รถยนต์สองคันขับมาจอดไล่เลี่ยกันที่หน้าร้านของพิมพ์มาดาตั้งแต่เช้าตรู่ ก่อนเจ้าของรถทั้งสองจะเปิดประตูรถลงมา ต่างคนก็ต่างสะบัดหน้าใส่กันเดินลิ่วเข้ามาในร้าน แต่แล้วก็ต้องชะงักงันอยู่หน้าร้าน เมื่อเห็นว่าภายในร้านมีคนที่ตื่นเช้ามาถึงก่อนทั้งคู่เสียด้วยซ้ำ จนมนัสวีและณภัทรจึงหันมองหน้ากัน ก่อนจะพากันพยักพเยิดไปยังด้านใน ณภัทรไหวไหล่ใส่เดินนำมนัสวีเข้าไปในร้าน
“มาแต่เช้าเชียวนะครับลุงรักษ์” หากไม่มีน้องพร้อมนั่งอยู่ ณภัทรคงเรียกเพื่อนสนิทว่ามึงไปแล้ว
“ลุงหมอสวัสดีครับ น้าวีด้วยครับ”
“สวัสดีครับ เป็นยังไงบ้างครับ ปวดแผลไหม เป็นไข้หรือเปล่า” กำลังจะยื่นมือมาอิงหน้าผากหนูน้อย แต่ตรัยคุณก็ยื่นมือมาจับมือเพื่อนไว้
“ตัวรุมๆ” ณภัทรอยากจะเบะปากใส่กับความหวงลูกของเพื่อนที่เกินความจำเป็น แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยจริง
“ยังปวดแผลอยู่ไหมครับ” มนัสวีถามหลานชายต่อ
“นิดเดียวครับ แม่ให้กินยาแก้ปวดแล้ว”
“เ
