ตอนที่ 7 เขาไม่ใช่แฟนฉัน
1305 Words
เพราะเหตุการณ์เมื่อวาน ทำให้วันนี้สีดามาทำงานด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยสดใส เธอมีเรื่องให้คิดหลายเรื่อง ทั้งเรื่องตรัย และเรื่องของอบอุ่นที่มีปัญหากับพี่ที่ทำงาน อบอุ่นไม่ใช่คนไม่สู้งาน เพื่อนของเธอมีความอดทนค่อนข้างสูง แต่ครั้งนี้มันคงถึงขีดจำกัดแล้วจริงๆ ถึงยอมเล่าให้พวกเธอฟังได้ ทำให้เมื่อคืนเธอกับเพื่อนอยู่คุยกันจนถึงตีสองก่อนจะแยกย้ายไปนอน
“มะปรางเอาเอกสารไปให้พี่ดวงดาวทำเช็คแล้วใช่มั้ย”
“เอาไปแต่เช้าแล้วค่า พี่ดวงดาวเพิ่งโทรขึ้นมาบอกว่าทำเช็คเสร็จแล้ว โทรแจ้งทางดีลักซ์ให้มารับเช็คแล้วค่า”
“อืม” เพราะต้องออกไปติดต่อธุระข้างนอกเพิ่งกลับเข้ามา ทำให้เธอยังไม่ได้อัพเดทเรื่องเช็คด่วนของดีลักซ์ เมื่อรู้ว่าเช็คเสร็จเรียบร้อยก็ทำให้เธอหายห่วงไปเปลาะหนึ่ง
“พี่แก้วช่วยเช็คตรงนี้ให้หน่อยค่ะ สีดาจำได้ว่าเราเคยซื้อกับที่นี่แล้วครั้งหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าเครดิตเทอมใช่สามสิบวันหรือเปล่า”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่เช็คให้”
“ค่าใช้จ่ายของสาขาบันทึกบัญชีหมดแล้วใช่มั้ยคะ”
“หมดแล้วค่ะ พี่วางไฟล์ไว้ที่โฟล์เดอร์ให้แล้ว”
“ขอบคุณมากค่ะ”
"ถ้าสีดาจะขอรีพอร์ทภาษีของสาขาวันนี้ พี่แก้วทันมั้ยคะ"
"ทันค่ะ เหลือแค่ทรานเฟอร์สองรายการก็เสร็จแล้ว"
"ขอบคุณค่ะ"
“พี่สีดาไม่สบายป่าว ทำไมหน้าซีด” มิ้งที่นั่งสังเกตอยู่นานเอ่ยถาม
“ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ”
“พี่ไหวแน่นะ”
“ไหว”
พอบอกว่าไหวเรื่องปวดหัวก็วิ่งเข้ามาทันที ข้อความของตรัยทำให้อาการปวดหัวที่เพิ่งทุเลาของเธอถึงกับพุ่งปรี๊ด
หมอตรัย : น้องสีดาทำอะไรครับ งานยุ่งมั้ย?
หมอตรัย : วันนี้เลิกงานพี่ไปรับนะครับ
Sida_Jin : อย่าดีกว่าค่ะ วันนี้สีดาเลิกดึก
“คุณวาทิศ! กรี๊ด...”
สีดาต้องละสายตาจากโทรศัพท์หันไปมองตามเสียงของมะปรางที่พูดขึ้นอย่างตื่นเต้น
คุณวาทิศทั้งหล่อและโสดก็ไม่แปลกที่จะเป็นขวัญใจของสาวๆ
ที่อีกฝ่ายปรากฏตัวที่ชั้นนี้ก็เพราะลิฟต์สำหรับผู้บริหารปิดซ่อมบำรุงทำให้ทุกคนที่จะขึ้นไปยังชั้นสิบสี่ซึ่งเป็นชั้นสูงสุดต้องใช้ลิฟต์อีกตัว ขึ้นได้สูงสุดแค่ชั้นสิบสามที่พวกเธอทำงานอยู่
สีดาไม่แปลกใจที่เห็นวาทิศ ผู้ชายที่เดินออกมาจากลิฟต์พร้อมวาทิศต่างหากที่ทำให้เธอยืนนิ่ง
เพราะเขาคือผู้ชายหลงตัวเองที่เธอเจอเมื่อวาน
รามิล...เขามาทำอะไรที่นี่
“ใครอ่ะ พี่ปราง โคตรหล่อ” มิ้งหันไปถามมะปราง
"ไม่รู้สิ ไม่เคยเห็นเหมือนกัน"
เพราะห้องทำงานเป็นกระจก มองออกไปข้างนอกได้อย่างชัดเจน เช่นเดียวกับคนที่อยู่ข้างนอกสามารถมองทะลุเข้ามาด้านในได้
สีดาเห็นรามิลชะงัก สายตาของเขามองมาที่เธอก่อนจะหันไปคุยกับเจ้านายของเธอต่อ
“หล่อมาก เสียดายเห็นแค่แปปเดียว” มิ้งยังชมไม่หยุด
ซึ่งไม่ใช่แค่มิ้งที่ตื่นเต้นกับความหล่อของรามิล เพราะพนักงานคนอื่นๆในห้องก็จับกลุ่มพูดคุยอย่างออกรสไม่แพ้กัน
"พี่โรสว่าใช่คนเดียวกับที่เราเจอเมื่อตอนบ่ายมั้ย คนที่ขับปอร์เช่อ่ะ"
"พี่ว่าใช่นะ"
"หนูก็ว่าใช่ กรี๊ด! อยากให้เขาทำงานที่นี่จัง"
"ไม่มั้ง ถ้าเป็นแค่พนักงานคุณวาคงไม่ลงไปรับหรอก"
เสียงพูดคุยของพนักงานอีกทีมดังขึ้นทำให้สีดาหันไปมอง ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
แม้สายตาจะจับจ้องงานบนหน้าจอ แต่หูก็ยังได้ยินเสียงพูดคุยของคนในห้องแทบทุกคำ
ส่วนอาการปวดหัวก็หนักขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งสาเหตุก็น่าจะมาจากการนอนดึกเมื่อคืนบวกกับที่เธอออกไปข้างนอกมาทั้งวัน
สีดาจำใจต้องเก็บของกลับบ้านทันทีที่ถึงเวลาเลิกงาน แต่เมื่อลงไปถึงหน้าบริษัทก็ทำให้เธออยากจะหันหลังกลับเข้าไปด้านในอีกครั้ง
ตรัยมารอรับเธอทั้งที่เธอบอกปฏิเสธ ซึ่งเธอก็ปวดหัวเกินกว่าจะพูดกับเขา
เป็นครั้งแรกตั้งแต่ทำงานมาที่เธอรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่ไม่ยอมขับรถมาทำงาน
ทางเดียวที่จะทำให้เธอไม่ต้องเผชิญหน้ากับตรัยคือการนั่งรถออกไปกับคนอื่น ร่างสูงของรามิลที่กำลังเดินตรงไปที่รถทำให้เธอลังเล
“คุณ..” ความลังเลของสีดาสิ้นสุดลงเมื่อเห็นตรัยเปิดประตูรถ “คุณรามิล”
“ครับ?”
"ฉันขอติดรถไปด้วยได้มั้ย" สีดาไม่รู้ว่ารามิลจะคิดยังไงที่อยู่ๆเธอก็ขอติดรถเขาไปด้วย แต่วันนี้เธอปวดหัวและเหนื่อยเกินไปที่จะคุยกับตรัย
ทั้งที่เธอเองก็บอกไปแล้วว่าไม่ต้องมารับ แต่เขากับไม่เข้าใจ
"แล้วแฟนคุณ?" รามิลมองไปที่ตรัยที่กำลังเดินมา
"พี่ตรัยไม่ใช่แฟนฉัน! เราสองคนยังไม่ได้คบกัน"
"อ่อ เชิญครับ"
สีดาไม่ลังเลที่จะเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถของเขา เธอเห็นตรัยหยุดเดิน มองมาที่รถของรามิลด้วยสายตานิ่ง
"ผู้ชายคนนั้นเขามารับคุณ?" รามิลเอ่ยถามหลังเคลื่อนรถออกจากที่จอด
"ฉันไม่ได้บอกให้เขามารับ" เธอคิดว่าตรัยจะเข้าใจ แต่เขากับไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย "เราคุยกันรู้เรื่องแล้ว แต่เขากับไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย"
“เขาตื้อคุณ?”
“ก็...ประมาณนั้น” คนถูกถามหน้าแดง เขาคงไม่คิดว่าเธอเล่นตัวหรอกนะ "คุณจอดให้ฉันลงตรงป้ายรถเมล์ข้างหน้าก็ได้"
"คุณแน่ใจนะว่าจะให้ผมจอด?"
"คะ?"
"ถ้าผมจำไม่ผิด รถข้างหลังน่าจะเป็นรถ...เพื่อนคุณ"
"บ้าเอ้ย!" สีดาถึงกับหัวเสียเพราะจำได้ว่ารถที่วิ่งตามหลังคือรถของตรัย "เอ่อ...บ้านคุณอยู่แถวไหนคะ?"
"ทำไมครับ?"
"จะลำบากมั้ย ถ้าฉันจะขอลงป้ายรถเมล์แถวนั้น"
"บอกทางไปบ้านคุณมาดีกว่า"
"คุณจะไปส่งฉัน?" คำถามของเขาทำให้เธอต้องหันไปมอง เพราะไม่คิดว่าเขาจะมีน้ำใจถึงขั้นไปส่งเธอถึงคอนโด แต่คำตอบที่ได้กับทำให้เธอนิ่ง
"ก็รับขึ้นรถมาแล้วนี่ครับ"
“อย่าลำบากเลยค่ะ เอาที่คุณสะดวกดีกว่า”
“ผมสะดวกที่จะไปส่งคุณ” รามิลเอ่ยเสียงเรียบ “ว่าไงครับ ทางไปบ้านคุณตรงหรือเลี้ยว”
“ตรงค่ะ คอนโดฉันอยู่ใกล้กับ...” เพราะกลัวว่าเขาจะไม่ทันสัญญาณไฟจราจรที่เหลือเวลาไม่ถึงสิบวินาทีทำให้เธอต้องรีบพูด
“คุณเป็นเพื่อนคุณวา?” เพราะความเงียบทำสีดาต้องหาเรื่องคุย
“ครับ เราเคยเรียนด้วยกัน แต่ตอนนี้ก็คงต้องเพิ่มตำแหน่งลูกจ้างเข้าไปด้วย”
สีดาทำหน้างง ซึ่งเขาก็คงเห็นเลยอธิบายต่อ
“บริษัทที่ผมทำงานประมูลงานบริษัทคุณได้ ผมก็ต้องเป็นลูกจ้างเจ้านายคุณจนกว่างานจะเสร็จ”
“คุณเป็นคนของดีลักซ์” เพื่อนคุณวาทิศที่พี่วรรณีหมายถึงก็คงเป็นเขา มิน่าคุณวาทิศถึงพาไปที่ห้องทำงาน
“ครับ ผมเป็นวิศวะกรของที่นั้น”
หัวหน้าวิศวะกรน่ะสิ...
- Writer
