คนฟังทำหูทวนลม ตักอาหารเข้าปากอย่างสบายอกสบายใจ เอ่ยยิ้มๆ
“ได้ทำหน้าที่ปรนนิบัติฉัน ถือเป็นวาสนาของเธอแล้ว ถ้าไม่อยากให้บริษัทของเธอลำบาก ก็ทำตามที่ฉันสั่งซะ”
ทุเรศ! ไอ้คนน่ารังเกียจ!!
มธุมาสกัดฟันกำมือแน่น โกรธจนหูอื้อตาลาย ต้องหลับตาข่มโทสะเอาไว้อย่างสุดกำลัง คอยปลอบใจตัวเองว่า
ยุบหนอ... พองหนอ... อดทนหนอ...
เธอยืนท่องอยู่อย่างนั้นราวชั่วโมงกว่าบนรองเท้าส้นเข็มไม่ขยับตัวไปไหน แม้จะปวดน่องจนแทบเป็นตะคริว รู้ดีว่าเขาจงใจแกล้งกัน ปกติกัญจน์ทานข้าวไม่เกิน 15 นาที แต่ที่มัวละเลียดแบบนี้เพราะกลัวเธอจะสบายเกินไปมั้ง สายตาคู่เฉี่ยวผินมองไปทางประตู ไม่อยากมองเขาให้หงุดหงิดลูกตา รอจนกระทั่งเขารวบช้อนส้อมอิ่มหนำดีแล้ว จึงตรงเข้ามาเก็บกวาดจานชามใส่รถเข็นออกไป โดยไม่พูดอะไรสักคำ
ทว่าตอนหันกลับเข็นรถถาดอาหารออกไปได้เพียงนิด ก็มีผู้หญิงก้าวพรวดสวนเข้ามาข้างในกะทันหัน มธุมาสเบรกไม่ทันจึงชนหล่อนเ
