“ไม่ต้องกลัวหรอก ไม่มีใครรู้เรื่องเราแน่นอน นอกจาก...”
เธียรทรรศน์หัวเราะในลำคอเบาๆ
“นอกจากอะไรคะ” เธอย่นคิ้วถาม
“ก็…นอกจากเธอจะทำตัวมีพิรุธไง” เขาเอ่ยสั้นๆ แต่สายตาที่ตวัดมามองเธอนั้นเหมือนซ่อนรอยยิ้มไว้ลึกๆ
“แล้ว...”
ไม่ทันให้เธอถามต่อ รถก็จอดสนิทที่ประตูหน้าบ้านเรียบร้อยก่อนที่วาสิตาและธรรศกรจะออกมาต้อนรับ
“มากันแล้วเหรอจ๊ะ”
เจ้าบ้านเอ่ยทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“สวัสดีค่ะ คุณพ่อ คุณแม่”
เธอหันไปยกมือไหว้ท่านทั้งสอง ก่อนจะอุ้มลูกชายขึ้นจากคาร์ซีท เธียรทรรศน์จึงช่วยถือกระเป๋าสะพายให้เธอเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับคนในบ้านแล้ว…ภาพนั้นไม่ปกติเอาเสียเลย
วาสิตาและธรรศกรหันมองสบตากันโดยอัตโนมัติก่อนที่พวกเขาจะยิ้มออกมาโดยไม่ได้พูดอะไรกัน พวกเขาแค่มองท่าทางของเธียรทรรศน์และภีมพิมลที่ดูสนิทสนมกันมากขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติไม่เก้อเขินหรือดูเหินห่างเหมือนคราวก่อนที่มาเลยสักนิด
ยังไม่ท
