ถอนสวาท

บทที่ 1 อิสรภาพ 1

กัญจน์มองท้ายรถที่เคลื่อนตัวออกไปจนลับตา ยืนรออยู่สักพักจนแน่ใจแล้วว่าพิมพ์รวีจะไม่กลับมาอีกแน่ๆ จึงถอนใจออกมา

โชคดีที่ไม่มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น...

เขาไม่ต้องการให้หล่อนมาคฤหาสน์หลังนี้ ที่นี่เป็นบ้านของคุณย่าเขา ท่านรักและหวงแหนความเป็นส่วนตัวมาก คนที่จะสามารถเดินเข้าออกบ้านนี้ได้จะต้องเป็นคนในครอบครัวที่ท่านยอมรับเท่านั้น แน่ละว่าพิมพ์รวีไม่อยู่ในข่ายที่ว่ามา ไม่เฉียดใกล้เลยแม้แต่นิดเดียว

ผิดกับหลานสะใภ้คนโปรดที่คุณย่าคะยั้นคะยอแกมบังคับให้เขากับมธุมาสมาเยี่ยมเยียนค้างคืนกับท่านอยู่บ่อยครั้ง แต่เขาก็ไม่เคยพาเธอมาเลยสักครั้ง อย่างมากที่สุดก็แค่แวะมาหา พูดคุยกันพอหอมปากหอมคอก็พาเธอกลับ

กัญจน์ไม่ต้องการสร้างความผูกพันระหว่างคุณย่ากับมธุมาสให้แน่นแฟ้นไปมากกว่านี้ เพราะมันจะยิ่งส่งผลเสียต่อคนรักของเขาในภายหลัง ยามที่เขาตัดสินใจหย่าขาดกับมธุมาสแล้วแต่งงานกับพิมพ์รวี

ชายหนุ่มทอดถอนใจด้วยความหนักใจยิ่งกว่าเดิม เรื่องนี้จะรอช้าไม่ได้แล้ว พิมพ์รวีท้องแล้ว อีกไม่นานทุกคนจะต้องรู้เมื่อหล่อนท้องโตขึ้นเรื่อยๆ เขาควรจะรีบจัดการเรื่องหย่าให้เรียบร้อย เพื่อรักษาชื่อเสียงของคนที่เขาเลือก

ทั้งที่รู้... แต่พอพิมพ์รวีแย็บถามเขาเมื่อครู่ เขากลับใจหายวูบ จู่ๆ ก็ไม่มีคำตอบให้หล่อนเสียอย่างนั้น

ที่ลังเลคงเพราะ...เขาพลาด!

ยอมรับว่ายังงงๆ ปนสงสัย ไม่รู้ว่าพลาดได้อย่างไร เพราะเขาป้องกันทุกครั้ง เขาไม่ได้คิดจะมีลูกตอนนี้และยังไม่ได้เตรียมการ รวมถึงทำใจกับอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังจะอุบัติขึ้น

ไม่ใช่...เพราะใบหน้าของใครบางคนที่ผุดขึ้นมากะทันหัน!

แววตาเฉียบคมที่เผยแวววับซ้อนหลับลง ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจสงบสติอารมณ์ ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้งโดยไม่มีแวววูบไหวให้เห็น เจ้าของเรือนกายกำยำสูงสง่าหมุนตัวเดินกลับเข้ามาภายในคฤหาสน์อีกครั้ง ก้าวขาเพียงไม่กี่ก้าวก็ชะงัก สีหน้าเปลี่ยนเพียงวูบเดียวไม่ทันที่ใครอีกคนจะสังเกตเห็น ก่อนจะวางสีหน้าเย็นชาท่าทางห่างเหินอย่างที่เคยทำมาตลอด

มธุมาสสบตากับสามีหนุ่มเพียงอึดใจเดียวก็หันหลังเดินกลับเข้าข้างในทันที นึกตำหนิตัวเองในใจว่าถ้าไม่มัวแต่เหม่อ ก็คงไม่ต้องเผชิญหน้ากันให้ยิ่งกระอักกระอ่วนใจ

แววตาเย็นชาและสีหน้าเมินเฉยราวกับไม่รู้สึกรู้สม ทำให้กัญจน์หรี่ตาลง ภายในใจคาดเดา

เมื่อกี้เธอเห็น?

ได้ยินอะไรบ้าง?

เห็นก็เห็นไปสิ! ถึงอย่างไรเรื่องระหว่างเขากับพิมพ์รวีก็ไม่ใช่ความลับอยู่แล้ว ตัวมธุมาสเองนั่นแหละที่น่าจะรู้ดีกว่าใคร เขาไม่จำเป็นต้องอธิบายหรือเคลียร์อะไรทั้งนั้น...

คนคิดเร่งฝีเท้าเดินมาดักหน้าภรรยา จับข้อมือเธอแน่น เมื่อเห็นมธุมาสตั้งท่าจะเดินหนี เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“เธอมาทำอะไรตรงนี้”

“ใกล้จะได้เวลาตัดเค้กแล้ว คุณย่าไม่เห็นคุณ เลยให้ฉันออกมาตามค่ะ”

เธอตอบเสียงเรียบเป็นปกติ แต่ฟังแล้วขัดหูเขาเป็นบ้า

“แน่ใจเหรอว่าไม่ได้แอบตามฉันมา” กัญจน์ถามเยาะ หวังจะเห็นสีหน้าหรือแววตาเจ็บปวดให้สาแก่ใจอย่างเช่นทุกที

แต่มธุมาสเพียงเลิกคิ้วนิดๆ ยิ้มหน่อยๆ แล้วย้อนถามเขากลับนิ่มๆ ว่า

“สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอคะ”