“คุณภูคะ เราควรหยุด ก่อนที่มันจะเตลิดไปไกลกว่านี้ อ๊ะ อื้อ!”
ดาหวันหลุดร้องครางเสียงสั่นกระเส่า มือสองข้างถูกเขารวบจับขึ้นเหนือศีรษะส่ายดิ้นรนไปมาเล็กน้อย เธอแอ่นอกบดเบียดเข้าหากายแกร่ง ท่าทางพร้อมแล้วทำเอาเขายกยิ้มพึงพอใจ
“ฉันว่าเธอควรบอกตัวเองดีกว่านะ ดาหวัน”
ภูธเนศลากไล้ริมฝีปากร้อนผ่าวชิมความหวานจากเนื้อตัวส่งกลิ่นหอมเย้ายวน ปลดเปลื้องตะขอบบราเซียร์เปิดหน้าอกทรงสวยออก ส่งลิ้นเข้าครอบครองยอดเม็ดบัวสีหวาน ตวัดปลายสลับวนเวียนสองข้าง
มืออีกข้างละจากสัมผัสต้นขาอ่อนเลื่อนขึ้นกอบกุมความนุ่มหยุ่นแผ่วเบา แต่ก็สร้างความกระสันเสียวซาบซ่านแก่คนที่ไม่เคยอย่างดาหวัน
“หวานมาก หอมหวานไปทั้งตัวหมด”
“คุณภู” รู้สึกเหมือนมีน้ำอะไรบางอย่างกำลังไหลออกจากน้องสาวเธอ พยามหนีบขากลั้นเอาไว้ คิดว่ากำลังปวดฉี่เพียงถูกเขาเล้าโลมด้วยรสสัมผัสร้อนผ่าว
“ไม่ต้องปฏิเสธ ร่างกายเธอต้องการฉัน”
“คุณภู ไม่ใช่แบบน
