ตอนที่ 5 คุณได้เจอดีแน่

1703 Words

เมื่อเครื่องบินแตะรันเวย์ ดาร์ซี่แยกกับเธอขึ้นลีมูซีนอีกคัน ส่วนเธอขึ้นรถเก๋งคันสีดำราคาแพงอีกคันไปยังคฤหาสน์หรูในกรุงโรม แค่ที่นี่หรูหรากว่าที่มิลานมากนัก เมื่อรถจอดที่หน้าโดมบอดี้การ์ดของดาร์ซี่เปิดประตูรถให้เธอ สาวใช้ก็เข้ามาดูแลเธอทันที "สวัสดีค่ะมิสธารา ฉันชื่อรีล่า ฉันเป็นหัวหน้าแม่บ้านของที่นี่ค่ะ" รีล่าเอ่ยแนะนำตัว "สวัสดีค่ะ" ธาราเอ่ยด้วยรอยยิ้ม "เชิญด้านในค่ะ เดี๋ยวฉันจะพาคุณขึ้นไปดูห้องนอน" รีล่าเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม "ค่ะ" ธาราเอ่ยตอบรับ และก้าวเดินเข้าไปในคฤหาสน์ โดยมีรีล่าเป็น คนนำทาง เมื่อธาราก้าวเดินเข้าไปในห้องโถงที่ทำด้วยหินอ่อนทั้งหลัง แต่เธอกลับสะดุดตา และตกตะลึงกับภาพวาดรูปภาพเธอหลายรูป เป็นขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงห้องนั่งเล่น ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจว่าทำไมถึงมีรูปเธอหลากหลายรูปเช่นนี้ ทั้งที่เธอพึ่งเจอดาร์ซี่เมื่อไม่กี่วันก่อน ธาราหันหน้ามาหารีล่าทันที “นี่รูปภาพฉัน” “นายท่านวาดเมื่อสามปีที่แล้วค่ะ” รีล่าเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ธาราไม่ถามต่อเก็บความสงสัยเอาไว้ และก้าวเดินมาจนถึงหน้าห้อง แล้วรีล่าเอ่ยบอกอีกครั้งว่า “คุณธารา คุณแต่งตัวเสร็จ แล้วโทรเรียกดิฉัน เดี๋ยวเจสันจะมารับคุณ” “รับไปไหนเหรอ” ธาราถามด้วยความสงสัย “บริษัทค่ะ” เธอตอบเท่านี้ แล้วปิดประตูลง ธาราจึงเดินสำรวจห้องเนิ่นนาน ดูที่หน้าตู้กระจกขนาดใหญ่ มีเครื่องสำอางจัดเป็นหมวดหมู่ เธอมองสักพัก แล้วจึงเปิดประตูตู้ เป็นเสื้อผ้าที่เขาพาเธอไปซื้อที่ห้างในวันนั้นกว่าร้อยตัว เธอเปิดอีกตู้ เป็นชุดนอนวาบหวิว ตู้ที่สามเป็นกระเป๋าหรูหลายสิบใบ แล้วเธอเปิดตู้สุดท้ายเป็นลิ้นชักห้าลิ้นชัก เธอเปิดทีละลิ้นชัก บนสุดเป็นชุดชั้นในของเธอ ชั้นที่สองก็เช่นกัน ชั้นที่สาม ชั้นที่สี่เป็นกางเกงชั้นใน จีสตริง และซีสตริง ที่เขาซื้อให้ ส่วนชั้นที่ห้าและชั้นที่หกเป็นชุดว่ายน้ำของเธอ หญิงสาวพินิจพิจารณาอยู่สักพักกับเสื้อผ้าทั้งหมด เธอเผยยิ้มจึงหยิบเสื้อผ้าออกมาสวมใส่ ธาราลงมาจากบันไดคฤหาสน์ เห็นเจสันยืนอยู่ที่ตรงบันได เขามองเธอด้วยความประหลาดใจที่เธอแต่งชุดนี้ ถ้านายท่านได้เห็นเข้าจะเกิดอะไรขึ้น “เจสัน ฉันพร้อมแล้ว” ธาราเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม “ธารา คุณควรเปลี่ยนชุด ก่อนที่นายท่านจะโกรธผม และไล่ผมออกจากการเป็นบอดี้การ์ด” “ไปกันเถอะ เดี๋ยวนายคุณจะหัวร้อน” ธาราเดินตรงไปที่รถที่จอดในโดมหน้าคฤหาสน์ เจสันจึงยอมจำนนต่อเธอ เดินตามไปอย่างเงียบๆ รถลีมูซีนขับเข้ามาในบริษัทที่มีขนาดใหญ่โต ที่นี่มีเนื้อที่สามร้อยเอเคอร์โดยประมาณ เธอก้าวลงจากลีมูซีน ก้าวเดินเข้าไป เจสันเดินตามเธอเขามาในสำนักงาน เขาพาเธอเดินมาที่ลิฟต์ เจสันจึงพูดกับพนักงานรักษาความปลอดภัย “ไปชั้นสิบเก้า” “ครับ” พนักงานคนเดิมรับคำสั่งจากเจสัน กดรหัสลิฟต์ แล้วจึงกดชั้น ที่จะขึ้นไป ไม่ช้าลิฟต์ก็เปิดออก เจสันผายมือให้เธอก้าวเดินเข้าในลิฟต์ก่อน เมื่อเจสันก้าวเดินตามเข้ามาในลิฟต์เช่นกัน “ธารา คุณจำไว้ว่าต้องสงบเสงี่ยม อย่าทำให้นายท่านขายหน้า เพราะเขากำลังเจรจาธุรกิจ” เจสันเอ่ยบอกกำชับเธอ “ธุรกิจหมื่นล้านสินะ” ธาราเอ่ยบอก และยิ้มที่มุมปาก “ผมพูดจริง ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ” เจสันเอ่ยบอกเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อทันใดนั้นลิฟต์จึงเปิดออก เจสันเดินนำหน้าเธอ เธอเดินตามจนถึงประตู บานใหญ่ มีเลขานุการใบหน้าสวย ผมยาวสลวยทอง นั่งอยู่หลังเก้าอี้หน้าห้อง เจสันจึงกล่าวทักทายเธอ “สวัสดี สาวน้อยมีอาร์ คุณสวยขึ้นทุกวัน” เจสันเอ่ยกล่าวทักทายเช่นนี้ เธอจึงเผยยิ้ม แล้วเขาหันไปหาธาราที่ยืนรอเขาอยู่ข้างๆ “ผมมีงานต้องทำ คุณช่วยเข้าไปนั่งรอในห้องทำงานของนายท่านก่อน เดี๋ยวเขาจะมาพบคุณ” เจสันเอ่ยบอกจบ เขาจึงเดินจากไปจากตรงนี้ ทิ้งเธอไว้อยู่หน้าห้อง ไม่ช้าเลขานุการที่ชื่อมีอาร์เอ่ยถามเธอ “รับอะไรดีคะ ชา หรือ กาแฟ” “ไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณ” ธาราเอ่ยบอก แล้วจึงผลักประตูเข้าไปใน ห้องกว้าง ธาราจึงเดินสำรวจสักหน่อยเห็นของจัดเข้าที่เข้าทาง เหมาะกับห้องผู้บริหารตบแต่งด้วยสีเทาขาวคลาสสิค เธอเดินอยู่ครู่หนึ่ง ได้ยินมาจากห้องข้างๆ เสียงไม่ค่อยดังนัก เธอคิดว่าดาร์ซี่ต้องอยู่ในนั้นแน่นอน “ผมให้ขอเสนอคุณไป พร้อมอธิบายให้คุณฟังหมดแล้ว คุณคิดเห็นว่า อย่างไง มิสเตอร์อันโตนิโอ” ชายวัยกลางคนเอ่ยถามชายหนุ่ม เป็นภาษาอิตาเลียน ชายหนุ่มเขานั่งฟังแล้วจึงพูดด้วยท่าทางที่สบาย “ข้อเสนอดี ผมเอาสายการบินแห่งนี้ แล้วโอนเป็นของบริษัทเรา อีกทั้งหุ้นทั้งหมดคุณโอนเข้ามาที่ผม ผมจะเซ็นเช็คให้เดี๋ยวนี้ แล้วขึ้นเงินได้วันพรุ่งนี้เลย” ชายหนุ่มเอ่ยบอกจนจบ แต่ทันใดนั้นประตูห้องเปิดออก ทำให้ทุกคนจับจ้องหญิงสาวอวบอิ่มได้สัดส่วนก้าวเดินเข้ามา ทำให้ทุกคนมองด้วยรอยยิ้ม เพราะเธอสวมใส่ชุดเดรสสั้นเหนือเข่าสองคืบ ลักษณะคล้องคอแดงชาดกำมะหยี่ ทว่าชุดนั้นแนบเนื้อจน ดูล้นหลาม เธอเผยยิ้มมองทุกคน ก้าวเดินอย่างมั่นคง แล้วหยิบของบนโต๊ะ คือ แก้วน้ำมายกขึ้นดื่ม ทำเอาชายวัยกลางคนที่นั่งตรงนั้นเผยยิ้มมองเธอ ดาร์ซี่จึงลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว มาจับมือเธอออกมานอกห้องประชุม หญิงสาวเดินออกมาตามแรงของเขา เมื่อเขาพาเธอเดินออกมาจากห้องประชุม ดาร์ซี่ดันเธอชิดผนังที่อยู่ห่างไกลจากผู้คน เขาจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน “ทำไมคุณแต่งตัวแบบนี้” “คุณซื้อมาให้ฉันใส่ ต้องสองพันยูโร จะเก็บให้ฝุ่นจับทำไม อีกทั้งฉันไม่ได้ใส่ชั้นในด้วย ลองจับมันดูสิ” หญิงสาวเอ่ยบอกเช่นนี้ และมือเรียวเอามือหนาของเขาเข้ามาใต้กระโปรงเดรสสั้น ได้สัมผัสใต้ร่มผ้าจึงรู้ได้โดยทันทีว่าเธอไม่ได้ใส่อะไรเลย เขาจึงชักมือออกด้วยความโกรธ โกรธอย่างมากที่เธอกล้าแต่งตัว มาเช่นนี้! “คุณได้เจอดีแน่ ธารา” ดาร์ซี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน “ว้าย...” ธาราร้องเสียงหลง เมื่อเขาดึงจับเธอขึ้นพาดบ่า สาวเท้าก้าวเดินไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็ว เธอทุบตีเขาทันทีขณะที่เขาเดิน เขาเองก็ไม่อายสายตาที่ผู้คนมอง พอพวกคนที่มองนั้นรู้ว่าเป็นใครที่กำลังแบกเธออยู่นั้น พวกเขาจึงหลบสายตาทันทีเขาเข้าไปในลิฟต์ เธอยังคงทุบตีเขาอยู่ และก่นด่าไม่เลิก จนเธอด่าเป็นภาษา อิตาเลียน เขาตีก้นเธอแรงๆ จนเธอร้องออกมา เมื่อลิฟต์ออกเขาจึงก้าวเดินออก จากลิฟต์ทันที ไปที่รถลีมูซีน แล้วโยนเธอลงเบาะ เอาเนคไทที่คอมัดมือเธอไว้ทันที "ปล่อยสิ ไอ้บ้า โถ่เว้ย!!! " “หุบปากชะ” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง มีหรือที่เธอจะหยุด “ดาร์ซี่ คุณเป็นคนให้ฉันมา ฉันแค่ใส่ชุดที่คุณซื้อให้ มันผิดตรงไหน” ธาราเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน “ผิดที่ไม่รู้จักกาลเทศะ อะไรควรอะไรไม่ควร” “ฉันจะใส่อะไรมันก็เรื่องของฉัน คุณก็ไม่เห็นน่าจะเดือดร้อน” เธอเอ่ยบอกเช่นนี้ เขาจึงดันเธอลงบนโซฟา แล้วขึ้นคร่อมบนตัวเธอ ทำให้เธอดิ้นรนใต้ร่างของเขาทันที “ชุดนี้ผมต้องเห็นคนเดียวเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์” เขาด้วยน้ำเสียงดุดัน อีกทั้งถกกระโปรงเธอขึ้นจนถึงเอวกิ่ว แล้วเอานิ้วมือเคล้าคลึงเบาๆ บนความเป็นหญิงปราศจากชั้นใน การกระทำของเขาเช่นนี้ เธอเองครางแผ่วเบาด้วยความหวาดเสียว “อย่า…” “ผมไม่ชอบให้ใครมาต่อต้าน ผมไม่ชอบให้ใครเห็นคุณในสภาพเช่นนี้” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและวาบหวาม นิ้วของเขายังคงเคล้าคลึงอยู่เช่นนี้ ทำให้สายธารของเธอเจิ่งนองบนนิ้วมือของเขา ทำให้เขาเผยยิ้ม “ธาราถ้าคุณอยากมีเซ็กส์กับผม ผมจะถวายตัวให้คุณเดี๋ยวนี้” ดาร์ซี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและวาบหวาม ธาราจึงรีบตั้งสติ และเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เพราะเธอกำลังทรมานกับการกระทำของเขา “อย่า…ได้โปรด” ธาราเอ่ยบอกให้เขาหยุดอย่างอยากลำบาก ดาร์ซี่เผยยิ้มที่มุมปาก แต่เขายังคงใช้มือตีบนความเป็นหญิงให้เธอปลดปล่อย แต่ทว่าเธอกลับร้องไห้ออกมา เขาจึงหยุดทำเช่นนี้ แล้วเอากระโปรงเธอลง ประจวบเหมาะว่า ถึงบ้านพอดี เขาจึงกดปุ่มเพื่อให้ประตูเปิด แล้วจึงลงจากรถ แล้วไม่วายที่จะดึงมือเธอลงมาด้วยความแรง เธอเองร้องไห้เขาปล่อยแต่ก็เปล่าประโยชน์ หนำซ้ำเขายังดึงแขนเธอขึ้นมาพาดบนหลังของเขา ก้าวเดินเข้าคฤหาสน์ในทันที ถ้าสนุกอย่างลืมเขียนเม้นท์ให้กำลังใจไรท์ ทุกคอมเม้นท์ไรท์เข้ามาอ่านก่อนเขียนตอนต่อไปทุกครั้งค่ะ ขอคนละเม้นท์เป็นกำลังใจด้วยน๊า 1 เม้น 1 กำลังใจ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more