สีดาของ(พระ)ราม

ตอนที่ 8 เรื่องราวของแต่ละคน

เพราะกลัวว่าตรัยจะมาดักรอหลังเลิกงานทำให้สีดาจำใจต้องขับรถไปทำงานทุกวัน นอกจากจะเหนื่อยกับงานที่มีปัญหามาให้แก้แทบทุกวันแล้ว ยังต้องมาเหนื่อยกับสภาพการจราจรที่รถติดหนัก ปกติที่เดินทางโดยรถไฟฟ้าจะใช้เวลาเดินทางไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แต่พอเปลี่ยนมาเป็นขับรถไปทำงานเองเธอต้องใช้เวลาในการเดินทางเพิ่มขึ้นอีกเกือบชั่วโมง ยิ่งวันไหนที่ฝนตกเวลาที่ต้องติดแหง็งบนรถก็ยิ่งนานขึ้น

อย่างวันนี้ที่ฝนตก เธอต้องใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงในการขับรถกลับจากที่ทำงาน

เพราะอยู่ในช่วงสิ้นเดือนทำให้เธอกับกลุ่มเพื่อนไม่ได้เจอกัน อาศัยกลุ่มแชทในการอัพเดทความเคลื่อนไหว เพื่อนออดิทเตอร์ทั้งสามของเธออยู่จ็อบลูกค้าที่ต่างจังหวัด ส่วนอบอุ่นก็ยุ่งอยู่กับการปิดบัญชีไม่ต่างจากเธอ

I love you my friends (5)

วินทร์ : ส่งรูปภาพ (รูปอิงเอย)

วินทร์ : ส่งรูปภาพ (รูปฟาง)

วินทร์ : ส่งรูปภาพ (รูปคู่อิงเอยกับฟาง)

Ing-Oei : นางแบบสวย

Fang2112 : นางแบบสวย

วินทร์ : เพื่อนวินทร์ถ่ายรูปสวย

วินทร์ : เขียนแบบนี้

Fang2112 : 5555

Ing-Oei : เพิ่งถึง?

อิงเอยคงจะเห็นสติกเกอร์ที่เธอส่งเข้าไป ถึงเอ่ยถาม

Sida_Jin : อืม

Sida_Jin : ฝนตก รถโคตรติด

Fang2112 : สีดาพรุ่งนี้มึงไปไหนป่าว

Sida_Jin : ไม่

Sida_Jin : กูจะนอน

เพราะตื่นเช้ามาหลายวัน พรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันหยุดเลยตั้งใจจะนอนตื่นสาย เอาให้สมกับคำพูดที่ว่านอนกินบ้านกินเมืองไปเลย

วินทร์ : พี่หมอตรัยไปฝรั่งเศส

วินทร์ : มึงไม่รู้?

สีดามองข้อความของวินทร์ที่ส่งเข้ามาในกลุ่ม

เธอจะรู้ได้ยังไงในเมื่อเธอไม่รับสายตรัย ส่วนข้อความของเขาเธอก็ไม่ยอมเปิดอ่านตั้งแต่วันนั้น

เธออยากให้ตรัยรู้ว่าเธอไม่พอใจในสิ่งที่เขาทำ

Ing-Oei : มึงรู้ได้ไง?

วินทร์ : กูเห็นเขาเช็กอิน

วินทร์ : ส่งรูปภาพ (รูปตรัยเช็กอินที่สนามบิน)

วินทร์ : ส่งรูปภาพ (รูปตรัยถ่ายกับหอไอเฟล)

Fang2112 : ไปตั้งแต่วันศุกร์แล้วนี่

Fang2112 : สีดามึงเหนื่อยฟรีว่ะ

สีดามองรูปทั้งสองด้วยสายตานิ่ง สรุปคือเธอเหนื่อยฟรีอย่างที่ฟางบอกสินะ

คนรับปากพี่สาวว่าจะโทรกลับทันทีที่ถึงห้องเพิ่งนึกขึ้นได้ เมื่อนึกออกก็รีบพิมพ์ข้อความบอกเพื่อนในกลุ่มทันที

Sida_Jin : คุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวมา

วินทร์ : มึงจะไปไหน

Sida_Jin : คุยกับพี่มาลี

วินทร์ : แล้วไป นึกว่ามีผู้ใหม่แล้วไม่ยอมบอกเพื่อน

Fang2112 : ทำไมเอ๋อมันเงียบวะ

วินทร์ : จริง กูยังไม่เห็นมันคุยเลย

วินทร์ : เอ๋อ มึงอย่าเงียบ

อบอุ่นเอง : กูง่วง

อบอุ่นเอง : ไปนอนนะ

อบอุ่นเอง : พรุ่งนี้ต้องตื่นไปเคลียร์งานแต่เช้า

วินทร์ : พรุ่งนี้มึงไปทำงาน?

อบอุ่นเอง : อืม มีงานค้าง

อบอุ่นเอง : ไปนะ ฝันดีพวกมึง

วินทร์ : เออๆ พักผ่อนมึง ฝันดี

Fang2112 : ฝันดีเอ๋อ

สีดากลับเข้ามาในไลน์กลุ่มอีกครั้ง เธอไม่เห็นอิงเอยตอบข้อความก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายน่าจะออกจากแชทเพื่อโทรหาอบอุ่นที่เป็นน้องสาว

เธอเป็นเพื่อนยังรับรู้ได้ว่าอบอุ่นเหนื่อยและมีเรื่องเครียด มีหรือที่พี่น้องซึ่งเป็นคู่แฝดที่โตมาด้วยกันจะไม่รู้

แพลนการนอนยาวของสีดาถูกทำลายลงด้วยเสียงโทรศัพท์ ที่คนโทรกระหน่ำโทรเข้ามาราวกับมีเรื่องสำคัญ เธอกดตัดสายในสองครั้งแรก แต่คนโทรก็ไม่ละความพยายาม และเป็นเธอที่ยอมแพ้กดรับสายในครั้งที่สาม

"ไปเดินห้างกัน"

นั่นคือเสียงของคนที่โทรเข้ามาปลุกเธอในเช้าวันหยุด วันที่เธอตั้งใจจะนอนลากยาวทั้งวัน

"ไม่ไป! ง่วง กูจะนอน" คนถูกชวนไปเดินห้างหน้ามุ่ย "ไปชวนคนอื่น"

"ชวนใคร?" คนชวนเอ่ยถาม "พวกมันออกจ็อบต่างจังหวัดหมด เหลือแค่กูกับมึงที่อยู่กรุงเทพ"

"ไหนมึงว่าวันนี้จะไปทำงาน?"

“ตอนแรกก็ว่าจะไป” คนบอกเพื่อนว่าจะไปทำงานพูดเสียงเบื่อหน่าย ซึ่งเธอก็เบื่อจริงๆ ทุกวันนี้เธอไม่มีความสุขกับงานที่ทำสักนิด

“ทำไม?”

“เบื่อคน ไม่อยากเจอ เอาจริงกูไม่รู้จะทนได้อีกกี่วัน แม่ง! ประสาทจะแดก"

"มึงอยู่ไหน?"

"อยู่บนรถ กำลังไปห้องมึง อีกครึ่งชั่วโมงน่าจะถึง"

สีดาลุกขึ้นไปอาบน้ำทันทีที่วางสาย เธอใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวประมาณครึ่งชั่วโมงก็พอดีกับที่อบอุ่นมาถึงที่ห้อง

ใบหน้าเศร้าของเพื่อน ทำให้เธอเศร้าไปด้วย

ตั้งแต่ทำงานมาอบอุ่นไม่เคยมีปัญหากับเพื่อนร่วมงานคนไหนเลย รุ่นพี่คนนี้เป็นคนแรกที่ทำให้เพื่อนของเธออยากจะลาออก อาจเป็นเพราะนิสัยง่ายๆ ไม่คิดมาก และไม่ค่อยพูดที่ทำให้คนอื่นจ้องจะเอาเปรียบ

เอาเปรียบอย่างเดียวไม่ว่า แต่ถึงขั้นพูดให้ร้ายกันนี่สิที่ทำให้เพื่อนของเธอทนไม่ไหว

"อุ่น" สีดาเอ่ยเรียก เดินเข้าไปนั่งที่ว่างข้างๆ

"หือ?"

"มึงอยากเปลี่ยนสายงานมั้ย?" เธอหมายถึงเปลี่ยนสายงานจากการทำบัญชีบริษัทไปทำด้านการตรวจสอบบัญชีแทน

"ก็เคยคิดแหละ แต่ถ้ากูเปลี่ยนก็ต้องไปเริ่มใหม่ปะ"

"เอยมันว่าไง"

"มันก็บอกแล้วแต่กู ถ้าไม่สบายใจก็ออกมาก่อน" เธอเองก็ดูไว้หลายที่ แค่ยังไม่ได้ส่งใบสมัครเข้าไปเท่านั้นเอง

"แล้วพ่อแม่มึงว่าไง"

"กูยังไม่ได้บอก แต่ก็คงบอกแหละ" ถึงพวกท่านจะให้อิสระในการตัดสินใจ แต่เรื่องลาออกจากงานยังไงเธอก็ต้องบอกให้ท่านทราบ "ว่าแต่มึงเถอะ ยังไง"

"อะไร?"

"เรื่องพี่หมอตรัย มึงต้องหลบเขาแบบนี้จริงดิ"

"กูก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นแบบนี้"

"สีดากูถามมึงจริงๆนะ นอกจากไม่คลิกแล้วอะไรที่ทำให้มึงคิดว่าไปต่อกับพี่หมอตรัยไม่ได้"

คนถูกถามถึงกับนิ่ง ก่อนจะตอบเสียงเรียบ

"เขาให้กูลาออกจากงาน"

"ห๊า! ลาออกจากงาน"

"อืม"

สีดาไม่ปฎิเสธว่าที่ผ่านมาตรัยดูแลเทคแคร์เธอดี แต่มันก็แค่เธอคนเดียว เขาไม่สนใจคนรอบข้างเธอสักนิด แม้แต่แม่ของเธอเขาก็ไม่เคยถามถึง

เขาทำให้เธอรู้สึกว่าเขาต้องการแค่เธอ ส่วนคนอื่นเขาไม่สนใจแม้ว่าคนๆนั่นจะเป็นครอบครัวของเธอก็ตาม แล้วแบบนี้จะให้เธอคบกับเขาได้ยังไง

จุดที่ทำให้เธอเริ่มคิดว่าเธอกับตรัยอาจจะไปกันไม่ได้ คือการที่เขาเข้ามาก้าวก่ายเรื่องการแต่งตัวของเธอ

'พี่ว่ากระโปรงน้องสีดาสั้นไปนะครับ พี่ไม่ชอบเลย'

ตอนนั้นเธอยังมีคำว่า 'อาจจะ'

และคำว่า ‘อาจจะ’ ของเธอก็หายไปทันทีที่เขาเข้ามาก้าวก่ายเรื่องงานของเธอ

'ตอนนี้พี่อนุญาตให้น้องสีดาทำงานได้ แต่ถ้าเราแต่งงานกันน้องสีดาต้องลาออกนะครับ'

'หมายความว่าไงคะ?'

'พี่อยากให้น้องสีดาออกมาอยู่บ้านครับ มาเป็นแม่บ้านดูแลพี่อย่างเดียว'

'คะ?'

นั่นคือจุดแตกหักที่เธอขอลดสถานะจากคนคุยให้เป็นแค่พี่น้อง เพราะเธอรู้ดีว่าเธอกับตรัยไม่มีทางไปด้วยกันได้

ทั้งความคิดและทัศนคติของเธอกับเขามันสวนทางกันไม่ต่างจากเส้นขนาน

"คิดได้ไงให้มึงลาออก ลาออกแล้วจะเอาไรกิน เขาไม่รู้รึไงว่ามึงต้องผ่อนคอนโด ต้องฝากเงินเข้าบัญชีแม่ทุกเดือน ไหนจะค่าใช้จ่ายอื่นๆอีก ดีแล้วที่มึงไม่ไปต่อ" เธอที่ร่ำๆจะลาออก ก็ยังไม่เคยคิดที่จะออกถาวร

สีดาหันไปมองโทรศัพท์ที่มีการแจ้งเตือน

เป็นอิงเอยที่ไลน์เข้ามา

Ing-Oei : อุ่นอยู่กะมึงปะ

Sida_Jin : อยู่

Ing-Oei : พามันไปกินปิ้งย่างหน่อย

Sida_Jin : มึงจ่าย?

Ing-Oei : เออ

Sida_Jin : โอนมา

Ing-Oei : ส่งรูปภาพ (สลิปโอนเงิน)

สีดามองรูปสลิปโอนเงินในโทรศัพท์ ก่อนจะหันไปมองหน้าอบอุ่นพร้อมกับยิ้มกว้าง

"เอ๋อ กินปิ้งย่างกัน"