บนรถไม่มีบทสนทนา เสียงเพลงก็ไม่มี ได้ยินแค่เสียงถอนหายใจของอีกฝ่ายออกมาเป็นระยะ ไม่แน่ใจว่าพี่วินหงุดหงิดหรือเปล่า
ด้านนอกรถติดมาก เป็นปกติของในตัวอำเภอที่มีผู้คนออกไปใช้ชีวิต
ไหนจะคนทำงาน ไหนจะพ่อแม่ที่ต้องส่งลูกหลานไปโรงเรียน ทำให้รถขยับได้ทีละนิด
พลอยไพลินคิดแล้วคิดอีกว่าจะบอกดีไหม ทั้งกลัว ทั้งเกรงใจ แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจเอ่ยออกไป
“พี่วินคะ”
ร่างสูงเหลือบมองอีกคนเล็กน้อย ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองท้องถนนอย่างเก่า ทำให้พลอยไพลินเก็บพับเรื่องที่จะเอ่ยลงไป
“จะพูดอะไรก็พูดมาสิ” เรียกแล้วไม่พูด จะเรียกทำไม
พลอยไพลินหันไปมองอีกฝ่าย อ้าว...ก็นึกว่าเขาไม่อยากฟังนี่นา เห็นทำเฉย
“อะไร” ถามอีกที เงียบอยู่นั่น วันนี้จะได้รู้ไหม
“พี่วินไม่ต้องไปส่งพลอยถึงที่หน้าโรงเรียนก็ได้นะคะ รถติดมาก กว่าจะไปถึง เดี๋ยวพลอยนั่งวินมอเตอร์ไซค์ไปเองก็ได้ค่ะ”
“ถ้ากลัวไปสายทำไมไม่ตื่นตั้งแต่ตีห้า” จะมาว่าเพราะ
