“ฉะ... ฉันหิวจริง ๆ นั่นแหละ ทำไมเหรอ ฉันกินข้าวแค่สามจาน คงไม่ทำให้เจ้าของเกาะผู้แสนร่ำรวยอย่างคุณจนลงหรอกกระมัง” คนหน้าแดงยอมรับ พลางกัดปากตัวเองเบา ๆ กุมภ์ขยับมากัดปากเธอเร็ว ๆ ด้วยเช่นกัน
“อุ๊ย!” กุลยายกมือขึ้นแตะริมฝีปากด้วยท่าทีเขินอาย
“เห็นคุณชอบกัดปากตัวเองเวลาเถียงไม่ออก ผมเลยช่วยกัดไง” เขาแหย่คนน่ารักใต้ร่าง
“ถอยไปได้แล้วคุณ ฉันอึดอัด”
“คุณมีคู่หมั้นแล้วเหรอ” กุมภ์ถามตรงประเด็นแบบไม่อ้อมค้อมอีก สีหน้าของกุลยาสลดวูบลงไปในทันที
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”
“คุณทำลายฉัน ฉันจะมีหน้าไปเจอคู่หมั้นของฉันได้ยังไงกัน” กุลยาตาแดง ๆ ทำท่าเหมือนจะร้องไห้
“เลิกกับมันไปซะ ผมจะรับผิดชอบคุณเอง”
“คุณพูด... พูดว่าอะไรนะ” เธอตกใจประโยคของเขา แทนที่เขาจะสำนึกผิด กลับบอกให้เธอไปเลิกกับคู่หมั้นของตัวเอง
“ผมบอกว่าผมจะรับผิดชอบคุณเอง”
“ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบจากคุณ ฉันไม่ได้รักคุณ” ประโยคนั้นทำ
