เธียรทรรศน์กลับจากโรงพยาบาลในช่วงเย็น เห็นภาพภีมพิมลกับน้องธรณ์นั่งหัวเราะคิกคักกันอยู่บนพรมกลางห้อง นั่นทำให้เขาอดยิ้มบางไม่ได้
“กลับมาแล้วเหรอครับคุณพ่อ!” น้องธรณ์รีบวิ่งไปกอดขาเขา
“ครับ กลับมาแล้ว” เธียรทรรศน์อุ้มลูกขึ้นมา
“ไปอยู่กับคุณปู่คุณย่าหลายวัน ซนมากรึเปล่าครับเนี่ย”
“ผมไม่ซนครับ ผมเป็นเด็กดี แต่คิดถึงคุณแม่มากๆ เลยครับ”
เด็กชายหันไปมองคุณแม่ด้วยสายตาจริงจัง
เธียรทรรศน์ปรายตามองภีมพิมลครู่หนึ่ง แววตานั้นเหมือนจะพูดแทนว่า ‘ฉันก็คิดถึงเธอ’ แต่เขาไม่ได้เอ่ยออกมา
ระหว่างกินข้าวเย็น น้องธรณ์คอยตักกับข้าวใส่จานคุณแม่ให้ตลอด แม้จะทำเลอะเทอะไปบ้างก็ตาม
“คุณแม่ต้องกินเยอะๆ นะครับ จะได้ไม่ป่วยอีก”
เธอหัวเราะพร้อมพยักหน้า
“จ้ะ คุณหมอประจำบ้านสั่ง แม่ต้องเชื่อฟังจริงมั้ย”
“แล้วคุณแม่ต้องให้ผมนอนกอดทุกคืนด้วย จะได้หายเร็ว”
เด็กชายพูดเสียงใส ส่วนเธียรทรรศน์หัวเราะเบาๆ
“งั้น
