ภายในห้องพักสีขาวที่ให้บรรยากาศหม่นๆ มธุมาสนอนนิ่งอยู่บนเตียงเหมือนตุ๊กตาแก้วเปราะบางที่แตกสลาย ดวงตาหม่นหมองไม่มีประกายแวววาว สีหน้าเหม่อลอย หลังจากฟื้นขึ้นมาอีกครั้งเธอก็ไม่พูดอะไรกับใครเลยสักคำ ไม่ได้ขัดขืนมีท่าทีก้าวร้าว แต่ก็ไม่ตอบสนองต่อสิ่งใดเช่นกัน ทำราวกับตัวเองเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิตยังไงยังงั้น
กัญจน์ละภาพจากรถราที่วิ่งขวักไขว่และผู้คนที่เดินพลุกพล่านหันมองคนป่วย แล้วทอดถอนใจ สีหน้าขรึมเครียดเป็นกังวลอย่างเด่นชัด หลายวันแล้วที่เขาได้รับรายงานจากหมอและนางพยาบาลที่จ้างมาดูแลมธุมาสโดยเฉพาะว่า
“ภรรยาของคุณทานน้อยมากค่ะ แทบไม่แตะอาหารเลย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปร่างกายจะยิ่งอ่อนแอ เราอาจต้องให้อาหารเหลวผ่านทางสายยาง เพื่อให้ได้รับอาหาร น้ำและยาเพียงพอกับความต้องการของร่างกาย”
คิ้วหนาเข้มขมวดลึกเป็นร่อง มธุมาสผอมเกินไปแล้ว เธอซูบเซียวจนใบหน้าทั้งตอบทั้งเล็กกว่าฝ่ามือเขาเสียอีก ตั้งแต่มาอยู่
