เช้าของวันที่แสนจะสดใส แสงสีทองของดวงอาทิตย์ทอประกายสว่างขึ้นบ่งบอกถึงเวลาของเช้าของวันใหม่ โดยปกติของคนที่นอนเต็มอิ่มวันนี้คงได้มาทำงานด้วยรอยยิ้มของความสดใสบนใบหน้า ต่างจากฉันที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืนดวงตาก็เริ่มพร่าเบลอมองแทบไม่เห็น ช่วงนี้แทบจะลุยเวรดึกเกือบทุกคืน ร่างกายก็ยิ่งรู้สึกทรุดโทรมราวกับผีซอมบี้ตายซากอย่างไรอย่างนั้น
ฉันรีบเก็บข้าวของเตรียมไว้เป็นที่ จะได้หยิบจับง่ายเพราะตอนนี้เหลือเพียงแค่ขึ้นวอร์ดตรวจคนไข้ภายในก็ออกเวรแล้ว แต่ก่อนจะถึงเวลาตรวจตอนนี้ก็เป็นเวลาพักทานอาหารเช้าของหมอแบบฉันก่อน ซึ่งก็ได้เวลาที่นัดกับการ์ตูนที่โซนอาหารของโรงพยาบาลแล้ว เพราะเพื่อนที่แสนดีของฉันเพิ่งเข้าเวรเช้าอุตส่าห์ทำอาหารห่อมาจากคอนโดเพื่อมานั่งทานด้วยกัน
"มาแล้วแก" ฉันรีบนั่งลงตรงหน้าเพื่อนทันที ทั้งง่วงทั้งหิว ทว่าการ์ตูนกลับไล่มองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแล้วเงยหน้าขึ้นมา
"นับวันแกยิ่งดูไม่ได้
