หวามรักสามีทมิฬ

บทที่ 2-1

งานแต่งงานระหว่างจักรทิพย์กับมนตระการเกิดขึ้นอย่างเรียบง่ายในอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมาหลังจากมื้อค่ำวันนั้น มนตระการนั่งแผ่นหลังเหยียดตรงอยู่ในชุดไทยประยุกต์สีครีมอ่อน พิธีแต่งงานระหว่างหญิงสาวกับจักรทิพย์ผ่านไปอย่างเรียบง่ายและมีเพียงพิธีเช้าเท่านั้น ไร้งานฉลองสมรสในยามค่ำคืนอย่างที่ควรจะเป็น และไร้บทสนทนาระหว่างกันตอนอยู่ในพิธี ผู้เข้าร่วมงานก็มีเพียงไม่ถึงยี่สิบคน โดยส่วนใหญ่เป็นคนสนิทของจักรกริชเสียมากกว่า ส่วนแขกของจักรทิพย์มีเพียงแค่ปกิตหัวหน้าคนงานที่เขาสนิท เบญจาเลขาฯ ของเขา และหมวดก้องภพเพื่อนสนิทของชายหนุ่ม ส่วนฝั่งมนตระการก็มีเพียงแค่ตัวหญิงสาวกับแพรใจเท่านั้น สิ่งที่บ่งบอกสถานะความเป็นสามีและภรรยาของเขาเธอที่ชัดที่สุดเห็นจะเป็นทะเบียนสมรสที่จักรทิพย์ไม่เต็มใจเซ็นชื่อลงไปสักเท่าไร

เสียงปลดล็อคประตูห้องทำให้มนตระการสะดุ้งตัวน้อยๆ มือเล็กที่ประสานอยู่บนตักกระชับแน่นอย่างประหม่า เหลือบสายตามองร่างสูงในชุดราชปะแตนตัวเสื้อสีขาวกับโจงกระเบนสีครีม ช่วงเอวมีผ้าคาดเอวสีครีมผูกเอาไว้ที่ขยับเท้าเข้ามาใกล้มากขึ้นทุกทีก็รีบหลุบสายตาลงต่ำ เรียวปากอิ่มเม้มแน่นตอนที่ชายหนุ่มหยุดเท้าตรงหน้า

“เธอคงดีใจมากละสินะที่ได้แต่งงานกับฉัน เธอกับอาของเธอตั้งใจจะหุบสมบัติของตระกูลไตรลักษณ์จริงๆ สินะ ได้พ่อฉันไปไม่พอ ยังต้องมาเอาฉันอีกคน แต่ฉันขอบอกไว้ก่อนว่าแผนการของเธอกับอาของเธอจะไม่มีวันสำเร็จ”

เสียงห้วนจัดและแววตาที่อัดแน่นไปด้วยความดูแคลนทำให้เรียวปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นเสียยิ่งกว่าตอนแรก ดวงตากลมโตดำขลับช้อนขึ้นสบสายตากับอีกฝ่ายได้เพียงชั่วเสี้ยวนาทีก็หลุบลงอีกครั้ง หญิงสาวตอบออกไปแบบไม่เต็มเสียงนัก

“เปล่านะคะคุณจักร ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ”

“ไม่ใช่แบบนั้นแล้วมันเป็นแบบไหน”

เสียงที่ห้วนจัดอยู่แล้วแปรเปลี่ยนเป็นกระด้างและเข้มงวดมากขึ้น มนตระการสะดุ้งตัวน้อยๆ ในขณะที่ดวงหน้าเรียวรูปไข่ก้มต่ำลงจนคางเรียวแทบจะชิดอก มนตระการเองก็ไม่สามารถให้คำตอบในเรื่องนี้ได้ เธอก็เชื่อว่าแพรใจไม่ได้มีเจตนาแบบนั้น แต่เธอก็ไม่สามารถแย้งคำพูดหรือให้คำตอบจักรทิพย์ได้จริงๆ เพราะเธอเองก็แต่งงานตามคำขอร้องของแพรใจเท่านั้น แต่งงานโดยที่ไม่ทราบเหตุผล รู้เพียงว่านี่เป็นการตอบแทนบุญคุณที่แพรใจเลี้ยงดูเด็กกำพร้าคนหนึ่งอย่างเธอมาด้วยความเอ็นดูและเอาใจใส่ แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่มนตระการจะทำตามความปรารถนาของแพรใจอย่างไร้เงื่อนไข แต่สิ่งที่มนตระการไม่ได้เตรียมใจนั่นก็คือความใจร้ายและความเกลียดชังที่มีต่อเธอและแพรใจของจักรทิพย์

“ตอบฉันมาสิ ถ้าไม่ใช่อย่างที่ฉันพูดแล้วความจริงมันคืออะไร”

“มน มนไม่ทราบค่ะ”

มนตระการทำได้เพียงแค่ก้มหน้าตอบเสียงแผ่ว จักรทิพย์มองหญิงสาวที่ก้มหน้างุดพลางแค่นยิ้มอย่างดูแคลน แววตาที่มองร่างเล็กไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวความเอื้ออาทรซุกซ่อนอยู่ในนั้น

“ตอบไม่ได้ แสดงว่าสิ่งที่ฉันพูดก็คือเรื่องจริงทั้งนั้น เธอกับอาของเธอจงใจจะหุบสมบัติของครอบครัวฉัน เธอกับอาของเธอเป็นผู้หญิงหิวเงินยอมรับมาซะเถอะ”

มนตระการยอมให้เขาต่อว่าหรือก่นด่าเธออย่างไรก็ได้ แต่เธอจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายมาต่อว่าหรือด่าทอแพรใจผู้มีพระคุณของเธอเด็ดขาด เธอยอมไม่ได้ จากที่ก้มหน้างุดจนคางแทบจะชิดอก ดวงหน้าเรียวได้รูปก็แหงนเงยขึ้น

“คุณจักรจะต่อว่ามนยังไงก็ได้นะคะ แต่ขอร้องเถอะค่ะอย่าต่อว่าอาแพรเลย มนเชื่อว่าอาแพรไม่ได้มีเจตนาแบบที่คุณจักรกล่าวหาเลยสักนิด”

น้ำเสียงที่กระด้างขึ้นมาของมนตระการ แววตากลมโตที่ขุ่นมัวยามสบสายตากันทำให้จักรทิพย์กระตุกยิ้มมุมปาก ทว่าแววตาคมปลาบยังคงอัดแน่นไปด้วยความเกลียดชังอย่างเห็นได้ชัด

“ปกป้องกันเก่ง แต่กลับบอกเหตุผลที่อาของเธออยากให้เธอแต่งงานกับฉันไม่ได้ ทั้งๆ ที่ความจริงก็คือพวกเธอสองอาหลานเป็นผู้หญิงหิวเงิน”

“คุณจักร!”

“ทำไม รับไม่ได้งั้นเหรอที่ฉันพูดความจริง”

มือเรียวที่ประสานอยู่บนตักกำเข้าหากันแน่น ยิ่งเห็นใบหน้าหล่อคมแสนยียวนมองมา มนตระการอยากจะข่วนใบหน้าหล่อๆ นั่นให้เลือดซิบ แต่สิ่งที่หญิงสาวทำได้นั่นก็คือการข่มอารมณ์อย่างอดกลั้น

“มนขอตัวนะคะ”

คร้านจะต่อปากต่อคำกับคนใจแคบที่ไม่ยอมรับฟังอะไรทั้งนั้น เมื่อเขาตัดสินเธอกับอาแพรใจไปแล้ว มนตระการลุกขึ้นยืน ขยับเท้าได้เพียงแค่สองก้าว ร่างสูงก็ตามมาขวางทาง

“หลีกไปค่ะ”

“เธอเป็นใครกันถึงได้กล้ามาออกคำสั่งกับฉัน”

เป็นอีกครั้งที่มนตระการต้องข่มอารมณ์ระอุที่ปะทุอยู่ในอกเอาไว้ เรียวปากอิ่มเม้มแน่นอย่างพยายามระงับโทสะ ดวงตากลมโตตวัดมองใบหน้าหล่อจัดที่เผยยิ้มยียวน

“คุณจักรคะ กรุณาหลีกทางให้มนด้วยค่ะ”

“ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอบอกด้วย”

มนตระการจ้องอีกฝ่ายเขม็งราวกับต้องการจะกินเลือดกินเนื้อ แต่น่าแปลกท่าทางกรุ่นโกรธของหญิงสาวกลับสร้างความพึงพอใจให้จักรทิพย์อย่างน่าประหลาด

“มนทราบค่ะว่าคุณจักรเองก็ไม่ปรารถนากับงานแต่งงานที่เกิดขึ้น เอาอย่างนี้ดีไหมคะ เราต่างคนต่างอยู่ก็เท่านั้นเอง มนสัญญาว่าคุณลุงกับอาแพรจะไม่มีทางรู้เรื่องนี้เด็ดขาดว่าเราไม่ได้ร่วมเตียงกัน”

แม้ไม่ทราบเหตุผลของการแต่งงานทั้งหมด แต่มนตระการทราบดีถึงข้อตกลงที่จักรทิพย์ยอมแต่งงานกับเธอ นั่นเป็นเพราะจักรกริชอ้างว่าหากเขาไม่ยอมแต่งงานและใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันกับเธออย่างน้อยเป็นเวลาหนึ่งปีเต็มถึงจะหย่าขาดจากกันได้ จักรกริชจะยกบ้านหลังนี้ บ้านไตรลักษณ์ที่จักรทิพย์หวงแหนหนักหนาให้กับแพรใจอาของเธอ ซึ่งแน่นอนว่าจักรทิพย์ยอมไม่ได้ นั่นเป็นเหตุให้พิธีวิวาห์ระหว่างหญิงสาวกับจักรทิพย์เกิดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

จักรทิพย์ทำเพียงแค่ยกแขนขึ้นกอดอกยามที่มนตระการร่ายยาวเหยียด คิ้วดกหนาที่พาดเหนือดวงตาเรียวรีขยับขึ้นสูง ดวงตาคมปลาบจับจ้องอยู่ที่เธอราวกับคอยว่าเธอจะพล่ามอะไรต่อ

“แล้วไงต่อ”

น้ำเสียงแสนยียวนชวนให้มนตระการอยากเข้าไปข่วนหน้า แต่ก็นั่นละ สิ่งที่มนตระการทำได้นั่นคือการข่มอารมณ์อย่างอดกลั้น

“ก็ต่างคนต่างอยู่ไงคะ คุณจักรจะให้มนไปนอนห้องไหนก็บอกมาได้เลยค่ะ”

ห้องหอของทั้งคู่คือห้องนอนของจักรทิพย์ในบ้านไตรลักษณ์ ส่วนจักรกริชกับแพรใจย้ายไปอยู่ที่บ้านอีกหลังที่อยู่ห่งออกไปราวๆ ห้าร้อยเมตร ภายในบ้านไตรลักษณ์จึงเหลือเพียงแค่คู่บ่าวสาว ส่วนแม่บ้านกับคนงานพักอยู่ที่เรือนคนงานที่อยู่ลึกเข้าไปด้านในและห่างจากบ้านใหญ่ราวๆ หนึ่งกิโลเมตร

“นี่วางแผนเล่นตัวเพื่อจะขอค่าตัวเพิ่มหรือเปล่า ฉันว่าอย่างเธอน่าจะง่ายไม่ต่างจากอาของเธอหรอก”

“คุณจักร! มันจะมากเกินไปแล้วนะคะ”

มือเล็กกำเข้าหากันแน่น จากที่พยายามข่มอารมณ์อย่างอดกลั้นก็จำต้องระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองยามที่จับจ้องใบหน้าหล่อเหลาเขม็ง ในขณะที่อีกฝ่ายมองหญิงสาวด้วยท่าทางไม่สะทกสะท้าน

“แล้วไง เธอจะทำอะไรฉันได้”

มนตระการยังคงกำหมัดแน่น ตวัดสายตามองคนตรงหน้าด้วยความเจ็บใจ หญิงสาวเบี่ยงเท้าหลบคนที่ยืนขวางทางมุ่งหน้าไปที่ประตูห้อง จริงอยู่ที่ในคืนวิวาห์มีข้อห้ามว่าบ่าวสาวไม่ควรออกจากห้องหอ แต่คราวนี้มนตระการไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เท้าเล็กตรงดิ่งมุ่งหน้าไปที่ทางออกของห้องหอ มือเรียวไม่ทันได้แตะลูกบิดประตู จักรทิพย์ก็ตามขวางไว้อีกครั้ง

“จะไปไหน”

มนตระการทำเพียงเหลือบสายตามองอีกฝ่ายเท่านั้น ไม่มีแม้แต่คำพูดโต้ตอบกลับ หญิงสาวมองคนตรงหน้าราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงแค่อากาศธาตุและเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ มือเล็กมุ่งมั่นที่จะปลดล็อคลูกบิดประตูให้ได้ แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะไม่เป็นไปอย่างที่ใจต้องการ เพราะสุดท้ายข้อมือเรียวก็ถูกมือหนาคว้าหมับและกระชับแน่น

“ปล่อยค่ะ”