เป็นบรรยากาศที่คุ้นเคย ซ่งจวินไม่เข้าใจเลย หากนับจำนวนครั้งที่ได้พบเจอไป๋หรง ถึงแม้ไม่ได้นับเขาก็มั่นใจได้ว่า ยังไม่ถึง 10 ครั้ง ระยะเวลารู้จักกันก็ยังไม่ถึงครึ่งปี หากแต่ว่า บรรยากาศเช่นนี้ การนั่งจิบกาแฟด้วยกัน ไม่มีความเคอะเขินแม้แต่น้อย
“ผมต้องขอโทษอีกครั้งนะครับ”
ซ่งจวินเอ่ยทำลายบรรยากาศที่เงียบงันนั้น เป็นเขาที่รู้สึกอึดอัด
“ค่ะ ฉันไม่คิดอะไรแล้ว”
ไป๋หรงเอ่ยอย่างสบายๆ เมื่อเช้าเธออาจจะฟิวขาดไปสักหน่อย
“ทำไมผมรู้สึก เหมือนเราคุ้นเคยกันมานาน”
หลายคนชอบใช้มุขนี้ในการจีบหญิงสาว ซ่งจวินรู้ดีแต่เขาก็เลือกที่จะพูดมันออกมา
“คุณคิดไปเองค่ะ”
ไป๋หรงหาคำตอบให้แบบง่ายๆ
“น่าจะเป็นคำตอบเดียวที่สมเหตุสมผลในตอนนี้”
ซ่งจวินลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ย
“ผมรบกวนคุณไป๋หรงเพียงเท่านี้ก่อน ผมยังอยู่ที่เมืองนี้อีก 2-3 วันเช่นกัน อย่างไรเย็นนี้เราอาจจะได้เจอกัน”
ไม่แปลกที่ซ่งจวินจะเอ่ยเช่นนั้น เพราะเมือง
