แกร๊ก!
“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วเห็นฉันยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู เดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้อง พี่ไทเรลล์ยื่นผ้าเช็ดตัวให้ฉันพลางเลิกคิ้วเข้มขึ้นเป็นเชิงถาม
“พี่ไทเรลล์ คุณย่าท่าน ฮึก!” ฉันลดโทรศัพท์ที่กำลังต่อสายโทรหาคุณแม่ลง เมื่อโทรเท่าไหร่ท่านก็ไม่รับ หลังมือเล็กถูกยกขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองป้อยๆ พรั่งพรูออกมาราวกับคนสติแตก “คุณย่าไม่สบายค่ะ ฉันโทรหาคุณแม่ท่านก็ไม่รับ ฉัน...ฉันจะไปหาท่านตอนนี้เลย ฉันจะไปหาคุณย่า”
“ตั้งสติก่อน อาการท่านเป็นยังไงบ้างแล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน” มือหนาข้างซ้ายวางลงบนไหล่เล็ก อีกข้างวางลงศีรษะเล็กพลางลูบมันเบาๆ นัยน์ตาคมจ้องลึกลงมาข้างในดวงตาของฉัน คล้ายกับกำลังเตือนให้สงบสติอารมณ์
“ยังไม่รู้เลยค่ะ พี่กระจิบบอกว่าคุณหมอกำลังตรวจอาการอยู่ที่บ้าน”
“ท่านคงไม่เป็นอะไรมาก เพราะหากอาการหนักหมอส่งตัวไปที่โรงพยาบาลอย่างด่วนแล้ว”
“ทะ..
