ตอนที่ 7 เด็กดื้อ
1186 Words
ตอนที่ 7
เด็กดื้อ
เช้าวันถัดมา
ปันปันในชุดนักศึกษายืนสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอยู่หน้ากระจก เมื่อสำรวจจนมั่นใจแล้วว่าไม่ได้ลืมอะไรไปเธอจึงหยิบกุญแจรถใส่กระเป๋าสะพายเตรียมตัวไปมหาวิทยาลัย แต่ทันทีที่เปิดประตูมาเธอก็เห็นร่างสูงของศิลายืนพิงอยู่ขอบกำแพงห้องตรงข้ามเธอ ทำให้เธอรู้สึกตกใจไม่น้อย
"มาทำอะไรคะ" ปันปันถามออกไปทั้งๆ ที่ดวงตากลมโตคู่สวยยังฉายแววประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด
"บอกแล้วไงว่าจะมารับ"
"หนูไปเองได้ค่ะ"
"แล้วกระโปรงมันไม่สั้นไปหน่อยเหรอ"
"หนูก็ใส่ของหนูแบบนี้ทุกวันเฮียเห็นจนชินตาแล้วมั้งคะ มาสั้นเอาอะไรป่านนี้" ปันปันตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก
"เหรอ" ศิลาเองก็สงสัยไม่ต่างกัน แต่วันนี้เขากำลังมองว่ามันดูสั้นเกินไปเสียอย่างนั้น
"อีกอย่างหนูบอกแล้วไงคะว่าไม่ต้องมายุ่งกับหนูอีก หนูอยากอยู่คนเดียว" พูดจบปันปันก็เดินผ่านหน้าศิลาไปในทันที แต่สุดท้ายแล้วศิลาก็เดินตามเธอมาอยู่ดี แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรตลอดทางที่เดินมาที่ลานจอดรถ
ปันปันเดินมุ่งหน้าไปที่รถยนต์คันหรูของตัวเอง แต่ทันทีที่ไปถึง หัวคิ้วสวยก็ขมวดกันเป็นปมเมื่อยางล้อรถทั้งสี่เส้นของเธอถูกปล่อยลมออกจนหมด ทำให้เธอรีบหันกลับไปมองศิลาที่ยืนดูราวกับไม่ได้แปลกใจอะไรด้วยความสงสัย
"เฮียเป็นคนทำเหรอ"
"เปล่า เฮียจะทำไปทำไมกัน" ศิลาแสร้งตีหน้าตาย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนเดินหมุนจุกลมออกเองทุกตัว
ปันปันหันมามองยางรถของตัวเองสลับกับนาฬิกาบนข้อมือด้วยความหงุดหงิด เพราะหากรอรถซ่อมเสร็จเธอคงได้ไปเรียนสายเป็นแน่
"แท็กซี่ก็ได้" ปันปันบ่นพึมพำเชิงออกความคิดเห็นกับตัวเอง
"เชิญครับ เดี๋ยววันนี้พี่เป็นคนขับแท็กซี่ให้เอง" ศิลายิ้มรับทันทีที่ปันปันหมุนตัวหันกลับมาพร้อมกับผายมือเชิญปันปันไปที่รถของเขาที่จอดอยู่ข้างๆ กัน
"หนูไปเองได้ค่ะ" ปันปันบอกพร้อมกับเตรียมที่จะก้าวเท้าเรียวบนรองเท้าส้นสูงเดินหนีศิลา แต่ก็ถูกข้อมือหนารั้งเอาไว้พร้อมกับออกแรงกระตุกเบาๆ ทำให้เธอเสียหลักมาอยู่กลางอกของเขา
"อย่าดื้อกับเฮียได้ไหม" ศิลาพูดด้วยน้ำเสียงกดต่ำ สายตาแปรเปลี่ยนเป็นว่างเปล่ายากเกินจะคาดเดา และในจังหวะที่เธอกำลังตกตะลึงกับน้ำเสียงที่แปลกไปของเขาตัวเธอได้ถูกดันเข้ามานั่งภายในรถเรียบร้อยแล้ว
ปันปันนั่งเงียบมาตลอดทางไม่ยอมพูดจาอะไร เช่นเดียวกับศิลาที่จู่ ๆ เขาเองก็เลือกที่จะปล่อยให้บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยความเงียบงันเช่นกัน
"จอดที่ลานจอดรถเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูเดินไปคณะเอง" ปันปันเอ่ยขึ้นเมื่อรถเลี้ยวเข้ามาภายในรั้วมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังที่มีภูผาพ่อของศิลาเป็นผู้บริหารนั่นเอง
ศิลาขับรถเข้าไปจอดที่ประจำของตัวเองตามความต้องการของคนตัวเล็กที่นั่งออกคำสั่งอยู่ด้านข้าง ศิลายื่นเสื้อแจ็กเก็ตหนังตัวหนึ่งที่เอื้อมไปหยิบมาจากด้านหลังรถก่อนหน้านี้ให้กับปันปันในจังหวะที่เธอกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ
"ให้หนูทำไมคะ"
"เอาไปใส่ไว้ ห้ามถอดด้วย"
"อากาศร้อนแบบนี้ให้หนูใส่แจ็กเก็ตหนังเนี่ยนะ"
"ก็ถ้าเราแต่งตัวเรียบร้อยกว่านี้ก็คงไม่ต้องใส่"
"ก็หนูบอกแล้วไงคะว่าหนูแต่งแบบนี้ของหนูทุกวัน"
"งั้นต่อไปนี้ก็ห้ามแต่งตัวแบบนี้อีก"
"มีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ให้หนูแต่งตัวแบบไหน สำคัญตัวเองผิดไปรึเปล่าคะ" ปันปันปัดที่จะรับเสื้อที่ศิลายื่นมาให้ ก่อนจะเปิดประตูรถก้าวลงไปแต่ก็ยังไม่ทันที่จะก้าวเดินไปไกลศิลาก็อ้อมมาดักหน้าเธอพร้อมกับเดินต้อนเธอจนแผ่นหลังบางชิดกับประตูรถ
"เฮียจะทำอะไร"
"เมื่อก่อนไม่เห็นดื้อขนาดนี้ ทำไมตอนนี้ดื้อจังเลย พูดอะไรก็ไม่ฟังกันแล้วเหรอ"
"นะ...หนูไม่อยากฟัง เฮียถอยออกไปนะ" ปันปันเบี่ยงหน้าหลบมองไปด้านข้างแทน เมื่อใบหน้าคมคายเลื่อนเข้ามาใกล้จนปลายจมูกโด่งคมเกือบจะแตะใบหน้าของเธออยู่รอมร่อ
"ถ้าไม่ฟังที่เฮียพูดเฮียก็จะขังเราไว้ในนี้แหละ เพื่อเป็นการลงโทษ" ศิลาบอกพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาค้ำยันหลังคารถเพื่อกักขังคนตัวเล็กให้ติดอยู่ภายใต้อ้อมแขนของเขา
"อย่าเล่นแบบนี้นะเฮีย"
"ทำไม เราก็ชอบทำกับเฮียแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ชอบนั่งตัก ชอบกอด อกนี่ก็เคยซบมาแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง" น้ำเสียงทุ้มต่ำที่เบาราวกับกระซิบ ยิ่งทำให้คนตัวเล็กในอ้อมแขนยิ่งรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ทั่วท้อง
"หนูบอกให้ถอยออกไปไง เฮียเป็นบ้าไปแล้วรึไง" ปันปันบอกโดยที่ยังคงแสร้งมองไปทางอื่น แต่ศิลาก็เป็นฝ่ายเลื่อนใบหน้าคมคายมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธออยู่ดี
"ใส่เสื้อซะ" ดวงตาคมจ้องมองลึกไปในดวงตาคู่สวยเพื่อพยายามกดดันให้เธอรับข้อเสนอ หรือถ้าจะเรียกให้ถูกคือรับข้อบังคับของเขามากกว่า ซึ่งมันดูเหมือนจะได้ผล เมื่อปันปันไม่สามารถทนต่อแววตากดดันที่อยู่ห่างเพียงแค่คืบของเขาได้นานมากนัก
มือเรียวออกแรงผลักร่างหนาให้ออกห่าง ก่อนจะยื่นมือไปแย่งเสื้อแจ็กเก็ตหนังตัวเดิมที่ศิลาถืออยู่ในมือมาสวมใส่อย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก
"เฮียมันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย" ปันปันบอกด้วยแววตาประหม่า เท้าเรียวรีบก้าวเดินออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยศิลาเองก็ไม่ได้เดินตามเธอออกไป เพราะเขาได้ให้เธอทำในสิ่งที่เขาต้องการแล้ว
"ใจดีด้วยเกินไปรึเปล่าถึงได้ดื้อแบบนี้ วันหลังเฮียจะไม่ใจดีกับเราแล้วนะ" ศิลาพูดกับแผ่นหลังบางที่เดินไกลออกไป พร้อมกับอ่านข้อความที่ถูกปักอยู่ด้านหลังเสื้อแจ็กเก็ตด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา ราวกับเขากำลังแสดงให้ทุกคนรู้ว่าเจ้าของที่แท้จริงของปันปันนั้นคือใครกันแน่ ก่อนที่เขาจะเดินแยกไปเรียนที่คณะของตัวเอง
'SILA'
- Writer
