็มไปด้วยความโศกเศร้า แขกที่มาร่วมงานมีไม่มาก เนื่องจากพสิกาไม่รู้จักใครมากมาย มีเพียงคนในครอบครัว ญาติสนิท และเพื่อนร่วมงานแค่ไม่กี่คนเท่านั้น ดอกกุหลาบสีขาวถูกจัดแต่งหน้าโลงศพสีเงิน ทุกอย่างดูเรียบง่ายแต่ก็เรียบหรู เปรียบเหมือนจิตใจของพสิกา
แม้ภายนอกเธอจะดูบอบบาง อ่อนแอ ทว่าข้างในนั่นแหละคือเพชรแท้...
“แกกินอะไรบ้างนะฟ้า” พิมพ์พลอยว่าพลางทรุดตัวลงนั่งข้างสามีของผู้ตาย ตั้งแต่ผู้เป็นภรรยาจากไป ณฟ้าแทบไม่เป็นผู้เป็นคน ชายหนุ่มปักหลักอยู่เคียงข้างเธอตั้งแต่เช้าจดเย็น แทบไม่ละห่างไปไหนเลยหากไม่จำเป็น
“ไม่ ฉันไม่หิว” ปฏิเสธเสียงแข็ง ดวงตาบวมเป่งเต็มไปด้วยความเสียใจ
“แต่ฉันไม่เห็นแกแตะอะไรนอกจาก
