พิมพ์มาดาชะเง้อคอมองเข้าไปยังประตูห้องฉุกเฉินที่ปิดสนิท ไม่อนุญาตให้ญาติเข้าด้านในร่วมชั่วโมง สีหน้าเต็มไปด้วยความเครียดกังวลอย่างเห็นได้ชัด แม้ตอนนี้บิดาจะอยู่ในมือแพทย์ก็ยังไม่สามารถคลายความกังวลได้เลยสักนิด
น้องพร้อมก็นั่งมองไปยังห้องฉุกเฉินไม่ต่างกัน ใบหน้าเล็กไร้ความสดใส เพราะเป็นห่วงคุณตาจับใจ เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่ตาของตัวเองจะออกมาเสียที
ตรัยคุณที่ทำหน้าที่ขับรถมาส่งตอนนี้กำลังคุยโทรศัพท์กับกมลอยู่ห่างไปไม่ไกลนัก เรื่องการหาโรงพยาบาลหากเกิดอะไรขึ้นจะได้สามารถย้ายไปได้ทันท่วงที
“ฉันฝากนายดูด้วยนะ หาสำรองไว้หลายๆ ที่หน่อยก็ได้...อืมๆ แล้วเดี๋ยวยังไงจะส่งข่าวไป” วางสายจากเลขาก็เดินมาทรุดตัวนั่งข้างลูกชาย
“พ่อครับ ทำไมตาเข้าไปนานจัง”
“ก็คุณหมอกำลังตรวจคุณตาอยู่ยังไงล่ะครับ ต้องใช้เวลา”
“ตาจะเป็นอะไรไหมครับ” พิมพ์มาดาหันมองลูกชายที่เงยหน้าถามบิดาแดงก่ำ
พร้อมกันนั้นก็ภาวนาขอพรสิ่งศักด
