อันตงหยางและจางลี่ซือปลอมตัวแฝงเข้าไปในหมู่ชาวบ้านเพื่อเที่ยวเล่น สตรีตัวน้อยจากที่ดูเหมือนไม่สนใจแต่พอได้ออกมาเดินเล่นเช่นนี้ก็อารมณ์ดีขึ้นทันตาเห็น แม้จะปลอมตัวแต่ส่วนสูงและท่าทางของบุรุษก็ค่อนข้างโดดเด่นจึงเป็นที่สะดุดตาของผู้คน
“เจินเจิน เป้ยเป้ยเจ้าว่าปิ่นนี้เป็นเช่นไรบ้าง?”
อิสตรีหยิบเครื่องประดับขึ้นมาสองสามชิ้นแล้วเอ่ยถามซูเจินกับเป่าเป้ย
“งดงามมากเพคะ ซือหวางเฟย”
“ชู่ว! ข้าบอกแล้วอย่างไรว่าให้เรียกว่าคุณหนู!”
ปลายนิ้วชี้จรดริมฝีปาก อีกทั้งยังส่งสายตาดุไปให้นางกำนัลทั้งสอง
“ขอประทานอภัยเพคะ หม่อมฉัน…!”
“ยังอีก อย่าให้ข้าต้องดุเจ้าอีกเชียว”
“จะ เจ้าค่ะ คุณหนู”
อันตงหยางมองสตรีตัวน้อยที่ก่อนหน้านี้ดูไม่ค่อยตื่นเต้นกับการออกมาเที่ยวเล่นในเมืองหลวงนัก บัดนี้กลับเอาจริงเอาจังกับการที่นางกำนัลพูดคำราชาศัพท์กับตนเพราะกลัวว่าตัวตนจะถูกเปิดเผย
เมื่อพลบค่ำมาเยือนเหมาะแก่การล่องเรือ
