ไม่ได้! หล่อนไม่ยอมให้เขาเฉดหัวทิ้งกันง่ายๆ แน่
หล่อนต้องทำอะไรสักอย่าง!
พิมพ์รวีบีบมือแน่น เดินพล่านภายในเพนต์เฮาส์เฝ้าครุ่นคิดหาวิธีการรับมืออย่างหนัก หล่อนมองไปที่สมาร์ตโฟนราคาเหยียบแสน ตัดสินใจว่าจะโทร. ไปลองเชิงกัญจน์ดูก่อน ดูว่าเขารู้เรื่องอะไรบ้างรึเปล่า แล้วค่อยติดต่อปพนธ์ให้หาทางช่วยเหลือหล่อนเป็นการด่วน
ทว่ามีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน หล่อนรีบถลาเข้ามารับสายทันทีด้วยความดีใจ คิดว่าเป็นกัญจน์ที่โทร. เข้ามา
“กัญจน์คะ คุณหายไปไหนมาตั้งนาน รู้มั้ยว่าพริมเป็นห่วงคุณมากจนจะบ้าตายอยู่แล้ว” หล่อนพูดรัวไม่มีจังหวะให้ปลายสายแทรกได้เลย
“หนูพริม นี่อาเอง”
พิมพ์รวีกลอกตาอย่างรำคาญ อยากจะด่าปพนธ์ออกไปนักว่าโทร. มาทำไมตอนนี้ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย
“คุณอามีธุระอะไรรึเปล่าคะ” ถามเสียงอ่อนหวานผิดกับความหงุดหงิดในใจ
“อามีเรื่องสำคัญจะปรึกษา แต่พูดทางโทรศัพท์ไม่ได้”
พิมพ์รวีชั่งใจอยู่
