สีดาของ(พระ)ราม

ตอนที่ 4 ไม่ใช่คุณเหรอที่มองผม

หกโมงเช้าที่สีดาลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะเดินทางกลับบ้าน นับเป็นวันแรกในรอบเดือนที่เธอตื่นก่อนเจ็ดโมง

เพราะปลายทางคือบ้านของแม่ที่อยู่นนทบุรีทำให้เธอเลือกที่จะแต่งตัวง่ายๆอย่างคนที่พร้อมจะไปนอนต่อทันทีที่ถึงบ้าน เสื้อยืดโอเว่อร์ไซส์สีขาวกับกางเกงผ้าชิโน่ขาสั้นและรองเท้าแตะฟิบฟอบคือชุดที่เธอเลือก

เธอเลือกที่จะไม่แต่งหน้าและมัดผมเป็นทรงโดนัทง่ายๆ ก่อนออกจากห้องก็ไม่ลืมหยิบแมสใส่กระเป๋าไปด้วย ถ้าบังเอิญเจอคนรู้จักจะได้ใช้มันปิดบังใบหน้าสดของตัวเอง

แน่นอนว่าสีดาในเวอร์ชั่นนี้ไม่มีทางที่คนรู้จักหรือคนในที่ทำงานจะได้เห็น ทุกคนที่นั่น แม้แต่อดีตคนเคยคุยอย่างตรัยจะเห็นเธอในเวอร์ชั่นของสีดาที่เป็นสาวสวยผู้มั่นใจในตัวเอง ที่หน้าต้องเป๊ะ ผมต้องสวย ชุดต้องเนียบ ไม่มีทางที่จะได้เห็นสีดาในเวอร์ชั่นยัยเพิ้งอย่างตอนนี้แน่นอน ส่วนคนทั่วไปเธอไม่นับ เพราะไม่รู้จัก ไม่จำเป็นที่เธอจะใส่ใจ

สิบนาทีที่เธอใช้เวลาเดินทางจากคอนโดถึงบีทีเอส เพราะความสะดวกสบายนี้ที่ทำให้เธอไม่เคยตื่นเช้า

เธอไม่ได้ขี้เกียจขับรถ แต่เธอเบื่อที่ต้องนั่งแช่อยู่ในรถบนถนนที่รถติดมากๆ ซึ่งเธอไม่สามารถแพลนอะไรได้ รถญี่ปุ่นของเธอเลยถูกจอดทิ้งไว้ที่คอนโดเป็นส่วนใหญ่

หนี้เกือบสี่ล้านของเธอมีประโยชน์ที่สุดก็ตรงใกล้บีทีเอสนี่แหละ

"คุณมีอะไรรึเปล่าคะ?"

สีดาเอ่ยถามหลังจากที่มั่นใจว่าผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ด้านข้างมองมาที่ตัวเอง

ทั้งที่เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงตัวเล็ก ส่วนสูงหนึ่งร้อยหกสิบเจ็ดของเธอกับอยู่แค่ปลายคางของเขา

ผู้ชายคนนี้สูงมาก ความสูงของเขาน่าจะไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซ็นติเมตรได้

"ครับ?"

"คุณมองหน้าฉัน"

"ไม่ใช่คุณเหรอที่มองผม?"

"ก็คุณ... " คนมั่นใจว่าถูกมองถึงกับนิ่งอึ้ง "โอเค ฉันคงเข้าใจผิด"

"ครับ"

ครับเหรอ?

สีดาถึงกับเม้มปากแน่น มองอีกฝ่ายตาขวาง ก่อนจะหยิบแมสขึ้นมาใส่ สายตาสอดส่องมองหาที่ว่างที่สามารถให้เธอย้ายจากตรงนี้ได้ เธอไม่สามารถที่จะยืนอยู่ตรงนี้ แม้แต่นาทีเดียวก็อยู่ไม่ได้

เธอไม่ได้อาย แต่เธอกำลังโกรธ แล้วก็โกรธมากด้วย

โชคดีที่ประตูอีกฝั่งมีพื้นที่ว่าง ทำให้เธอสามารถย้ายตัวเองไปยืนตรงนั้นได้ แน่นอนว่าเธอไม่แม้แต่จะหันไปมองเขา

ส่วนคนถูกมองตาขวางยกยิ้มอย่างพอใจ ไม่คิดว่าการใช้บริการรถไฟฟ้าในรอบหลายปีจะทำให้เขาได้เจอกับผู้หญิงที่เพื่อนยุให้ไปรับบัตรคิวใบที่เก้า

ตอนแรกรามิลเองก็ไม่มั่นใจว่าเธอจะใช่ผู้หญิงคนเดียวกันกับที่เคยเจอที่ร้านกาแฟเมื่อหลายวันก่อนหรือเปล่า เพราะความไม่แน่ใจทำให้เขาเผลอมองจนเธอจับได้

สรุปเป็นผู้หญิงคนเดียวกันที่ลุคต่างกันอย่างไม่น่าเชื่อ

แต่น่าสนใจ

สีดาซึ่งได้ที่นั่งจากผู้โดยสารที่เพิ่งลุกออก ส่งข้อความเข้าไปในไลน์กลุ่มหาเพื่อนทันที

เธออยากระบาย อยากแบ่งปันความโกรธให้เพื่อนรับรู้ และหวังว่าจะมีสักคนที่ตื่นขึ้นมาอ่านข้อความของเธอ

I love you my friends (5)

Sida_Jin : เหี้ยมาก!

Sida_Jin : มีผู้ชายคนหนึ่งมองหน้ากูบน bts

Fang2112 : โรคจิตป่าว

Fang2112 : ระวังนะมึง ยืนห่างๆ อย่าเข้าไปใกล้

Fang2112 : แล้วเขามองหน้าอกมึงมั้ย

ในที่สุดข้อความของเธอก็มีคนอ่าน ฟางเป็นคนเดียวที่อ่านและตอบข้อความของเธอ

Sida_Jin : ไม่ได้มอง มองแต่หน้า แบบจ้องเอาๆ

Sida_Jin : พอกูถาม บอกไม่ได้มอง หาว่ากูที่เป็นฝ่ายมองอีก

จ้องอยู่นานจนเธอรู้สึก แต่พอเธอถามกับบอกว่าไม่ได้มอง แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าเธอต่างหากที่เป็นฝ่ายมองเขา

โคตรหลงตัวเอง

Fang2112 : แล้วมึงทำไง?

Sida_Jin : ทำไง กูก็บอกโอเค กูเข้าใจผิด

Fang2112 : 555555

Sida_Jin : กูไม่ตลก

Fang2112 : ไม่ใช่ๆ กูไม่ได้หัวเราะมึง กูหัวเราะผู้ชายคนนั้น

Fang2112 : คิดได้ไงว่ามึงมอง

Sida_Jin : นั่นสิ

Sida_Jin : โคตรหลงตัวเอง

ยอมรับแหละว่าผู้ชายคนนั้นหน้าตาดี ถึงขั้นดีมาก แต่เธอก็ไม่คิดว่าเขาจะหลงตัวเองขั้นเทพขนาดนั้น

Fang2112 : ถ่ายรูปมาดูหน่อย

Sida_Jin : ใครจะกล้า

Sida_Jin : เดี๋ยวเขาก็คิดว่ากูสนใจ

ตอนนี้ยิ่งมี พ.ร.บ.คุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล เกิดผู้ชายคนนั้นหัวหมอฟ้องเธอขึ้นมาจะว่ายังไง

ถึงจะบอกเพื่อนว่าไม่กล้า แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมอง ปรากฏว่าคนที่เธอกำลังโกรธไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว กวาดสายตามองหาก็ไม่เจอ คิดว่าเขาน่าจะลงสถานีที่เพิ่งผ่านมา

Sida_Jin : ทำไมวันนี้มึงตื่นเร็ว

ถ้าเป็นวันหยุดที่ไม่มีงานหรือไม่มีแพลนที่จะไปไหน จะไม่มีใครตื่นก่อนเที่ยง รวมทั้งเธอด้วย และแน่นอนว่าเพื่อนอีกสามคนที่เหลือก็คงกำลังนอนกอดหมอนข้างภายในห้องนอนที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ

Fang2112 : กูพาอาม่ามาโรง'บาล

Sida_Jin : อาม่าเป็นไร?

Fang2112 : หมอนัด ตรวจตามรอบ

Sida_Jin : อ่อ

สีดาพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเห็นว่าสถานีต่อไปเป็นสถานีที่อยู่ใกล้บ้านตัวเอง

Sida_Jin : แค่นี้ก่อนนะ ถึงสถานีบ้านกูแล้ว

อบอุ่นเอง : สีดามึงกลับบ้าน?

อบอุ่นเอง : ทำไมไม่ชวนกู

Fang2112 : วันนี้ตื่นเช้านะเอ๋อ

อบอุ่นเอง : กูยังไม่ตื่น กูแค่ลุกมาฉี่ เห็นพวกมึงคุยกันเลยเข้ามาดู

อบอุ่นเอง : แล้วพวกมึงคุยไรกัน

Sida_Jin : เอ๋อมึงไปไล่อ่านเลย!

สีดาที่เพิ่งก้าวออกจากขบวนรถอดไม่ได้ที่จะเบะปากใส่หน้าข้อความที่โชว์อยู่หน้าจอ เธอกับฟางคุยกันเป็นร้อยกว่าข้อความได้ แต่อบอุ่นกับอ่านแค่สองข้อความสุดท้าย แล้วจะไม่ให้พวกเธอเรียกเอ๋อได้ยังไง

เอ๋อสุดในกลุ่มก็อบอุ่นนี่แหละ