ครืด ครืด ครืด สายเรียกเข้าดังมาจากมือถือเครื่องหรูของกอหญ้าที่วางอยู่ข้างเตียง มือบางควานหามือถือของตัวเองทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“ตื่นได้แล้วค่ะคุณนายหญ้า” เสียงแปดหลอดของดิสนีย์ดังลอดปลายสายออกมา โดยที่กอหญ้าไม่ต้องก้มมองเบอร์โทรเข้าให้เสียเวลา
“มีอะไร” น้ำเสียงงัวเงียของกอหญ้าตอบรับดีสนีย์กลับไป เพราะตอนนี้ร่างกายไม่สามารถทันความง่วงได้
“มาช่วยงานหน่อยสิ”
“ฉันง่วง จะนอน”
“ไปทำอะไรมาไม่หลับไม่นอน ช่วงนี้ไม่รับงานไม่ใช่เหรอ” สองวันผ่านมานี้ กอหญ้ารับงานเองโดยผ่านคนรู้จักและทำงานหนักพอสมควร ทั้งที่ออกคอนโดเช้ากลับมาก็ดึกแล้ว
“รับงานมาสองวันแล้ว”
“อ๋อ งั้นตื่นแล้วโทรกลับมาด้วย” ยังไม่ทันที่ดีสนีย์จะพูดจบกอหญ้ารีบวางสายทันที สองวันมานี้เธอแทบจะไม่เจอหน้าขุนเขาเลยด้วยซ้ำแถมขุนเขาไม่ได้กลับมานอนที่คอนโดด้วย ไม่รู้ว่าโกรธอะไรเธอรึเปล่าเพราะหลังจากที่เธออ่อยและไม่ให้ขุนเขาเอาขุนเขาอาจจะโกรธเร
