Stubborn เธอขาอย่ามายั่วให้รัก

บทที่ 4 ใครมาส่งเธอ (?) 2 HoT

"เดี๋ยวนี้อัปเกรดซะด้วย มีหนุ่มมาส่งถึงหน้าบ้านเลย?" จากน้ำเสียงที่คุ้นเคยแทบไม่ต้องเดาว่าเป็นใคร

"มาร์ติน..." เธอเรียกเขาอย่างแปลกใจ สายตาที่เพิ่งโฟกัสในความมืดได้ ทำให้เธอเห็นเสี้ยวหน้าของเขาที่กำลังเดินเข้ามาใกล้จนปลายเท้าของรองเท้าคู่ใหญ่หยุดลงตรงหน้าเธอ

แสงจากโคมไฟดวงเล็กหน้าบ้านสะท้อนใบหน้าหล่อที่อยู่ในชุดลำลอง สีหน้าของเขาเรียบนิ่ง แต่ก็แฝงไปด้วยอารมณ์บางอย่างที่เธอไม่อาจคาดเดาได้เลยว่า วันนี้เขาจะมาไม้ไหน

"ไปไหนกันมา" เขาเอ่ยถามพลางสบตาเธอนิ่ง ฝ่ามือข้างหนึ่งยันไว้กับบานประตูที่เธอกำลังจะเปิดเข้าไป

"ไม่ได้ไปไหนซะหน่อย" เพราะดวงตามืดครึ้มของเขา ทำให้เธอประหม่าจนต้องรีบหลบสายตา ก่อนจะพยายามเปิดประตูบ้านที่เขาใช้ฝ่ามือดันอยู่ จนเธอไม่สามารถเข้าบ้านได้

แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากสนใจเขามากเกินไป

"เหรอซี?"

หัวคิ้วเข้มเลิกขึ้น พร้อมกับฝ่ามือหนาที่เลื่อนมากักร่างของเธอให้แนบชิดไปกับบานประตูแข็ง คนตัวเล็กกะพริบตาปริบๆ กับความรวดเร็วของเขา และเธอไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อจากนั้น ใบหน้าคมกลับโน้มเข้าหาซอกคอหอมกรุ่นของเธอ เสียงสูดลมหายใจของเขาดังขึ้นจนเธอขนลุกชัน

"มาร์ติน! ดมทำไมเนี่ย นายเป็นหมาเหรอ" คนตัวเล็กดันแผ่นอกแกร่งให้ออกห่าง แต่ร่างกำยำกลับบดเบียดเข้าหาจนเธอขนลุกไปทั่วร่างกาย

"เงียบ..." เขากระซิบบอกเสียงแผ่ว จากนั้นริมฝีปากอุ่นร้อนก็พลันแนบลงบนแอ่งชีพจรบนลำคอระหง และนั่นก็ทำสติของเธอแตกกระเจิงหายไปในพริบตา

ปลายลิ้นร้อนแลบเลียตรงส่วนนั้นของเธออย่างแช่มช้าราวกับกำลังเย้ายวนกัน เสียงครางหวานเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากเล็ก เมื่อไรฟันขาวสะอาดของเขาขบกัดลงมาอย่างมันเขี้ยวกัน

ความเจ็บเล็กๆ ทำให้เธอได้สติ รีบดันต้นคอเขาออกจากซอกคอในทันที แค่ถึงกระนั้นร่างกำยำกลับไม่ถอยห่างจากเธอแม้แต่เซนฯ เดียว ดวงตาคู่คมสำรวจไปทั่วผิวหน้าสวย ตั้งแต่เรียวคิ้ว ดวงตาคู่หวาน ปลายจมูกรั้น และหยุดสายตาลงบนริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ

ปลายนิ้วเรียวยาวยกขึ้นแตะลงบนริมฝีปากล่างของเธอแผ่วเบา

"ทำอะไรเนี่ย" เธอรีบจับมือข้างนั้นของเขาออกจากริมฝีปากทันที ไม่อาจล่วงรู้ความคิดของเขาได้ว่าตอนนี้มาร์ตินคิดจะทำอะไร

"ปากโดนอะไร"

เพราะโดนถามแบบนั้นปลายลิ้นของเธอจึงแลบเลียริมฝีปากล่างของตัวเองโดยอัตโนมัติ และพบว่าริมฝีปากล่างของเธอแตกน้อยๆ และมันแตกแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้วเมื่ออากาศแห้ง เพราะผิวของเธอค่อนข้างบางกว่าคนปกติ แตะนิดแตะหน่อยก็ช้ำก็ขึ้นเป็นรอยได้แล้ว

"ปากแห้ง มันเลยแตก" เธอบอกเขาไปตามความจริง แต่ดูจากสายตาที่เขามองมา คงไม่ได้คิดแบบนั้น...

"นึกว่าโดนใครกัดปากมาซะอีก"

นั่นไง... เธอนึกไว้แล้วว่าคนอย่างเขาต้องมองเป็นอย่างอื่น แต่โทษทีผู้ชายที่ไหนมันจะไปซาดิสม์กัดปากผู้หญิงกัน มาร์ตินนี่มันมโนไปเรื่อยแล้ว

"ไม่มีใครโรคจิตกัดปากผู้หญิงหรอกนะ หยุดคิดบ้าๆ แบบนั้นเลย" ริมฝีปากเธอเม้มลงอย่างแผ่วเบา เมื่อสายตาเขามันเอาแต่มองตรงส่วนนั้นของเธอ

"คิดงั้นจริงดิ?" รอยยิ้มข้างมุมปากของเขากระตุกขึ้น สายตายังคงจดจ่อริมฝีปากของเธออยู่อย่างนั้น ถึงแม้เขาไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น แต่แววตาของเขาที่สะท้อนภาพของเธออยู่ในนั้น มันก็บ่งบอกได้แล้วว่ามาร์ตินกำลังคิดอะไรในตอนนี้

"ทำไม หรือนายคิด? เป็นโรค..จิ..ต..อื้อ~" ไม่ทันที่ริมฝีปากบางจะได้พูดจบประโยคดีด้วยซ้ำ ใบหน้าคมคายกลับก้มต่ำลงอย่างบีบบังคับกัน ไรฟันขาวขบกัดลงบนริมฝีปากล่างที่ปริแตกของซีลีนอย่างมันเขี้ยว ร่างบางชะงักไปเล็กน้อยเพราะไม่ทันได้ตั้งตัวกับการจู่โจมที่รวดเร็วของเขา แต่เมื่อตั้งสติได้ก็รีบผลักอกแกร่งออกอย่างรวดเร็ว

"มาร์ติน!" ใบหน้าของเธอแดงก่ำเพราะความไม่พอใจ ริมฝีปากสีธรรมชาติขบเม้มเป็นเส้นตรง จนรู้สึกถึงสัมผัสร้อนๆ ที่เขาทิ้งไว้ให้ ฝ่ามือบางกำเข้าหากันแน่น

นี่เขากัดปากเธอทำไม!

เธอแสดงสีหน้าไม่พอใจใส่เขา แต่ใบหน้าหล่อกลับฉายชัดถึงความพึงพอใจอยู่ในนั้น

"ไม่พอใจเหรอ? งั้นก็กัดคืนดิ :) " รอยยิ้มบนมุมปากของเขาปรากฏขึ้น พร้อมกับคำพูดท้าทายอย่างถือดี

ฝ่ามือร้อนเลื่อนมาจับคางของเธอเอาไว้ จนดวงตาสองคู่สอดประสานกัน และดูเหมือนว่าเขาจะก้มลง หมายจะประทับกลีบปากลงบนเรียวปากของเธออีกครั้ง แต่คนตัวเล็กกลับเอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน

"ไม่กลัวแม่ฉันกลับมาเห็นหรือไง"

ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างข่มขู่เขา เพราะถ้าอ้างแม่มาร์ตินอาจไม่กล้าทำอะไรกับเธอ แต่แล้วคำพูดเหล่านั้นก็เหมือนเป็นดาบสองคมที่มันจะย้อนกลับมาทำร้ายเธอ...

"หรือเธอกลัว?"

"...." ดวงตาคู่สวยวูบไหวเมื่อเขาย้อนถาม แต่ก็ต้องสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ ก่อนจะสบสายตาเขา "ไม่ได้กลัวสักหน่อย"

ถึงแม้จะบอกเขาไปแบบนั้น แต่ในใจเธอกลับสั่นไหวเพราะไม่อยากให้แม่กลับมาเห็นเธอกับมาร์ตินทำอะไรๆ กันอยู่หน้าบ้าน ถ้าแม่เธอเห็นก็เท่ากับแม่มาร์ตินก็อาจจะรู้ด้วย....

แน่นอนว่ามันไม่เป็นผลดีต่อเธอ เพราะแม่ของเราทั้งคู่อาจจะจับคู่ให้น่ะสิ แต่ระหว่างเธอกับเขามันไม่ได้มีความชอบพอกันเลยสักนิด ไม่เลย...

เพราะเธอคิดว่ามาร์ตินอาจไม่ชอบเธอ เขามักจะทำให้เธอคิดอยู่ตลอดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่ไม่มีอะไรให้ดึงดูด ทั้งยังชอบดิสเครดิตเธอกับพวกผู้ชายที่เข้ามาจีบ

เธอไม่รู้ว่าเขาทำไปทำไม ไม่ชอบกันขนาดนั้นแต่ก็มายุ่งวุ่นวายกับเธอตลอด

"ทำไมถึงให้ไอ้ทัพมาส่ง เป็นแฟนมันเหรอ?"

แต่คนไม่ชอบกันจะถามหาเหตุผลไปทำไม? นำทัพจะมาส่งฉันไม่ได้เหรอ...

.

.

.

.

.

.

พูดคุย

หรรมแข็งให้เท่าปากนะมาร์ติน

แล้วไปจูบเค้าทำไม เป็นไรของแกอ่า

หึงสะกดไง งงมากแม่ มันปากแข็งมากกกกกก

ปล. แนวนี้เป็นแนวกึ่งอีโรติกและโรมานซ์บรรยายนะคะ มีความยั่วๆ บดๆ เกือบทุกตอน

ฝากคอมเม้น เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ รักกกกกกก