แค้นรักพันธนาการร้าย

ตอนที่5 เปลี่ยนไป

09:45 น.

ลันล์ลลิตพยายามลืมตาตื่นขึ้นด้วยความมึนงง ดื่มไวน์ไปแค่สองแก้วถึงกับเมาจนลืมทุกอย่างขนาดนี้เลยเหรอนี่

"ซี๊ดส์!! ปวดหัวชะมัดเลย"

ดวงตากลมโตคู่สวย หันกลับไปมองข้างกายที่ดูว่างเปล่า คณาภัทรไปไหนแล้วนะ แต่พอหันไปมองจ้องนาฬิกาถึงกับรู้แล้วว่าเป็นตัวเองตื่นสายมากกว่าใคร คณาภัทรคงลงไปทานอาหารเช้าข้างล่างแล้ว ลินล์ลลิตรีบก้าวเท้าลงจากเตียงนอน ก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่จะได้ลงไปสมทบกับสามีด้วยอีกคน

"ป้าเอื้องคะ พี่ภัทรไปไหนเหรอคะ?"

ลันล์ลลิตเดินออกมาหาป้าเอื้องคำที่กำลังช่วยลุงสมบูรณ์ล้างรถอยู่ด้านนอก เดินหาสามีไปรอบบ้านแล้วแต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของเขา ทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุดแล้วคณาภัทรออกไปไหน?

"อ้าวคุณลันล์ ตื่นแล้วเหรอคะเนี่ย หิวไหมคะป้าจะได้เตรียมอาหารเช้าให้"

"นิดหน่อยค่ะป้า ว่าแต่เห็นพี่ภัทรไหมคะ?"

"คุณภัทรเหรอคะ ขับรถมาส่งคุณลันล์เสร็จก็เห็นขับออกจากบ้านไปอีกตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าไปไหน ป้าก็ไม่ได้ถาม"

คำตอบของป้าเอื้องคำทำให้หญิงสาวอดคิดมากขึ้นมาไม่ได้ เขาไปไหน ไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า?

"ป้าไปเตรียมอาหารเช้าให้ลันล์หน่อยนะคะ ขอโซดามะนาวแก้วหนึ่งด้วยค่ะ"

"ได้ค่ะคุณลันล์"

ลันล์ลลิตเดินกลับเข้าไปภายในบ้านอีกครั้งเพื่อที่จะรับประทานอาหารเช้าเอาแรงก่อนจะเริ่มทำงานอย่างอื่น

หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จได้ไม่ถึงห้านาที เสียงโทรศัพท์มือถือก็แจ้งเตือนข้อความเข้าแอพลิเคชั่นไลน์ พร้อมเบอร์ของสามีที่ส่งไฟล์ภาพและวิดีโอมาให้ ลันล์ลลิตเปิดขึ้นดูก็เห็นสามีที่นอนหลับอยู่ ถูกหญิงสาวพรมจูบไปตามใบหน้าและแผงอกแกร่ง ฝากรอยจ้ำสีแดงไว้บนลำตัวของเขาอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ

ลันล์ลลิตตัวสั่นเทาขึ้นมาอย่างอดไม่ได้เลยเมื่อสามีหนุ่มสุดหล่อกำลังกอดคลอดเคลียร์อยู่กับหญิงสาวอีกคน คนที่เธอเพิ่งเคยพบเจอหน้าเมื่อวานนี้ สองร่างเปลือยเปล่าที่แนบชิดแค่ได้เห็นหัวใจก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอีกครั้งจนได้

"ขอโทษนะที่ภัทรชอบมาขลุกอยู่กับฉันมากกว่าเมียที่บ้าน เธอรู้หรือเปล่าว่าฉันไม่ใช่เลขาธรรมดา แต่ฉันเป็นผู้หญิงที่ภัทรรักมาก รักมาก่อนแต่งงานกับเธออีก เมื่อคืนเห็นบอกว่าเมามากงั้นสิ ทำหน้าที่เมียที่ดีไม่ได้เลยเนอะ จนภัทรเขาต้องวิ่งแจ้นมาหาฉันกลางดึก แล้วเธอรู้ไหมว่าเราสองคนมีความสุขด้วยกันมากเลย เสียดายจังไม่มีวิดีโอตอนนั้นส่งให้ดูเป็นหลักฐาน เอาไว้วันหลังจะถ่ายมาฝากใหม่นะจ๊ะ อ้อลืมไป....วันนี้และพรุ่งนี้ภัทรก็คงไม่กลับบ้านเหมือนเดิม เพราะเขาจะพาฉันไปเที่ยวทะเล เธอไม่ต้องโทรตามล่ะ เพราะมันจะรบกวนเวลามีความสุขของพวกเรา"

ไปเที่ยวทะเลงั้นเหรอ ขนาดเธอที่แต่งงานกับเขามาตั้งนาน คณาภัทรยังไม่เคยพาไปไหนแบบนั้นเลยสักครั้ง

"ถ้ารักกันมาก แล้วจะมาแต่งงานกับลันล์ทำไม ทำไมไม่ปฏิเสธไปตั้งแต่วันนั้น ทำไม!"

ถึงกับเขวี้ยงปาโทรศัพท์ใส่ฝาผนังบ้านอย่างแรง จนหน้าจอแตกร้าวเหมือนหัวใจของเธอที่มันแตกสลายในตอนนี้ เคยรับรู้ว่าเขามีใครแต่มันไม่เจ็บปวดเท่ากับต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ ถ้าวันนี้เธอไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลยก็คงจะดี แต่ทว่าตอนนี้มันกลับสายเกินกว่าที่จะถอนตัวและถอนใจ

หลายวันผ่านไป

ลันล์ลลิตก็ยังไม่ได้พบเจอหน้าสามีอีก ตั้งแต่วันนั้นที่ผู้หญิงคนนั้นส่งข้อความมาหาเธอก็ไม่โทรตามเขาเหมือนทุกครั้ง ไม่มีอะไรให้เธอต้องโทรกลับไปถาม เพราะทุกอย่างชัดเจนดีและเธอก็เชื่อในสิ่งที่เห็นและรับรู้มา เพราะมันเป็นความจริงทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาตลอดชีวิตของการแต่งงานระหว่างเธอและเขา เธอที่ไม่มีสิทธิ์พูด ไม่มีสิทธิ์ฟูมฟายเรียกร้องให้เขาต้องหยุดทำร้ายน้ำใจกัน เพียงเพราะคำว่าหน้าตาของครอบครัว เธอต้องเก่งเป็นผู้หญิงที่ต้องทำตัวเหมือนคนหูหนวกตาบอด ไม่เคยรับรู้และไม่เคยรู้สึกทั้งที่หัวใจมันเจ็บปวดมากเกินกว่าที่จะเล่าออกมาให้ใครสักคนรับรู้ได้

เสียงรถยนต์ของคณาภัทรเข้ามาจอดภายในบริเวรบ้าน ร่างสูงในชุดกางเกงยีนส์เสื้อยืดสีขาวที่แสนธรรมดาแต่กลับเต็มไปด้วยพลังดึงดูดที่แสนเย้ายวนใจ

คณาภัทรเห็นภรรยานั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องรับแขก หญิงสาวไม่แม้แต่จะปรายหางตาหันไปมองหน้าเขาเลยสักนิด เธอรับรู้ว่าเขากลับมาแล้วแต่กลับมีทีท่าทำเป็นไม่สนใจเลย ทำเอาคณาภัทรรู้สึกแปลกใจอยู่มาก เพราะมันไม่ใช่เรื่องปกติที่ลันล์ลลิตจะทำเมินเฉยเขาแบบนี้ จากไม่เคยทักทายภรรยาก่อน เป็นเขาที่ต้องเดินเข้าไปหาเธอก่อนเป็นครั้งแรกแบบนี้

"ไม่ได้ไปไหนหรือยังไง วัน ๆ เห็นอยู่แต่บ้าน"

"จะให้ไปไหนล่ะคะ ลันล์ไม่มีที่ให้ต้องไป ไม่มีคนให้ต้องไปอยู่ด้วยเหมือนใครบางคน" หญิงสาวตอบโต้กลับแต่สายตาก็ยังคงจับจ้องมองหนังสือที่ตัวเองกำลังอ่านอยู่เช่นเดิมแบบนั้น

"เป็นอะไรอีกฮะ ปกติจะซักไซ้ฉันเหมือนตำรวจสืบสวนไม่ใช่หรือไง ทำไมวันนี้เงียบแปลก ๆ"

"ไม่มีอะไรจะถาม ไม่มีอะไรจะอยากรู้ค่ะ ก็มีคนหวังดีเขาส่งมาบอกหมดแล้วนี่คะว่าพี่ไปอยู่ที่ไหน ทำอะไรมาบ้าง" ดวงตากลมโตคู่สวยแหงนขึ้นจับจ้องมองหน้าของสามี ผู้ชายใจร้ายที่ทำลายความรู้สึกของเธอได้อย่างเลือดเย็น ผู้ชายแบบนี้เหรอที่เธอตกหลุมรัก ถ้าให้ย้อนกลับไปได้เธอก็คงไม่อยากมาพบเจอกับเขาเลย

คณาภัทรจับจ้องมองใบหน้าของภรรยา แววตาของเธอเริ่มสั่นไหวมากขึ้นเมื่อจ้องมองเขา มันค่อย ๆ แดงก่ำขึ้นก่อนที่หยาดหยดน้ำตาจะค่อย ๆ ไหลเอ่อคลอเบ้าขึ้นมาให้ได้เห็น เขาควรรู้สึกแบบไหนดีในเวลานี้ สงสารเธอหรือสะใจที่เห็นเธอเป็นแบบนี้

"สนุกมากไหมคะ ไปเที่ยวกับคนที่รักคนที่ชอบ คนที่อยากอยู่ด้วยตลอดเวลาแบบนั้น มันไม่ต้องฝืนเหมือนเวลาที่อยู่กับเมียที่บ้านใช่ไหมคะ?"

"อย่ามาชวนทะเลาะได้ไหม ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มาตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามาเป็นเมียฉันแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมยังไม่ชิน?"

ลันล์ลลิตยืนลุกขึ้นเต็มความสูงเผชิญหน้ากับสามีอีกครั้ง ดวงตากลมโตยังคงจับจ้องมองใบหน้าเขา จับจ้องมองเหมือนกับอยากจดจำและย้ำเตือนให้ตัวเองต้องเข้มแข็งมากกว่านี้

"ชินเหรอคะ ใครมันจะชินกับเรื่องแบบนี้กัน แต่ก่อนลันล์ไม่เคยอยากจะยุ่งเรื่องนี้เลยนะ แต่เพราะคนของพี่เขาเหมือนอยากมีตัวตน พยายามจะประกาศให้คนทั้งโลกรู้ว่าเป็นผู้หญิงที่คุณคณาภัทรรักที่สุด รักกว่าเมียแต่งที่ถือทะเบียนแบบลันล์ มันเลิกกับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เลยเหรอคะ ตัดขาดจากกันไม่ได้เลยใช่ไหมคะ ไม่ว่าวันนี้จะอยู่ในสถานะไหน พี่ภัทรก็ยังจะทำเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงใช่ไหมคะ? มันไม่มีความสุขเลยสักวินาทีเวลาที่อยู่กับลันล์แบบนั้นใช่ไหมคะ?"

คณาภัทรรู้สึกสับสนในตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย จะให้ตอบว่าไม่รู้สึกอะไรเลยเขาก็พูดได้ไม่เต็มปากนัก เกือบ 2 ปีที่ผ่านมามันก็มีความรู้สึกผูกพันกันอยู่บ้าง แม้ความผูกพันทางใจมันจะไม่ได้มีมาก แต่ความผูกพันทางกายมันก็เกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วนอยู่ดี เขาปฏิเสธตัวเองไม่ได้หรอกว่าการร่วมหลับนอนกับภรรยาที่บ้านมันก็ทำให้รู้สึกดีและตื่นเต้นมากไม่น้อย แต่ถ้าจะให้เขาเลิกลาจากญาดาไป เขาก็ทำแบบนั้นไม่ได้เช่นกัน เพราะหัวใจของเขามันก็ยังอยู่ทางนั้นมากกว่าอยู่ดี

"ฉันเหนื่อย ไม่มีอารมณ์จะมาทะเลาะด้วยหรอกนะ ถ้าอยากทะเลาะด้วยรอให้ฉันตื่นก่อนแล้วค่อยมาชวนคุยอีกก็แล้วกัน" ร่างสูงกำลังจะหมุนตัวกลับเพื่อเดินขึ้นไปบนชั้น 2 ของบ้าน แต่ลันล์ลลิตก็รีบเดินไปขวางหน้าเขาเอาไว้

"มีอะไรอีก พูดไม่เข้าใจหรือไงว่าไม่มีอารมณ์จะทะเลาะด้วย"

"แค่มีเรื่องจะขอสักเรื่องค่ะ คุณพ่อคุณแม่ของลันต์กลับมาเมืองไทย อยากให้เราไปทานข้าวที่บ้านด้วยค่ะ ลันล์พยายามปฏิเสธแล้วว่าพี่ไม่ว่างไม่มีเวลา แต่พี่ช่วยหาเวลาว่างสักวันไปทานข้าวกับพ่อแม่ของลันล์หน่อยนะคะ"

"เหรอ งั้นโทรไปบอกได้เลยว่าพรุ่งนี้เราจะไปหา"

"ขอบคุณนะคะ พี่ขึ้นไปนอนพักเถอะ ลันล์ไม่รบกวนแล้ว"

หญิงสาวเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง แม้จะมีน้ำเสียงที่แปรเปลี่ยนอ่อนลงไปมาก แต่สีหน้าก็ยังดูบึ้งตึงไม่เปลี่ยนเลย คณาภัทรมองจ้องตามแผ่นหลังของภรรยาสาวที่กำลังเดินหายไปยังห้องครัวจนลับสายตา ลันล์ลลิตดูเปลี่ยนไปจนรู้สึกแปลก เขาชอบที่เธอเป็นแบบไหนกันนะ วันนี้ที่หญิงสาวแสดงออกเขากลับรู้สึกว่าตัวเองไม่คุ้นชิน