Stubborn เธอขาอย่ามายั่วให้รัก

บทที่ 2 ยั่วมายั่วกลับ 2

วันถัดมา

ซีลีนแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาของมหา’ลัย ซึ่งวันนี้เธอมีเรียนช่วงเก้าโมงเช้าพอดี ยังมีเวลาเหลืออีกสี่สิบนาทีให้เตรียมตัว เธอตรวจเช็กเครื่องสำอางบนใบหน้าเมื่อเติมลิปสติกปิดท้าย แล้วก้มมองกระโปรงทรงเอที่ยาวเพียงแค่ครึ่งขาอ่อนอวดเรียวขาสวย

เมื่อทุกอย่างเข้าที่จึงลงมาชั้นล่าง ก็เห็นแม่จันทร์กำลังนั่งดูทีวีอยู่

"เมื่อวานปิดร้านดีแล้วหรือยัง หืม?" แม่คงได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงของเธอกระทบพื้น ถึงได้เอ่ยถามทั้งที่ยังไม่ได้หันมามองเธอด้วยซ้ำ จนเธอต้องเดินเข้าไปหาเพื่อหยิบแซนด์วิชสารพัดไส้แยม ที่แม่มักจะทำไว้ให้ตลอดเมื่อเธอกลับมานอนที่บ้าน เพราะส่วนใหญ่เธอจะอยู่หอ และจะกลับมานอนที่บ้านแค่บางวัน

"ดีแล้วค่ะ แล้วนี่แม่หาผู้จัดการร้านได้หรือยังคะ?" คนตัวเล็กไม่ได้นั่งลงข้างแม่ แต่กลับหยิบแซนด์วิชที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมากินฆ่าเวลา เธอมีเวลาไม่มากเพราะเดี๋ยวต้องไปขึ้นรถเมล์หน้าปากซอยอีก ถึงมหา’ลัยจะไม่ไกลจากบ้านมากก็เถอะ

"แม่นัดสัมภาษณ์วันนี้แหละ เป็นผู้ชายนะ แม่ชอบมาก ดูเจ้าระเบียบ ดูเป็นการเป็นงานดี"

"แบบนั้นก็เยี่ยมเลยค่ะ" ได้คนรู้งานคงดีไม่น้อย เพราะไม่ต้องสอนงานเยอะ แม่ก็จะไม่เหนื่อยด้วยเพราะเธอกลับมาช่วยทำได้แค่บางวันเท่านั้น

"แม่ก็หวังไว้แบบนั้นแหละ เขาจะได้ช่วยปิดร้านให้แม่ด้วย เพราะหนูไปๆ มาๆ แบบนี้ ไม่ได้อยู่บ้านช่วยแม่ทุกวันนี่นา"

"หนูก็ต้องอยู่หอให้คุ้มกับเงินที่แม่จ่ายให้บ้างสิคะ" ช่วงนี้เธอกลับบ้านบ่อยด้วยสิ ไม่คุ้มค่าหอเอาซะเลย เพราะแม่ชอบบ่นว่าไม่มีใครอยู่ช่วยเก็บร้าน ถ้ามีผู้จัดการร้านคอยช่วยก็ดีไปอีก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องกลับบ้านมาอยู่เป็นเพื่อนแม่อยู่ดีนั่นแหละ เพราะพ่ออยู่ต่างจังหวัดแต่แม่ก็ไปหาพ่อทุกสัปดาห์เช่นเดียวกัน

"แอบพาหนุ่มขึ้นห้องหรือเปล่าเนี่ย" แม่หรี่ตามองอย่างจับผิด พร้อมกับส่งรอยยิ้มมุมปากมาให้อย่างแซวกัน จนคนตัวเล็กได้แต่กลอกตามองบน

เธอไม่เคยพาใครขึ้นห้อง หมายถึงเธอไม่เคยมีแฟนมาก่อน แต่ว่ารอให้มีก่อนเถอะ ถึงวันนั้นจะชวนมาอยู่ด้วยกันไปเลย

"ระดับซีแล้ว ไม่แอบแล้วแม่ จะพาขึ้นห้องแบบเปิดเผยไปเลย ฮ่าๆ" ที่เธอกล้าบอกแม่ตรงๆแบบนี้ เพราะครอบครัวของเธอค่อนข้างจะเปิดกว้างในเรื่องเซ็กซ์ และสอนให้เธอรู้จักป้องกันตัวเองมากกว่าห้ามปราม

"เฮ้อ~ ยัยลูกตัวแสบนี่ อย่าลืมป้องกันนะรู้ไหม แล้วนี่มีแฟนแล้วเหรอ"

คนเป็นแม่เลิกคิ้วถามอีกครั้ง แต่เธอทำแค่ส่ายหน้าไปมา

"เปล่า ซียังไม่มีใครซะหน่อย แต่หนูแค่พูดเผื่ออนาคตไงคะ" เธอไม่รีบมีแฟนซะทีเดียว เพราะเรียนหนักหรือไม่ก็อาจจะแค่ยังไม่เจอใครที่ถูกใจละมั้ง...

สเปกเธอคือผู้ชายตัวสูง ชอบเล่นกีฬา ไม่ต้องบ้าเรียนมากก็ได้ แต่ก็ต้องไม่เกเรจนเสียการเสียงาน...

เดี๋ยว!! ทำไมหน้าใครบางคนมันถึงลอยเข้ามาในหัวเนี่ย จนเธอต้องรีบสะบัดหน้ารัวๆ เพื่อไล่ความคิดแปลกๆ ของตัวเอง โดยที่มีแม่นั่งมองอยู่อย่างสงสัย

"ซีไปก่อนนะคะ จะสายแล้วอะ" เพราะไม่อยากให้คนเป็นแม่หรี่ตามองอย่างจับผิด จึงต้องรีบกระดกน้ำแล้วเดินไปปิดประตูบ้านเตรียมออกไปรอรถเมล์ แต่เสียงแม่ก็ยังคงตะโกนไล่หลังมาอีก

"กระโปรงสั้นไปหรือเปล่าลูก ระวังหวอจะออกนะ"

แม่พูดพลางชี้มายังกระโปรงทรงเอที่เธอใส่อยู่ คนตัวเล็กก้มมองต่ำตามสายตาแม่แต่ก็ทำเพียงไหวไหล่อย่างโนแคร์ให้คนเป็นแม่เท่านั้น

"ออกก็ดีเลยแม่ จะได้ไม่เสียเวลาหาแฟน"

"ยัยลูกตัวดีคนนี้! มาให้แม่ตีเลยนะ"

เธอหัวเราะแล้วรีบปิดประตูหนี เพราะมองเห็นแม่เริ่มจะหาไม้เรียวแถวนั้นหมายจะตีเธอ จากคำพูดกวนประสาทที่แกล้งแม่ไปเมื่อกี้นี้

แต่เมื่อเดินออกจากรั้วบ้านเพื่อไปรอขึ้นรถประจำทาง สายตาของเธอดันไปประสานกับเจ้าของส่วนสูงเกินมาตรฐานชายไทยที่เพิ่งออกจากบ้านตัวเองเช่นเดียวกัน

ในตอนนี้เขาอยู่ในชุดนักศึกษาไม่ถูกระเบียบมากนะ เนกไทไม่ใส่ ส่วนเสื้อก็อยู่นอกชายกางเกง เส้นผมไม่ได้เซตจนเป็นทรงแต่มันกลับดูดีมากเมื่อเป็นเขา

แต่วันนี้มาร์ตินดูแปลกไป... แปลกอย่างไรน่ะเหรอ? ก็เขาเหมือนคนไม่ได้นอนมาทั้งคืนอย่างไรล่ะ

ใต้ตาของเขาแดงก่ำเล็กน้อย ใบหน้าหล่อๆ ปรากฏร่องรอยความซีดเซียวเล็กน้อยแต่ไม่ได้ทำให้เขาโทรมอะไรมากมาย คนตัวเล็กยกยิ้มมุมปากให้เขาอย่างสะใจ เพราะสาเหตุของการไม่ได้หลับไม่ได้นอนของเขาคงมาจากเธอ

เมื่อคืนเห็นสินะ...

"เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอ" คนตัวเล็กเอ่ยเสียงแผ่วในตอนที่เขาเดินผ่านหน้าเธอไปเพื่อขึ้นรถเมล์หน้าปากซอยด้วยกัน

กึก

ปลายเท้าของเขาชะงักไป ดวงตาคู่คมหลุบมองเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย ดวงตาคู่คมแสดงได้ถึงความไม่พอใจส่งมายังเธอ

"...."

"ตานายแดงไม่รู้เหรอ ทำอะไรอยู่อะ ทำไมถึงไม่นอน?"

น้ำเสียงของเธอถูกปรับให้อ่อนลง ราวกับเห็นใจเขาแต่รอยยิ้มตรงมุมปากมันโกหกเขาไม่ได้อีกเช่นกัน ว่าเธอกำลัง 'เล่น' เขาอยู่

"ยุ่งว่ะ ฉันจะนอนหรือไม่นอนมันก็เรื่องของฉัน" เขาเอ่ยตอบแล้วสาวเท้ายาวๆ ไปยังหน้าปากซอยที่อยู่ห่างไม่ไกลจากบ้านมากนัก

เขาคงไม่รู้ว่าเธอสังเกตใบหน้าของเขาในตอนนี้ ว่ามันขึ้นซับสีแดงจางๆ เมื่อเขามองเธอ

อารมณ์ค้าง? หรือเขินเธอกันแน่....

"นี่..." เธอรีบเดินให้ทันเขาจนหยุดอยู่บนฟุตพาทหน้าปากซอย ซึ่งตรงนี้มีป้ายรถเมล์และมีรถประจำทางวิ่งผ่านอยู่ตลอด เมื่อเห็นว่าตรงนี้ไม่มีใคร เธอจึงกระซิบบอกเขาให้ได้ยินกันสองคน "ที่นายไม่ได้นอน เพราะเมื่อคืนมัวแต่ฝันเปียกถึงฉันใช่ไหมล่ะ ใครกันแน่ที่หมกมุ่นเรื่องของคนอื่นน่ะ หึหึหึ"

เธอหัวเราะในลำคออย่างคนอยู่เหนือกว่า รู้สึกสะใจที่ทำคนอย่างมาร์ตินเสียอาการได้บ้าง เพราะเมื่อวานเขากล่าวหาเธอว่าหมกมุ่นเก็บเรื่องของเขาไปฝันเปียก ทั้งที่มันไม่ใช่ความจริงสักหน่อย

ร่างกำยำเหลือบมองเพื่อนบ้านที่เตี้ยกว่าเขาอยู่มากโข และในตอนนั้นเองที่รถประจำทางแล่นมาจอดเทียบฟุตพาท แต่ก่อนที่เธอจะได้ขึ้นไปบนรถ มาร์ตินกลับก้มลงมากระซิบที่ข้างใบหูของเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

"เป็นไปได้ก็ไม่อยากฝันเปียกหรอก อยากเย็-เธอมากกว่า"

"...!!"

.

.

.

.

.

.

.

พูดคุย

ยั่วไม่เลือกเลยยยยย กรี๊ดแล้วนะ