สามปีผ่านไป…
ร่างสูงโปร่งของบุตรชายรัฐมนตรีชื่อดังในชุดสูทสีขาวย่อตัวนั่งลงยังลานหินอ่อน ซึ่งประดับประดาไปด้วยดอกไม้สีชมพูแซมขาวตามความชอบของเจ้าตัว
ผู้หญิงคนเดียวที่เขารัก เธอทั้งอ่อนหวานและเข้มแข็งในเวลาเดียวกัน
นางพสิกา ร่ำทรัพย์อนันต์
ชาตะ 19 กุมภาพันธ์ 25xx
มรณะ 4 กันยายน 25xx
หลับตาพลางนึกถึงภรรยาผู้เป็นที่รัก หลายปีผ่านไปไม่เคยมีสักคราวที่เขาเลิกคิดถึงเธอ ใบหน้าเปื้อนยิ้มบางเบาที่สดใสเสียจนเขาต้องคลี่ยิ้มตามยังติดอยู่ในความทรงจำ
วันเวลาล่วงเลยผ่านไปจากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ทว่าไม่มีสักเสี้ยววินาทีที่เขาจะลืมเลือนเธอได้เลย มันกลายเป็นความผิดบาปซึ่งถูกสลักลึกเอาไว้…
ถ้าหากตอนนั้นเขาไม่ดึงพสิกาเข้ามา เธอจะยังมีชีวิตอยู่ไหม
ถ้าเขาไม่ดื้อรั้นปากแข็งและเอาแต่ใจ เธอจะยังยิ้มให้เขาเหมือนเดิมหรือเปล่า…
“เป็นยังไงบ้างหนูผึ้ง อยู่ตรงนั้นสบายดีมั้ย” แย้มยิ้มถามพลางลูบใบหน้าหวานบ
