“ตากัญจน์หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” คุณหญิงจรรยาปรี่เข้ามาจับมือของกัญจน์เอาไว้แน่น ไม่ยินยอมให้เขาทำอะไรบ้าๆ อีก
“คุณย่า...” กัญจน์มองหน้าท่านแล้วทำนบน้ำตาก็แตกทะลักเหมือนเขื่อนพัง “มาร์ทิ้งผมไปแล้วครับ น้องไม่รักผมแล้ว...”
ชายหนุ่มซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นย่า พลางร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเมื่อครั้งสมัยเป็นเด็กๆ สองไหล่ที่เคยผ่าเผยสั่นสะท้าน ร่างกายคุดคู้ขดงอเหมือนสัตว์ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส พลอยทำให้คุณหญิงใหญ่ผู้มีหัวใจแข็งแกร่งเจ็บปวดจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ นึกสงสารหลานชายจับจิตจับใจ
ที่ผ่านมากัญจน์เป็นคนที่หยิ่งผยองและทระนงตนมาก ไม่เคยเกรงกลัวหรือก้มหัวให้ใคร เพราะมีแต่คนคอยพินอบพิเทา ไม่รู้จักการประนีประนอม ทุกความคิดทุกการกระทำของเขาล้วนเด็ดขาดไร้ความเห็นใจหรือต่อรอง เขาถึงได้ก้าวขึ้นมาเป็นใหญ่เหนือใคร ยืดอกยืนอยู่บนยอดพีระมิดได้อย่างสง่างามเต็มภาคภูมิเหมือนทุกวันนี้
แต่ตอนนี้หลานชายที่นาง
