ชั่วโมงต่อมา
“นอนพักได้แล้ว” ฉันบอกหลังจากที่หยิบยาไปให้เขากินเสร็จ
“…”
“จะทำอะไรวิน” ฉันมองเขาด้วยความตกใจเมื่อถูกดึงให้ลงไปบนเตียง
“อย่าเพิ่งไปได้ไหม” เขาดึงร่างของฉันไปกอดไว้แน่นแล้วหลับลงอีกครั้ง
“ไม่ได้จะไปไหน ปล่อยก่อนฉันจะไปล้างชามให้” ฉันบอกแล้วพยายามดันตัวออก
“…” เขาเงียบแต่ก็ยังไม่ยอมให้ฉันลุกออกไปง่าย ๆ “อยู่แบบนี้ก่อน แค่แป๊บเดียว”
“…” ฉันได้ยินแบบนั้นจึงเลิกขัดแล้วนอนมองแผงอกของเขาอยู่อย่างนั้น “สาว ๆ ของนายล่ะ เมื่อก่อนก็เคยคุยหลายคนทำไมไม่มีใครมาดูแลเลย”
“ไม่มี”
“…”
“ฉันเลิกคุยไปหมดแล้ว” เขาพูดขึ้นอีกครั้งแล้วจึงขยับตัวเข้าใกล้ฉันอีก ลมหายใจร้อนที่รดลงมาบนหน้าผากของฉันทำให้ฉันรับรู้ได้ว่าเขายังคงอาการน่าเป็นห่วง เหมือนที่พี่สาวเขาบอกไว้ว่าต้องระวัง
ยิ่งเป็นคนที่ไม่ชอบไปหาหมออีก
ครืด~ ครืด~
อยู่ ๆ เสียงสั่นเตือนจากมือถือในกระเป๋ากางเกงขาสั้นของฉันก็ดังขึ้น มือ
