บทที่ 5 วัดใจ 4
630 Words
กัญจน์กระตุกยิ้มหยัน
“ไม่เจอกันแป๊บเดียว ก็ลืมผัวเก่าแล้วรึไง”
“ฉันเลือกจำแต่ผัวดีๆ ค่ะ แล้วผัวที่ดีก็คือผัวใหม่ เก็ตนะคะ”
มธุมาสย้อนถามกลับ สะใจชะมัดที่ได้ยินเสียงกัดฟันกรอดเล็ดลอดมาตามสาย เดาได้ว่าตอนนี้เขาคงโกรธจนหน้าดำหน้าแดงแทบขย้ำหัวเธอได้
“ไม่มาก็ตามใจ” เขากระชากเสียงแล้วเตรียมจะวางสาย แต่มธุมาสพูดโพล่งขึ้นมาก่อนว่า
“ฉันไม่รู้จักคอนโดของคุณ”
กัญจน์ถอนหายใจหนักๆ ไม่พอใจที่มธุมาสไม่สนใจไยดีและไม่รับรู้ความเป็นไปของเขาเลยสักนิด
“อยู่ที่เดียวกับคอนโดที่ฉันยกให้เธอ”
มธุมาสนิ่งอึ้ง คิดไม่ถึงว่ากัญจน์จะยกคอนโดแห่งเดียวกับที่เขาอยู่ให้กับเธอ เขาไม่ได้เกลียดเธอจนไม่อยากจะเห็นหน้าหรอกหรือ...
หลายอึดใจกว่าที่เธอจะเปล่งเสียงตอบกลับไป
“ตกลง”
กัญจน์วางสายยัดสมาร์ตโฟนใส่กระเป๋ากางเกง เมื่อเห็นมธุมาสเดินตรงไปที่รถยนต์ส่วนตัว ก่อนจะหันมองไปยังประตูห้องทำงาน เอ่ยปากว่า
“เข้ามาได้”
เสกสรรพยุงพิมพ์รวีเข้ามา ยังไม่ทันเอ่ยปากรายงานเจ้านาย หล่อนก็พุ่งโผเข้าซบซุกแผงอกกว้างกำยำ บีบน้ำตามองเขาอย่างน่าสงสารว่า
“ขอโทษนะคะกัญจน์ วันนี้พริมคงไปทานข้าวกับคุณไม่ได้แล้ว”
“ทำไมล่ะครับ?” เขาถาม บนใบหน้าสลักเสลาไม่ปรากฏรอยย่นบนหัวคิ้ว
พิมพ์รวีก้มมองชุดสวยที่มีรอยเปื้อนเพียงเล็กน้อย แล้วร้องฟูมฟาย
“เมื่อกี้พริมเจอยัยมาร์ที่ชั้นล่างค่ะ ดูเหมือนเขาจะโกรธอะไรคุณสักอย่าง พอเจอกันก็เข้ามาชี้หน้าหาเรื่องผลักพริมจนล้มไปกองกับพื้น แถมยังต่อว่าคุณเสียๆ หายๆ หาว่าคุณเป็นพวกขี้ขลาด ควรไปหา...เอ่อ...หาผ้าถุงมาสวมซะยังดีกว่า”
เห็นสีหน้าของเขามืดครึ้ม พิมพ์รวีแอบยิ้มร้าย ยิ่งกัญจน์โกรธมากเท่าไร มธุมาสก็ยิ่งโดนเล่นงานหนักขึ้นเท่านั้น หล่อนภาวนาขอให้มันถูกเขาฉีกร่างออกเป็นชิ้นๆ จนไม่เหลือซากได้ยิ่งดี
“เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเราไปทานข้าวกัน”
แค่นี้?
พิมพ์รวีถึงกับงง ทำหน้าเหวอ เมื่อกัญจน์ไม่แสดงท่าทีเกรี้ยวกราดอย่างที่หล่อนคิด เขาเพียงยกมือลูบผมหล่อน แล้วดุนร่างอรชรให้เดินเข้าไปในส่วนเลาจน์ที่พักรับรองของเขา ก่อนจะเอ่ยกับเสกสรรที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่เงียบๆ ว่า
“ไปหาเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้คุณพริมด้วย”
“เอ่อ...คือว่าคุณ...”
หล่อนอยากจะเอ่ยใส่ไฟมธุมาสอีกสักสองสามประโยค แต่โดนสายตาเฉียบคมของเขาตัดบทฉับพลัน เลยได้แต่กลืนน้ำลายลงคอเก็บกลืนลูกไฟลงท้องอย่างมิดชิด ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักที่เชื่อมต่อกับห้องทำงาน ใบหน้าอ่อนหวานบิดเบี้ยวจนน่าเกลียด ในใจเดือดพล่านก่นด่ามธุมาสอย่างสาดเสียเทเสีย
เดิมทีหล่อนคิดว่ากัญจน์เกลียดนังมาร์เข้าไส้ แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจเสียแล้ว ไม่อย่างนั้นพอรู้ว่าหล่อนถูกมันรังแก ทำไมเขาถึงทำเฉยไม่จัดการอะไรเลยสักอย่างล่ะ...
หล่อนจะนิ่งนอนใจไม่ได้แล้ว!
ไม่รู้ว่ามธุมาสใช้เล่ห์กลมารยาหญิงเล่มไหนผูกใจทำให้เขาไขว้เขว้ได้ ขืนเป็นอย่างนี้ต่อไปเขาต้องกลับใจหันไปหามันแน่
พิมพ์รวีขึงตาอย่างดุร้าย หล่อนไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นเด็ดขาด!
- Writer
