“อีกเดี๋ยวก็ถึงแล้ว กลัวรึเปล่าครับ”
เธียรทรรศน์เอ่ยถามเสียงเรียบแต่แฝงความอ่อนโยน ขณะเหลือบตามองลูกชายทางกระจกหลัง
“ไม่กลัวครับ” เด็กชายตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“เก่งมากครับ”
รถจอดเทียบหน้าอาคารหลักของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังซึ่งเป็นธุรกิจครอบครัวตั้งแต่รุ่นคุณปู่ เธียรทรรศน์ก้าวลงก่อนจะอ้อมมาเปิดประตูให้ภีมพิมล เธอชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตานิ่งขรึมของเขาที่มองมา
“ลงได้แล้ว” น้ำเสียงของเขาไม่เย็นชา แต่ก็ไม่อ่อนโยนเกินไป เป็นโทนเสียงที่ภีมพิมลไม่ค่อยถนัดนักเวลาต้องโต้ตอบ
พอเดินเข้ามาในโถงต้อนรับ กลิ่นยาฆ่าเชื้อของโรงพยาบาลก็ลอยมาตามอากาศ ภีมพิมลก้มลงจับมือน้องธรณ์ไว้แน่น เด็กชายตัวน้อยกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความตื่นเต้นแม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่มาก็ตามแต่ยังไม่ทันเดินถึงลิฟต์ เสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้นจากด้านข้าง
“พี่เธียร”
ภีมพิมลเงยหน้าขึ้น เห็นหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง แต่งตัวเรียบหรูในชุดเดรสสีค
